Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Drie afgevaardigden van het Canadese Constellation bezochten 28 en 29 april Groningen en Amsterdam. In Groningen werd dit bijgewoond door een handjevol toeschouwers. Een aantal weken daarvoor keek labelgenoot The Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-la-la Band nog tegen een vol Vera aan. Ook Godspeed You! Black Emperor en Do Make Say Think, de bekendste loten van de Constellation-tak, zullen meer bekijks trekken in Nederland. Respectievelijk Polmo Polpo, Elisabeth Anka Vajagic en Hangedup gaven echter een welkome andere kijk op het opzichtig links-georiënteerde postrock dan wel experimentele rock dan wel independent rocklabel. Gedacht moet worden in termen als ietwat 'minder zwaar op de hand'.
Daar zag het niet meteen naar uit. Polmo Polpo begon met bandleider Sandro Perri op slide-gitaar en een violiste, die al samplend en vervormend, het zwellende geluid van een vliegtuig op een startbaan weergaven. De knipperende verkeerslichtjes kregen vorm in korte snerpende klanken uit de gitaar. Voor een dergelijke platte geluidsorkaan is weinig bewondering op te brengen. Hoop begon te leven toen een ritmesectie na zo'n tien minuten het podium beklom en het tweetal verloste uit het zelfgekozen gebrek aan creativiteit. Interessant begon het te worden, toen Sandro Perri in een volgend nummer zijn stem ging gebruiken. Verrassend genoeg bleken zijn vocalen sterke gelijkenis te vertonen met de hoge, samengeknepen zangstemmen van Jim James (My Morning Jacket) en, in iets mindere mate, Neil Young. Dit had beslist geen negatieve uitwerking. Bovendien was het afsluitende muziekstuk, waarvoor nog een gitarist en een tweede drummer zich bij het gezelschap schaarden, van grote klasse. De opkomende klankassociatie was die van een My Morning Jacket die de akoestische gitaar in de hooischuur heeft laten staan en de songs breed laat uitwaaieren. De heldere klanken van de slide-gitaar, de schurende vioolpartijen en de onrustig trommelende drummers maakten de sound compleet.
Na een ruime pauze begon Elisabeth Anka Vajagic aan een duistere set. De band draait om de passend donker geklede frontvrouw die de lage, afgemeten melodiestijl van Stuart Staples (Tindersticks) geleend heeft. Op een stoel gezeten gaf ze met de woest bewegende, gekruiste benen de mate van bevlogenheid aan, waarin ze zich bevond. Ook bij Elisabeth Anka Vajagic breidde de bezetting zich gedurende de set uit totdat vijf man het podium bevolkte. Nog meer dan bij Polmo Polpo viel op dat er met het ene been in de singer-songwritertraditie werd gestaan, en met de andere in de postrock. Hiernaast is onduidelijk waar precies het experimentele ligt in de muziek van de bands, die het label erin ziet. Uitgesponnenheid? Is dat in de rockmuziek al genoeg om experimenteel bezig te zijn?
Terwijl de twee voorgangers tijd nodig hadden om muzikaal op gang te komen, begon afsluiter Hangedup in alle hevigheid. Het duo, violiste en drummer, ging in een razend tempo van start. De violiste wekte bewondering voor de virtuoze snelheid waarop ze akkoorden uit haar viool streek. Waarlijk polsblessurewaardig materiaal, en ook de strijkstok had er zichtbaar onder te lijden. Hiernaast steeg de drummer in instrumentbeheersing boven zijn voorgangers uit. Sterke ritmewisselingen en opzwepende fills, zo nodig aangevuld met elektronische percussieklanken. Hangedup ontpopte zich als een verrassende labelact en was de enige die lichtjes naar experiment neigde. Bovendien bleek de band wars van langzame opbouw en al te lange composities. Jammer genoeg is er de vraag hoe lang een dergelijk beperkte setting op een album kan blijven boeien. Live was het een revelatie die door het handjevol toehoorders het meest enthousiast werd ontvangen.
http://www.kindamuzik.net/live/709/constellation-european-road-show/5913/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: