• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Patrick Wolf / Monade / Timesbold @ Domino 2005

Expeditie Domino slalomt tussen bewondering, erkenning en navelstaren.
11 april 2005, AB, Brussel (BE)

Tekst: Dieter Craeye

Beeld: Thomas Bartosik

Publicatiedatum: 15 april 2005

Goudzoekers onder de verzamelde muziekpers sprongen het afgelopen jaar meer dan eens op de barricades om de amper 21-jarige Londenaar Patrick Wolf tot het nieuwste wonderkind van zijn generatie uit te roepen. Ons maak je niets wijs, maar na het Domino-concert van Wolf, afgelopen maandag, zijn we geneigd om hen schuchter bij te treden. Een spaarzame gitaar, een piano en een fluwelen stem: meer had deze rasartiest niet nodig om zijn broze liedjes pijnloos in eenieders ruggengraat te priemen. In minder dan een uur slaagde de blootvoetse Wolf er – volledig akoestisch en bijgestaan door een drummer – in om de meest diverse aspecten van zijn talent voor de leeuwen te gooien en deze vervolgens heelhuids weer uit de strijd te halen. En of de piepjonge twintiger zich nu vergreep aan de ukelele, hij a-capella een sprong in het ijle waagde, dan wel in zijn geliefde rol van outsider kroop: niets kon Wolf uit zijn evenwicht halen. Met het poëtische ‘Teignmouth’, de dramatiek van ‘Tristan’, het folky ‘The Gypsy King’ en het sublieme ‘The Libertine’ reeg hij de hoogtepunten aaneen en daarbovenop vergaste de Brit – die binnenkort de hort op mag met Bloc Party – de enthousiaste menigte nog op het van Marianne Faithfull ontleende ‘The Mystery of Love’. De Amerikanen hebben Conor Oberst, de Europeanen mogen voortaan pronken met Patrick Wolf. Luister naar ‘Wind in the Wires’ en u zult weten waarom!

Een pak minder solide verliep het optreden van Monade, waarmee Laetitia Sadier reeds twee albums – waaronder het pas verschenen A Few Steps More – op haar actief heeft. Sadier kennen we natuurlijk als zangeres en boegbeeld van Stereolab, met Monade appeleert ze echter aan haar onvervalste Franse roots. Niet alleen qua bezetting, maar vooral door een sound die erg laidback aandeed, en even esoterisch als afstandelijk door de set schuifelde. De minimalistische vergezichten die de doorsnee song van Monade kadreerde, vergde van de Domino-bezoeker een heuse opoffering én een paar bijzonder aandachtige oren. Gelukkig was er nog die typerende stem van Sadier om ons nu en dan aan te verwarmen, want met de gedrevenheid die haar band aan de dag legde, kreeg je zelfs geen slapende hond wakker.

Het kan verkeren: de harp van Joanna Newsom zette de Californische nimf in pole-positie voor hét hoogtepunt van Domino 2005, de harp (die aanvankelijk alle dienst weigerde) van Timesbold was zó weerbarstig dat hun concert een afknapper van jewelste dreigde te worden. Gelukkig beschikt het melancholieke gezelschap met Jason Merritt (a.k.a. Whip) over een zanger die zelfs de meest toegewijde Sadhu’s koude rillingen zou bezorgen. Merritt heeft van België – meerbepaald Heist-op-den-Berg – zijn tweede uitvalsbasis gemaakt en dat verklaart grotendeels de ruime respons die Timesbold bij elk concert hier te lande toebedeeld krijgt. De eerste twee platen vormden logischerwijs de rode draad, al voelde het kwartet zich niet te beroerd om sporadisch een nieuwe invalshoek te laten schijnen over het uitstekende repertoire. Het kwartet wendde de ABBox tevens aan als platform voor een handvol nieuwe songs, die tegen volgend jaar op een nieuwe plaat zouden moeten prijken. De zwaarmoedigheid die zich telkens weer als een sluier rond de songs van Merritt wrong, werd ten gepasten tijde gecounterd door de gevatte tussenkomsten van secondant Max Lichtenstein. Summiere sporen van vermoeidheid leken de multi-instrumentalist volkomen vreemd, wat jammer genoeg niet van de andere groepsleden kon gezegd worden. Kortom, we hebben onze favoriete Americana-band al scherper en indringender gehoord.

http://www.kindamuzik.net/live/709/patrick-wolf-monade-timesbold-domino-2005/9152/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709