http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

5 Days Off 2003 :: Dag 2

Het is tijd voor techno om onder te duiken
17 juli 2003, Melkweg, Amsterdam (NL)

Tekst: Omar Muñoz-Cremers

Publicatiedatum: 18 juli 2003

Het zijn elke keer dezelfde vragen: wat kan dansmuziek in deze vorm, als clubavond of als festival nog betekenen? Laatst verklaarde da volgaBabe hier techno dood. Ik denk dat hij op het goede spoor zat maar een cruciale denkfout maakte: de ervaring van techno, zoals die van alle dansmuziek, zoniet de meeste popmuziek is onderhevig aan verval. De muziek zelf kan met behulp van wat goede wil en fantasie zichzelf makkelijk in leven houden. Zoveel werd op donderdagnacht duidelijk op 5 Days Off. Techno verdient, als muziek, als belofte, beter dan het opgevoerde commerciële circus dat elk jaar brutaler wordt. Sigaretten, onzindrankjes en videogames zijn al irritant, de monitoren die in de grote zaal steeds dezelfde reclameslogan blijft herhalen slaan werkelijk alles. En nu we het toch over de grote zaal hebben, die blijft na al die jaren nog steeds ongeschikt om een werkelijk geslaagd dansfeest in te geven. Altijd te licht, te ongezellig en nu nog eens gevuld met een vreemd futuristisch-barok decor waar de DJ ergens in geplaatst moet worden.

De Duitse DJ Steve Bug doet zijn best om de gebruikelijke roshoempa te doorbreken met een vrij unieke interpretatie van techno. Zijn swingende variant is loom en bromt met subtiele basverschuivingen. Niet dat het de aandacht echt lang kan vasthouden. Bovendien wordt je aandacht te vaak verstoord door veiligheidsmensen (ook gesponsord) die neurotisch door de zaal schuiven. Waarom eigenlijk dat hypocriete ritueel wanneer iedereen kan zien dat er weer rijkelijk en ongegeneerd is geslikt en gesnoven door een groot deel van de aanwezigen?

De vlucht naar de oude zaal is onvermijdelijk. Het is er donker, het reclameregime is minder strak, op de dansvloer is het gezellig en niet volgepakt met bierdrinkende brallers. En net als je de hoop definitief begint op te geven wordt de Rotterdam-Detroit connectie geactiveerd dankzij het onvolprezen Clone label. Ik heb geen idee wie Serge is maar de man draait een heerlijke set. Een geschiedenisles die ons zonder enig purisme brengt langs techno, electrobass, acid (Tyrees 'Video Crash'…wat een plaat!) en wonderschone italo. Pas later wordt duidelijk dat Serge ons een context aanreikt voor wat gaat volgen. Een zwarte man gehuld in een skimasker neemt plaats achter de draaitafels. Drexciya is dood maar zijn geest niet. Drexciyan DJ Stingray bouwt in opperste concentratie piramides van electro. Sommigen dansen, anderen komen tot stilstand om verwonderd te luisteren naar deze boodschappen uit een andere wereld. Muziek die in dezelfde adem moet worden genoemd als Sun Ra, Eric Dolphy, Afrika Bambaataa. Visionaire, oncompromisloze poëzie die juist omsingeld en ingekapseld door de hersendode commercie kan bloeien. In die zin krijgen wij een gift aangereikt, wij worden de dragers van de vlam, de dromers van de droom. Wij fluisteren hierna van waarachtige muziek.

Het is sneu voor Richie Hawtin die in de grote zaal adequaat het publiek op karakteristieke wijze aan het platspelen is. Ik heb de man hoog zitten maar heb al teveel mooie herinneringen aan zijn magische sets uit het verleden om mij hier nog voor in te spannen. Ik ben moe, de nacht is gered, techno leeft. Maar wie heeft het nog door? Het is tijd voor techno om onder te duiken, zichzelf te versluieren. Er is genoeg onzin in haar naam verkocht.

» Ga terug naar de 15 Days Off Live index

Deel dit artikel: