http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Club Funday: Baby Woodrose / Wiseguy / Los Looches

Drie prima bands op een avond.
14 maart 2004, Patronaat, Haarlem (NL)

Publicatiedatum: 22 maart 2004

Zoveel waanzin, zo vroeg op de avond, dat zie je verder eigenlijk alleen in de betere afdelingen van The Muppet Show. De toetseniste van Los Looches lijkt dan ook dezelfde couturier aan te hangen als Miss Piggy. Het horrorgejank dat ze uit haar orgel perst wordt er niet minder om. Voeg er wat smerige rock-'n-rollgitaar uit de Link Wray-school en een flink doorbeukende drumster aan toe. Laat dit drietal vervolgens alle kanten op musiceren, als het maar géén liedje oplevert. Waar 'Surfin' Bird' bij grote roergangers The Cramps nog altijd de heftige showstopper is, daar is hetzelfde nummer bij het Amsterdamse trio het enige herkenningspunt in de geluidsstorm. Heftig.

In Rotterdam doen ze dingen weer heel anders. In Zuid-Nederland spelen ze natuurlijk southern rock. Twee van de vier bandleden hebben zelfs al een baard, alhoewel die bij beiden nog wat aan de korte kant is. En ik mis nog iemand met een leren jasje met franjes eraan. Sterkste punt van Wiseguy is de afwisseling tussen de Bon Scott-achtige stem van de ene zanger/gitarist en het ruigere stemgeluid van de ander. De songs zitten ook prima in elkaar, met lekker veel bas- en drumbreaks voor die extra meescandeerfactor. De band maakt het geheel af door flink over het podium te stuiteren, zonder er muzikaal een rommel van te maken. Eigenlijk blijft Wiseguy alleen qua naamsbekendheid nog achter bij Peter Pan Speedrock en The Spades.

De avond wordt afgesloten door Baby Woodrose. Met het album Money for Soul staken de Denen een paar maanden geleden Monster Magnet naar de kroon. Live klinkt het in eerste instantie allemaal een beetje gehaast, met name in de rustigere nummers. Frontman Lorenzo Woodrose is overduidelijk toch al geen fitnessfreak en lijkt nu gezien de gigantische wallen onder zijn ogen helemaal aan het einde van zijn latijn. De band is ook geïrriteerd door het gebrek aan respons van het publiek. Maar dat is meer typisch Noord-Hollands stoïcisme - het Haarlemse publiek gaat nooit echt los - dan een werkelijk gebrek aan belangstelling. Want als Baby Woodrose dan toch nog op gang komt en afsluit met een verwoestend doorhamerende versie van 'Rollercoaster' is men best bereid zo hard te juichen dat de band toch nog terugkomt voor een toegift. Waarin Baby Woodrose het publiek dan vervolgens trakteert op 'Cherry Bomb', een bijna Oneida-iaans monotoon psychedelisch monster.

Dat zijn dus drie prima bands, waarvan twee uit Nederland!, op een avond. Voor niks. Blijkbaar zijn die toegangskaarten van 30 euro en meer niet noodzakelijk. En zo hou je geld over voor de prima satés.

» Bezoek Baby Woodrose's website
» Bezoek Wiseguy's website