http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Durango / Nicolai Dunger / Mark Olson & Victoria Williams

Vlaamse cowboys, Zweedse pathos en een rommelig, charmant huiskamerconcert.
16 april 2004, Handelsbeurs, Gent (B)

Tekst: Kevin van den Schoor

Publicatiedatum: 22 april 2004

Een beetje een magere opkomst was het voor deze triple-bill. Men had de zaal dan ook wat verkleind door middel van een stel gordijnen, om het toch wat knusser te maken. Opener Durango liet het in ieder geval niet aan hun hart komen. Stampvoetend trok zanger-gitarist-bluesharp-speler Fred Verhaegen de show in gang. De band zag eruit alsof ze net de saloon uitgevlucht waren omdat de pistolen (alweer) bovengehaald waren tijdens het pokerspel. Het zouden met andere woorden de hoofdkarakters uit een western geweest kunnen zijn, met de lokale doodgraver op bas. Ook de muziek baadde in een zekere westernsfeer: een zich in gang trekkende stoomtrein die spoedig door de woestijn zou rijden. Tumbleweeds die voorbij rollen, en gieren die al op de loer liggen, klaar om je ingewanden eruit te pikken. Het mondharmonicaspel deed vaak denken aan dat van Steven de Bruyn van El Fish: scheurende bluesriffs afgewisseld met een ingehouden gezucht in de microfoon. Muziek om met je rijlaarzen luid stampend op de plankenvloer te springen, afgewisseld met tearjerkers, want je vrouw is er met de sheriff vandoor en je fles Jack Daniels is leeg. Liefhebbers van Calexico zullen zich zeker kunnen vinden in deze 'Vlaamse americana'-band.

Tijd voor de Zweedse Nicolai Dunger. Er uitziende als een kruising tussen John Denver en Elton John, was zijn uiterlijk niet erg swingend te noemen. Dunger rekent Will Oldham en Jonathan Donahue (Mercury Rev) tot zijn fans en vrienden en ergens valt de link (zeker met Oldham) wel te begrijpen. Dezelfde melancholie en het cynisme in de teksten valt ook hier te bespeuren. Een singer-songwriter met een country backing band was wat er zo ongeveer op het podium stond. Een gitarist met een baard die niet zou misstaan bij een forse houthakker en een toetsenist met een redelijk stonede blik waren de meest opvallende karakters op het podium. En Dunger zelf natuurlijk. Of hij nu gitaar speelde, toetsen of helemaal niets, wat het meeste opviel was het pathos dat uit zijn nummers sprak. Een diep verdriet, om verloren liefdes en hoogstwaarschijnlijk ook om al de rest dat er misloopt in zijn leven en in heel de wereld. Net als je dacht dat een nummer nu wel ongeveer afgelopen zou zijn, barstte Dunger uit in alweer een hartverscheurend refrein, met een stem die er bijna onderdoor ging. Hij was er zichzelf weliswaar van bewust, getuigende het 'these songs about relationships just go on and on and on...'. Op zich helemaal geen slecht optreden, maar vrolijk werd je er alleszins niet van.

Een heel wat vrolijkere bedoening was de hoofdact van de avond. The Creekdippers is de band van Mark Olson, vroeger samen met Gary Louris de drijvende motor achter The Jayhawks, tot hij besloot om voor zijn aan MS lijdende vrouw Victoria Williams te gaan zorgen. Ze besloten dan maar om samen een band op te richten, wat resulteerde in The Original Harmony Ridge Creekdippers. Schijnbaar achteloos kwamen ze het podium op en vanaf het begin was het duidelijk dat we een soort open repetitie mochten aanschouwen. Lieflijke liedjes, met een vleugje pedalsteel gitaar en af en toe wat banjo en piano passeerden de revue. Een vijftal nummers, ook van de meest recente plaat Political Manifest, vol met giftige aanklachten tegen George Dubya en zijn regering, eveneens verpakt in schijnbaar achteloze countrypopsongs. De schelle piepstem van Victoria Williams vergt wat gewenning, maar al snel zwicht je voor de charme en het plezier waarmee ze op het podium staat. Van een vooraf afgesproken setlist is geen sprake (iemand uit het publiek roept 'Cashmere Corn' en er wordt zonder problemen een poging gedaan om het te spelen) en als het tijd wordt om te stoppen, gaat Williams nog even achter de piano zitten om nog een tweetal nummers te spelen, gewoon 'omdat ze niet kan geloven dat ze nog geen piano gespeeld heeft'. Soms klinken de nummers wat ongeorganiseerd en weten ze niet goed welke richting uit te gaan, maar meestal valt alles in de plooi en klinken ze alsof ze net zo goed thuis op hun veranda aan het spelen zouden kunnen zijn. Rommelig, maar charmant.

» Bezoek Durango's website
» Bezoek Nicolai Dungers website
» Bezoek Mark Olson & Victoria Williams' website

Deel dit artikel: