• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Goorrock Festival

364 dagen per jaar zitten ze opgesloten in hun kraakpand, maar op Goorrock mogen ze toch een keer de buitenlucht inademen en de zonnestralen op hun bleke, van veel ijzerwerk voorziene gezichten voelen: punkers.
22 mei 2004, Brecht (B)

Tekst: Steven van Duyse

Publicatiedatum: 30 mei 2004

Een zeer sterke en gevarieerde affiche hadden ze daar opgesteld in de bossen rond Brecht, op een boogscheut van de Nederlandse grens. Ska, rock-'n-roll, goeie ouwe punkrock… keuze genoeg vandaag. Het Waalse streetpunkcombo Nervous Chillin' mocht het feest aftrappen, en deed dat met succes. De jonge honden worden wel eens vergeleken met The Heartaches, hun Vlaamse tegenhanger, maar sinds de release van hun debuutalbum hebben ze de strijd in hun voordeel beslecht. Ook live staan ze zeer sterk: geen gezever, maar gewoon spelen en de fans plezieren.

Mise-En-Scene mocht dus al direct alles uit de kast halen, maar faalde. België wordt de laatste tijd overspoeld met slappe punkrock, aangevoerd door bands als Janez Detd. en Flatcat, en ook Mise-En-Scene kan vanaf nu in dit lijstje bijgezet worden. De muziek was nog aangenaam, maar het gebrul van de zanger en de lulligheid die van de teksten afdroop zorgde ervoor dat ze voor eigen publiek onherroepelijk de mist in gingen.

De zon verdween hoe langer hoe meer achter de wolken, en met die zon verdween blijkbaar ook de goede muziek. Ondanks het feit dat rockabilly een enorm leuk genre kan zijn (kijk maar naar Kings Of Nuthin') was 69 Beavershot eerder om van te huilen. Hun eerste nummer moest drie keer opnieuw ingezet worden en na amper vijf minuten sloeg de verveling harder toe dan een middeleeuwse beul. Goed geprobeerd jongens... alhoewel, toch niet.

En dan toch weer een lichtpuntje! Vastberaden om beter te doen dan hun landgenoten liet het Nederlandse Beans de weide een eerste keer opveren met hun skapunk die vooral herinnerde aan Operation Ivy. Na een vijftal nummers had je het echter wel gehoord, en ook de band had dat duidelijk gesnapt. Geen probleem, want als eindoffensief werden wat oudere nummers en 'Knowledge', van het eerder genoemde Operation Ivy, op het publiek losgelaten en dat bleek een goede strategie te zijn. Hoewel Beans waarschijnlijk beter terecht komt in een klein zaaltje was er toch nog hoop voor de rest van de dag.

De dag ervoor nog in het voorprogramma van de Swingin' Utters in 't Kompas in Sint-Niklaas, nu gekneld tussen een bende skapunkers en de helden van de Antwerpse punkscene: het leven van The Heartaches kent genoeg afwisseling. Ik heb ze al een keer of zes mogen aanschouwen, gespreid over een periode van twee jaar, en als ik dan terugkeer op al die concerten vallen mij twee dingen op: de arrogantie en pretentie van bepaalde bandleden lijkt te groeien met ieder optreden en de muzikale kwaliteit daalt iedere keer dat ik ze zie. Goed, ze overstijgen nog steeds de middenmaat, maar dat betekent niet dat je je publiek moet beginnen afzeiken als ze niet meteen al je teksten meebrullen of beginnen moshen alsof hun leven er van af hangt. Muzikaal was het al een pak beter dan de dag ervoor, met vooral 'Ripped to Shreds' als hoogtepunt, maar het is nog niet als vroeger.

Tijd voor iets sympathiekere Antwerpenaars dan. Agitators doen al enkele jaren waar ze het best in zijn: stevige punk maken, geschoeid op de leest van de Britse 'working class' oi-bands. Een hele schare fans was hen gevolgd en ze werden getrakteerd op een ijzersterke set die vooral bestond uit nummers van hun debuut Meeting the Lads. Ook ondergetekende had daar geen problemen mee, en zo begon deze dag eindelijk in de goeie richting te lopen.

Ik wou dat ik over een aantal bands wat meer kon neerschrijven, maar bij de meesten onder hen volstaan een paar zinnen. Zo ook bij Funeral Dress. Onlangs brachten ze het meer dan degelijke Come on Follow uit, maar voor wat ze op Goorrock presteerden mogen ze levenslang van een podium geband worden: Dirk's accent was enorm ergerlijk, de muzikanten speelden zo vals als een kat en op de koop toe werden we getrakteerd op een hemeltergende cover van 'If the Kids Are United'. Afschieten die handel.

Punkers staan niet open voor andere muziekstijlen, zo werd ook weer bewezen op dit festival. De Duitse Revolvers brengen stevige rock-'n-roll, aangelengd met wat glamrock en een snufje hairmetal. Een schitterende combinatie, maar de regen en het van oogkleppen voorziene publiek zorgde ervoor dat de sympathieke oosterburen hun ding stonden te doen voor amper 20-25 geïnteresseerden, terwijl ze door de rest getrakteerd werden op een regen van flets bier.
Zolang je jezelf maar amuseert zeker? De normale mensen konden genieten van het beste wat de band te bieden had: 'No Clash Reunion', 'The End Of Apathy' en het aan het grootste deel van het 'publiek' opgedragen 'Narrowminded but Ain't Got a Clue' klinken live nog beter dan op CD. Een venijnige en meer dan terechte "Maybe next time!" van de zanger sloot het tot dan toe beste concert van de dag af.

Lang konden The Revolvers echter niet genieten van die titel, want amper een uur later waren ze die al kwijt aan The Bones. De Zweedse ramrockers bliezen het Belgische publiek eerder dit jaar al eens van de sokken, en dat was ook deze keer het geval. Een minder lange set dan in Morkhoven, minder sfeer maar wel alle nummers die je verwachtte en een band die er 100% voor ging. De temperatuur was op dat moment al flink gezakt, maar dat leek de heren niet te deren: de nieuwe nummers moeten niet onderdoen voor eerder werk en het publiek ging dan ook stevig loos tijdens onder andere 'Home Sweet Hell', 'Do You Wanna' en 'Memphis 77'. De koude kon de locomotief van Beef Bonanza en zijn kompanen niet stoppen, en dat was maar goed ook.

Na het rockende intermezzo was het weer tijd voor wat gouwe ouwe punkrock met The Casualties. Uit onvrede met het verdwijnen van de 'echte' punkrock richten enkele New Yorkers in 1990 hun eigen band op, met als enige doel de goeie tijden te doen herleven. 14 jaar en ongeveer even veel albums later kwam de band zijn grote schare Belgische fans plezieren met een optreden op Goorrock. Het enige wat ik ervan heb onthouden is dat de band al een vijftal jaar over zijn hoogtepunt heen is en de laatste jaren maar wat blijft aanmodderen. Hun zanger/brulboei/vogelverschrikker kaapt trouwens probleemloos de prijs voor lelijkste/belachelijkste kapsel weg.

En ja hoor, ook de afsluiter viel tegen. Mad Sin is op CD een van de betere psychobillybands, maar live was het niet meer dan een scheet in een fles. Op Kiss na zijn bands die hun voorkomen belangrijker vinden dan hun muziek steeds hard afgegaan, en ik vrees dat ook Mad Sin dit lot wel eens tegemoed zou kunnen gaan.

Goorrock was een beetje als ongekruide bolognesesaus waar maar 2 stukjes gehakt in zitten: slapjes, met 2 hoogtepunten.

http://www.kindamuzik.net/live/709/goorrock-festival/6181/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709