Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Deel 1: rock-'n-roll rules!
Hof Ter Lo is niet de meteen de meest gezellige plek om een vrijdagavond door te brengen maar ik had een goede reden: de eerste halve finale van Humo's Rock Rally editie 2004. Ik haalde nog nooit eerder de halve finale van deze ondertussen toch bijna legendarische wedstrijd, op de preselecties was ik al wel ooit geraakt. Als toeschouwer bedoel ik dan. Het kaf van het koren scheiden gebeurde reeds de voorbije weken dus dit zou een avond vol ontdekkingen moeten worden, en de verwachtingen werden gelukkig grotendeels ingelost. Er is nog hoop voor de Vlaamse rock in bange dagen van Idool- en Eurosongtoestanden! Met telkens drie nummers bewezen volgende deelnemers wat ze waard zijn.
Norma opende de halve finale met goede popnummers en een stevig, gelaagd gitaargeluid (knap als je weet dat ze maar met drie zijn) terwijl het volk de zaal vulde. Doch niet opvallend genoeg voor een finaleplaats vrees ik.
Oudere bekende El Guapo Stuntteam maakte dan toch meer indruk met hun onvervalste jarenzeventigrock en kunnen duidelijk terugvallen op al wat podiumervaring. Niet meteen mijn ding -frontman met flying V-gitaar, vettige, snelle nummers, cover van Deep Purple- maar ze staan er wel. In de wandelgangen getipt voor de finale.
Na dit geweld wachtte Giants Of The Air de ondankbare taak om met hun zweverige muziek à la Mercury Rev het publiek en de jury in te palmen. Niet slecht, maar de groep miste vooral een eigen geluid. Het was dan ook niet erg strategisch gekozen om Neil Young te coveren.
The Jinx kozen als cover -sinds jaar en dag een verplicht onderdeel van de halve finale- iets van The Stooges. De conventionele rock van dit drietal kon niet echt overtuigen, hoewel het laatste nummer toch boven het gemiddelde uitstak.
De ervaring van twee leden van Fence, tweede plaats in 1998, droeg bij tot de uitstraling van Buffoon. Aanstekelijke, stevige gitaarpop en een geslaagde cover van 'What Deaner Was Talkin' About' van Ween waren pluspunten, de samenzang was echter niet steeds toonvast.
Bint was één van de weinige buitenbeentjes in deze halve finale. Enkel begeleid door haar akoestische gitaar en gezegend met een indrukwekkende, dragende stem viel vooral haar tweede nummer op (denk aan de emotionele uitbarstingen van Shannon Wright). De cover, 'The Ship Song' van Nick Cave, bleek wel geen goede keuze.
De enige groep van de avond die echt eigentijds klonk was Goldfish Liberation Front, in die zin dat ze "voorbij" de rock speelden, postrock dus. Gewaagde cover van 'November Rain' van Guns 'n Roses en melancholische nummers waarvan vooral de instrumentale stukken mij deden wegdromen. Eén van mijn persoonlijke favorieten, ondanks de groepsnaam.
Door velen getipt als kanshebber voor de finale: The Killbots. De tweede ode aan de rock-'n-roll van de avond. De klassieke, Amerikaanse invloeden zijn duidelijk merkbaar, maar toch is er sprake van een eigen geluid, en een podiumprésence, toch ook geen onbelangrijk criterium in de Rock Rally.
Dit zou Milkman wel eens parten kunnen spelen, maar een knappe eigen interpretatie van Ultravox' 'Dancing with Tears in My Eyes' sterkte het zelfvertrouwen van dit vijftal dat kon bekoren met melodische gitaarpopnummers uit de beste der Amerikaanse en Britse tradities. Smaakte naar meer. Ze hebben er dus alvast één fan bij.
Afsluiter Les Talons Gitans vielen vooral op door hun uitstekende muzikanten en maken volgens insiders daardoor een goede kans op de finale met hun mix van wereldmuziek, tango en blues.
Tevreden over mijn eerste halve finale en het talent en enthousiasme van de meeste bands keerde ik huiswaarts, benieuwd naar het officiële juryrapport waar we nog even op moeten wachten. En er was natuurlijk nog de tweede halve finale in Gent.
» Bezoek de Humo's Rock Rally website
http://www.kindamuzik.net/live/709/halve-finale-humo-s-rock-rally-2004/5438/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: