http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Imarobot / The Von Bondies

Just doing their job.
01 mei 2004, Melkweg, Amsterdam (NL)

Publicatiedatum: 04 mei 2004

Even fashionably late als fashionably dressed mocht een redelijk gevulde Melkweg zich om een uurtje of kwart over tien dan toch nog verheugen op de komst van de Von Bondies. Vroege aantreders hadden zich een tijd daarvoor al kunnen vermaken met het bij vlagen duizelingwekkend energieke Imarobot uit Los Angeles. Zanger Alex Ebert mag dan lijden aan een soms nogal ergerniswekkende vorm van rockster-aanstelleritis, het enthousiasme spat van de jongens af en daarbij komt dan ook nog eens dat de strakgespeelde, kleurrijke en zenuwachtige punky rock effectief op het publiek wordt afgevuurd: althans, in de voorste rijen zijn een paar mensen even heel erg aan het genieten. De rest kijkt toe; of onder de indruk, of lacherig om het over-populaire gezwets van Alex tussen de bedrijven door ("Thankyouthankyouthankyou!"). Alex moet dan misschien nog wat leren, aan het speelplezier van Imarobot mag menig band van mij weleens een voorbeeld gaan nemen.

De Von Bondies waren een beetje zielig vanavond; althans, zo vonden ze zelf. Nét twaalf uur daarvoor nog 's ochtends gespeeld in Londen, en nu alweer op de planken in Amsterdam, klaagt zanger/gitarist Jason Stollsteimer, getuige zijn gave gezicht goed hersteld van het incidentje met de vuist van Jack White, tegen het publiek. Het bandleven gaat nu eenmaal niet over rozen, Jason. Ze moeten trouwens ook wel, want dit is nu typisch zo'n band waarbij de roem even snel opgekomen is als-'ie weer kan gaan. Snel nog maar even waarmaken dus, die goede naam. Dat deden ze vanavond in ieder geval, want ondanks wat extra gemekker over slaapgebrek speelde de band er uiteindelijk geen noot minder om. Puntig, strak en heerlijk hard, dat waren zo'n beetje de steekwoorden. De Von Bondies heetgebakerde punky garageblues van laatste plaat Pawn Shoppe Heart komt vrijwel in z'n geheel voorbij, waarbij op te merken valt dat de op traditionelere bluesschema's leunende nummers op den duur een beetje gaan vervelen. Veel leuker is de gejaagde, scherpgerande heerlijkheid van 'Not That Social', waarbij opvalt dat de charmante bassiste Carrie Smith meer in huis heeft dan alleen een verdienstelijke hand van spelen en een flinke dosis zwoele blikken; ze zingt nog eens helemaal niet onverdienstelijk ook, evenals gitariste Marcie Bolen; die zo nu en dan ook eens de microfoon ter hand neemt.

Puntig en aanstekelijk als de Von Bondies zijn, zo blijft er ook het hele concert iets knagen. Een soort ontevredenheid blijft over nadat de band na ongeveer een uur spelen en een toegift achter de coulissen verdwijnt. Wat is namelijk het geval: naast het gevaar van inwisselbaarheid wordt het geheel nergens echt memorabel: de band speelt enthousiast en goed, maar ook een beetje op de automatische piloot. Just doing their job. Natuurlijk, niet elk optreden kan sprankelen van de magie en de geestdrift, maar vanavond wordt het geheel eigenlijk helemaal nergens naar een hoger plan getild waardoor die typische concertroes, hét bewijsstuk voor een echt goed optreden, uitblijft wanneer ik weer op het Leidseplein sta. Niet erg, geen ramp, maakt niet uit. Het was goed, het was fijn, het was leuk. Maar wat was ik blij geweest als het héél goed, héél fijn en héél leuk was geweest. Ach, de Von Bondies waren nou eenmaal moe. Zijn we dat allemaal niet weleens?