http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

A Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tralala Band

Minder geschikt voor het plebs.
17 maart 2004, Effenaar, Eindhoven (NL)

Tekst: Joop van Vlerken

Publicatiedatum: 22 maart 2004

Tja, da's een hele mond vol voor een band. Voor wie dacht dat er vanavond twee voorprogramma's zouden zijn voor A Silver Mt. Zion is het helemaal schrikken natuurlijk. Maar deze lange naam zet uitstekend neer waar deze band voor staat. Seks, drugs en geile wijven niet dus, maar wat dan wel?
Niet makkelijk in het gehoor liggende, extreme, moeilijke muziek. Avant-garde zo u wilt. Dat maakt het niet minder mooi, maar zeker minder geschikt voor het plebs. Een zekere arrogantie moet je dan ook wel bezitten, wil je kunnen genieten van deze bende. Als je te hard praat tijdens een concert levert dat dan ook boze blikken op van "the highly sophisticated people" die voor je staan.

Of het dan een amusante avond oplevert? Meer dan dat zelfs. The Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tralala Band (hierna Silver Mt. Zion genoemd) bracht onlangst een schitterend nieuw album uit genaamd This Our Punk Rock. Een uiterst misleidende titel, getuige de horden tieners die voor de Effenaar stonden te dringen, in de rij al slammend en moshend. Vier langgerekte epische nummers bevat dat nieuwe album van deze Godspeed You! Black Emperor-mannen en -vrouwen.
Het meest opvallende is misschien nog wel de stem van Efrim, gitarist en bandleider. Waar hij bij GY!BE meestal zijn bek houdt (waarom in vredesnaam!), zingt hij bij Silver Mt. Zion de sterren van de hemel. Perfecte vocalen zijn het niet, maar hemelschreiend melancholisch is het wel. En daar houden wij arrogante kutmannetjes van. Heel in de verte doet zijn stem denken aan de zanger van The Black Heart Procession. Veel praten doet Efrim nog steeds niet, af en toe een keer "Thank you".
In totaal staan er zes mensen op het podium, twee violistes, een bassist, een contrabassist, een gitarist, en een gitarist/drummer. Zij staan naar elkaar toe gekeerd in plaats van naar het publiek. Zij hebben allen een microfoon voor hun neus, wat af en toe een schitterend harmonieuze samenzang oplevert. De zes speelden in ongeveer anderhalf uur zo'n zes nummers, wat ons op een gemiddelde brengt van zo'n kwartier per liedje.
De gitaarnoise-erupties die we kennen van GY!BE blijven ook in de Effenaar niet achterwege, maar er is meer dan dat. De songs beginnen veelal rustig waarna er naar een climax gewerkt wordt, die enkele minuten duurt. Hierna zwakt het geluid weer wat af en uiteindelijk dooft het nummer uit. Af en toe is de samenzang oorverdovend, en soms weer heel zacht. Er wordt ook met de vocalen geëxperimenteerd, bijvoorbeeld door van ver in de microfoon te zingen of een effect over de microfoon te gooien.
Helaas is er geen toegift aan het einde van het concert, ietwat teleurstellend misschien. Maar ook The Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tralala Band kenmerkt zich door een snufje arrogantie.

Deel dit artikel: