http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

MusicNoMusic Festival

Een sterke staalkaart te horen van de zeer vruchtbare experimentele undergroundscene.
05 juni 2004, Zaal België, Hasselt (B)

Tekst: Bart De Paepe

Publicatiedatum: 17 juni 2004

In zaal België in het Limburgse Hasselt kregen we een sterke staalkaart te horen van de zeer vruchtbare experimentele undergroundscene: freefolk, noise, performance en video. De opstelling in de zaal maakte al meteen duidelijk dat hier muziek zonder kapsones of sterallures gemaakt wordt: er was geen podium, muzikanten stonden op dezelfde hoogte als het publiek en verkochten aan diverse platenstalletjes hun eigen materiaal. Tussen de optredens door werden er verscheidene films getoond: de Nihilist Spasm Band op tour in Japan, een documentaire over de legendarische John Fahey, een van de inspiratiebronnen voor jonge freefolkhelden als de Sunburned Hand Of The Man en de No-Neck Blues Band. Hier volgen enkele hoogtepunten.

Elko Blijweert, Miguel Sosa, Tim Van der Poel en Patrick Calvelo wisselden lyrische gitaarpassages af met heftige noise-uitbarstingen overgoten met zangpartijen die door een resem effectenpedalen gedraaid werden waardoor een onaardse en onheilspellende sfeer ontstond.

Tamio Shiraishi en Michiko vormen een Japans duo. Schrille schreeuwende saxofoonkreten werden gecontrasteerd met knisperende geluiden voortgebracht door een plastieken strook waar Michiko zich gaandeweg de performance volledig met bedekte. Een cimbaal werd herhaaldelijk ruw tegen de grond gesmeten, of schurend over de vloer getrokken.

Sunburned Hand Of The Man speelde een zeer gedreven en vooral hypnotiserende set die voortgestuwd werd door repetitieve baslijnen en opzwepende drums en percussie. Men waande zich al snel toeschouwer van het één of ander Indiaans ritueel. Glittermantels en maskers droegen bij tot deze bevreemdende folkmuziek. Dit alles werd overgoten met noise afkomstig van gitaren, vervormde zang, allerhande fluiten, percussie, keyboards en elektronische instrumenten.

Dennis Tyfus, Kris Delacourt, Jelle De Cremer, Danielle Lemaire en Jan Van Den Dobbelsteen trokken een ondoordringbare gitaarmuur op, waar weinig plaats overgelaten werd voor enige nuance en diepgang. Het beste stuk van dit optreden begon wanneer de gitaristen en drummer hun instrumenten lieten voor wat het was, een pint gingen drinken en het meisje aan de laptop ongestoord haar gang kon gaan. Een boeiende ruisende soundcape overstemde de feedback en vulde de ruimte.

The Nihilist Spasm Band is een Canadese band samengesteld uit gepensioneerden die al meer dan 30 jaar actief zijn in het noise-genre. Zelfs Thurston Moore was tot voor enkele jaren niet op de hoogte van hun bestaan, zoals hij getuigde in een documentaire over de groep die eveneens te zien was. Zelf omschrijven ze zich als non-muzikanten. Inventieve, door de muzikanten (sic) zelf in elkaar geknutselde instrumenten als de waterpijp (een constructie bestaande uit afvoerpijpen die elektronisch versterkt worden) vervolledigden de gitaar en drums. Al dit fraais werd begeleid door gloedvolle voordrachten genre 'What would happen if all the cows in the world farted at once and someone lit a match? Would the world explode?'.

fotografie: Lieve Apers (met dank aan Kunstencentrum België)

Deel dit artikel: