http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Freaks End Future Festival

Een avond vol geslaagde experimenten.
12 juni 2004, Scheld\'Apen, Antwerpen (B)

Publicatiedatum: 19 juni 2004

Op de vooravond van de verkiezingen vond het Freaks End Future Festival plaats. Speciaal voor de gelegenheid vonden vijf groepen hun weg naar de Antwerpse Herbouvillekaai alwaar de Finse delegatie de aanwezigen trakteerden op een avond vol experimentele pracht waar de nadruk merendeels lag op het organisch verweven van een veelheid aan analoge en digitale bronnen tot subtiele klanklandschappen.

Af Ursin was als eerste aan de beurt. Hij had zijn materiaal op een tapijt in de hoek van het zaaltje uitgestald en zat er zelf tussen zijn apparatuur die enerzijds bestond uit allerhande pedalen en andere vervormende elementen maar ook uit minder evidente voorwerpen zoals bijvoorbeeld een glas, een op speciale wijze gedempte trompet en merkwaardige percussie. Geconcentreerd bracht hij geluiden samen tot een breekbare collage waarin eveneens voor de stilte een prominente rol weggelegd was. Bijgevolg was de muziek die uit de aangrenzende ruimte muziek weerklonk tamelijk storend doch gelukkig werd hier snel ingegrepen en kon Af Usrin zijn set in alle pracht verderzetten. Het geheel had iets surrealistisch waarbij de schaarse verlichting de ideale begeleiding vormde bij de uitgepuurde soundscapes. Het licht van een aantal kaarsjes werd aangevuld met een sfeervol rood licht dat van beide kanten kwam, links een soort lavalamp, rechts vervormd door het vel van een trom. De afgemeten bewegingen waarmee de Fin de instrumenten opnam en geluidsloos weer weglegde droeg ook bij tot de magische wereld die hij evoceerde en waarin ieder geluidssegment zijn plaats vond.

Vervolgens betrad Jan Anderzen het podium. Later op de avond zou hij ook Avarus vervoegen maar zover was het nog niet. Eerst was het tijd voor zijn soloproject Tomutonttu (foto rechtsboven) waarbij hij vooraf opgenomen creaties ter plaatse verweeft met elektronische en vocale geluiden. Hij bracht drie stukken ten gehore en iedere keer mocht het publiek uit een doos met audiocassettes er twee kiezen. Deze tapes werden vervolgens samen afgespeeld en naar believen aangevuld. Totale improvisatie dus en Tomutonttu toonde zich hierin een ware meester. Afgezien van het derde stuk waarin de live-inbreng misschien toch iets te minimaal was, kwam hij tot knappe resultaten. Zo creëerde hij met een toetsenbord een repetitief patroon dat door de subtiele variaties erg veelzijdig werd en kwam hij met zwaar vervormde stemgeluiden ook tot een intrigerende collage.

Naast zijn meer gevestigde projecten zoals Somnabula en The Grooms laat Mauro Antonio Pawlowski (foto links) zich ook graag tot experimenten verleiden. Ditmaal had hij zijn oog laten vallen op Nederlandstalige muziek wat hij meteen tot één van de hoofdelementen van zijn exposé verhief. Maar Mauro zou Mauro niet zijn als hij daar niet creatief mee zou omspringen en zodoende ging dit hand in hand met een discman, een hoop effecten, een mondharmonica en akoestische snaarinstrumenten. Het resultaat was surrealistisch. Het ene moment was hij, terwijl hij een boek in de hand hield, aan het meezingen met de teksten die uit zijn walkman galmden. Dan weer vervormde zijn mondharmonicaspel zich tot schelle geluiden terwijl hij structuren van de achtergrondliederen op zijn gitaar uitwerkte. Gedurft maar boeiend. Ook al had dat misschien iets te maken met de nieuwsgierigheid waarmee je steeds naar de volgende creatie, die nooit dezelfde richting uit zou gaan, uitkeek.

Het zeskoppige Avarus combineert snaarinstrumenten met elektronische apparatuur en zoekt op die manier een middenweg tussen psychedelica en drones. Het merendeel van de leden wisselt daarbij regelmatig van instrument. Bij het inzetten van de set zaten drie mensen in het midden van het podium op de grond aan knopjes te draaien. In de hoek achteraan het podium had een man een stuk hout tussen de snaren van zijn akoestische gitaar gestoken en bespeelde het instrument met een strijkstok. Ook zorgde hij soms voor vocale interventies, net zoals de dame die abstracte geluiden uit een elektrische gitaar toverde. Avarus klonk meeslepend en organisch en dat ligt ongetwijfeld aan de schijnbaar structuurarme opbouw waardoor er steeds ruimte is voor nieuwe richtingen. Zo werden er tijdens een derde stuk een aantal delen van een drumstel bovengehaald en begonnen twee leden dit te bespelen. Door deze ritmische begeleiding verkreeg het nummer een bijzondere gedrevenheid. Variatie blijkt een basiselement te zijn in Avarus' universum en hun gestructureerde improvisaties zijn van die aard dat je hen beter in de gaten kunt houden.

Voordat de DJ's uit de donkere nacht tevoorschijn zouden komen, had het Amerikaanse Crank Sturgeon (foto rechtsonder) de eer om het publiek te onderhouden. Het eenmansproject kadert in de noisescène van Massachusettes en de visuele component is minstens even belangrijk als de auditieve. Meneer Crank Sturgeon heeft een kapje op zijn hoofd en staat met ontbloot bovenlijf aan een tafel met tal van effectenkastjes terwijl hij aan de slag gaat met huishoud- en andere voorwerpen. Expressie en mimiek zijn belangrijk en gaan gepaard met extreme noiseuitbarstingen die de zaal ingeslingerd worden. Intussen worstelt hij met een constructie die veel van een brede elastische buis weg heeft. Na een tijdje slaagt hij erin om het ding aan zijn kapje te bevestigen en na korte maar hevige geluidserupties wordt een tweede stuk ingezet. De act heeft iets waanzinnigs en na het tweede nummer kiepert hij het tafeltje waarop zijn dierbare materiaal uitgesteld staat om. En toch komt er een bisnummer, zij het wel dat het even duurt voordat hij alles weer heeft aangesloten. Geheel in de lijn van het voorgaande natuurlijk. Heerlijk abstract.