http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Lokerse Feesten 2004: Mauro Pawlowski, The Sign, Europe
Vergane glorie herleeft, Mauro overheerst.
07 augustus 2004, Grote Kaai, Lokeren (B)
Tekst: Steven van Duyse
Beeld: Thomas Bartosik
Publicatiedatum: 13 augustus 2004
Niks beter om een hete zomeravond te vullen dan een bezoekje aan de Lokerse Feesten. Okee, dat is wat overdreven, maar de Grote Kaai is de laatste jaren bijna een synoniem geworden voor amusement en aangenaam tijdverdrijf. Zo ook op deze avond, die in het teken stond van het stevigere rockwerk. Openingsact van dienst was de Belgische hoop in bange rockdagen, Mauro Pawlowski, en zijn bruidegoms. Met een ijzersterk album en een nog sterkere live-reputatie onder de arm werd het Lokerse publiek zonder enige waarschuwing vooraf al vanaf het begin blootgesteld aan de creatieve uitspattingen van de man in het zwart, en het overgrote deel van het publiek liet zich dan ook als lammetjes naar de slachtbank voeren door krakers als 'Terrorist Flower' en 'Finish It All Of'. Enige spelbreker op deze zwoele zaterdagavond was het wat vroege uur waarop de heren aan de bak moesten, want dit is een belevenis die je beter in een donker, heet en doorrookt zaaltje moet meemaken. Desondanks werden de verwachtingen meer dan voldoende ingelost.
Van een heel ander kaliber is The Sign, een band die melodieuze hardrock met een overkoepelend verhaal brengt. Die omschrijving zorgde bij uw dienaar al op voorhand voor een ontregelde maag, zeker na de ontdekking gedaan te hebben dat een van de gastzangers Danny Vaughn was… alsof die de wereld nog niet genoeg getergd had met zijn eerdere bands Waysted en Tyketto. Grote blikvanger Al Fritsch, de andere gast, schitterde door afwezigheid. Het enige waar de rest van The Sign in schitterde was in het voortbrengen van nummers waar je van denkt: "Moet ik nu huilen van het lachen of van plaatsvervangende schaamte?" Het kan goed zijn dat sommige mensen dit graag horen, maar voor al de rest zijn de verhalen over 'Aryon' eerder martelpraktijken dan vertier.
Veel te strakke jeansbroeken, geföhnd haar en shirts van bands die zelfs mensen die de jaren '80 meegemaakt hebben zich niet meer herinneren. Dit was het overheersende beeld op de Grote Kaai, en dat had maar met één ding te maken: het optreden van Europe later die avond.
Niks van al die foute kledij op het podium echter: Joey Tempest en zijn kompanen zien er bijna twintig jaar na 'The Final Countdown' eindelijk een beetje deftig uit. Maar achter de modieuze kledij en de frisse kapsel zit nog steeds diezelfde hardrockband verscholen die zoveel voetbalteams een stadion-hymne cadeau deed. En ja, de muziek klinkt hopeloos verouderd, en ja, het overenthousiaste gedrag van de heren is lachwekkend, maar het blijft toch leuk om al die klassiekers woord voor woord mee te brullen. Aan klassiekers geen gebrek: het akoestische 'Carrie', de rockers 'Superstitious', 'Rock the Night' en 'Cherokee' en natuurlijk 'The Final Countdown' bezorgden veel dertigers en veertigers een herbeleving van hun uitgaanstijd. De Zweden kwamen, zagen en herwonnen veel harten.
foto uit het archief, genomen tijdens Freaks End Future, Antwerpen, juni 2004
http://www.kindamuzik.net/live/709/lokerse-feesten-2004-mauro-pawlowski-the-sign-europe/6958/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: