• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

10 Days Off 2003 :: Dag 01

Weeral een geslaagde avond
19 juli 2003, De Vooruit, Gent (B)

Tekst: da volgaBabe, Mathias Vermeulen en Dave Roozendaal

Beeld: Anniek Bakkers

Publicatiedatum: 20 juli 2003

In de White Room was het voor de tweede achtereenvolgende avond "rocken met die bak" geblazen, want na LCD's James Murphy die op de openingsavond het somtijds geschokte danspubliek murw punkte was het op Day_01 David Holmes die samen met draaimaatje Pablo Psychonaut het percentage gitaarherrie eigenhandig op 75 zette.

Het was echter aan K'Bonus, tevens drummer bij de Antwerpse Dedos de Mantequilla, om het ijs te breken. wij kwamen binnen toen de man nog een half uur te draaien had, en hoorden een stevige doch niet al te opwindende serie plaatjes voorbij komen die sterk aan big beat herinnerden. Voorwaar niet iets waar wij aan herinnerd wensen te worden. Toen Prefuse73 bijna aan de beurt was de hoofdrol op het podium over te nemen, schakelde K'Bonus echter over op een paar zeer aangename funkplaten uit de JB's-school. En dat konden wij hogelijk waarderen.

De Amerikaan Scott Herren en zijn Spaanse dj brachten, zoals te verwachten viel, geen makkelijke maar wel zeer interessante en bij tijd en wijle behoorlijk psychedelische hiphop-set. Herren bediende de samplers, efx en laptop, terwijl de dj scratchte en met plaatfragmenten de boel verder ondersteunde. Het was hiphop zoals je die van een Warp-artiest als Prefuse73 mag verwachten: experimenteel, noisy, soms zeer funky en vooral diep.

De Ier David Holmes en zijn Britse dj-partner Pablo Psychonaut kwamen vervolgens onder het mom "bring the noise" de dansvloer schoonvegen. Zoals ook al op de eerste avond bij James Murphy, was het 10 Days Off-publiek aanvankelijk geschokt bij het horen van gruizige gitaren. Holmes draaide zoals zijn mixalbums, soundtracks en ook zijn band The Free Association klinken: heel erg groovy, met veel invloeden uit de jaren zestig, rauw, funky en eclectisch. Nummers van Prince ('Controversy') wisselden af met Beatles-covers, hiphop, r&b, electro, techno, garagepunk en house. Het publiek kwam en ging, afhankelijk van de hoeveelheid gitaarherrie, maar opwindend bleef het altijd.

Hoe vaak wij Lady Vortex ondertussen al aan het werk gezien hebben weten wij niet meer, maar wat wij wél weten is dat deze dame behind the wheels of steel gisteren in de Ballroom een verdomd strakke set neerzette. Lady Vortex toonde dat het perfect mogelijk is om hard te draaien en een publiek te overtuigen zonder dat daarvoor een hele resem jump-up tunes de revue moet passeren. Afsluiter 'Screamer' deed opnieuw waarvoor het gemaakt is, namelijk de dansvloer doen ontploffen.

Een perfect moment dus voor de EZ Rollers (gisteren maar voor de helft aanwezig) om met een live-set het heft in handen te nemen. Nu moet u weten dat men met 'live' drum&bass twee zaken kan bedoelen. Ofwel heeft men het over the real thing (zoals London Elektricity) waar live muzikanten hun ding doen, ofwel heeft men het over the almost-real-thing: de dj draait de instrumentale versie van het nummer en een MC en/of een zangeres zingen daarbovenop. Met de EZ Rollers bevonden we ons gisteren in het laatste geval. Dat dat niet noodzakelijk een negatief punt is, bewees 'Music Keeps Me' al direct; opzwepende beats, disco-synths en de stem van Kelly Richards bleken een uiterst effectieve aanval op de benen te zijn. De live-set bleek ook gedeeltelijk een dj-set te zijn waarin een nieuwe remix van 'Lyric On My Lip' en vooral 'Vault' de temperatuur deden stijgen. Besluit? Geen uitzonderlijke of fantastische set, maar gewoon een degelijke prestatie van het trio uit Beccles.

Hoogtepunt van de nacht was zonder twijfel V-opperhoofd en Movement-oprichter Bryan Gee. Met een stomende set zette levende legende Gee even na vier uur de Ballroom volledig in lichterlaaie. J Majik's 'Capoeira', 'Fast Car' van Dillinja, de 'Basement Track' van High Contrast, de 'Silence' bootleg… ze werden allemaal naadloos aan elkaar gemixed in één van de meest opwindende sets van het jaar. Van zwoele zomertunes tot donkere techy steppers: het aantal white labels en dubplates was niet te tellen! Bryan Gee toverde alle stijlen uit zijn hoed en bewees met verve dat hij, naast labelbaas en promotor, ook nog steeds een schitterende DJ is.

Een iets minder talrijk opgekomen publiek in de Main Room op zaterdag maar dat mocht de pret niet drukken, want dat betekende toch op zijn minst iets meer plaats om te dansen.
Echter niet dankzij opwarmer van dienst Filliz. Want deze jongen had wel goede geluiden bij zich maar spijtig genoeg ook de verkeerde nummers. Wij weten niet wat het was. Was het faalangst? Was het een gebrek aan durf? Maar op geen enkel moment slaagde de man erin om de vlam in onze pan te ontsteken. Opwarming: Ok. Maar volgende keer graag wat meer kloten. Goede platen draaien is misschien ook een tip die we hem willen geven. Bovendien sloeg hij er pas na anderhalf uur in om de geluidsbalans enigszins goed te krijgen.

Nee, geef ons dan maar Rob Mello. Wij verwachtten goede dingen van hem, aangezien hij vaste klant is in de release-schemas van Classic en Music For Freaks. En hij had dan ook geen problemen om ze meer dan in te lossen. Straffe beats, een donker sfeertje dat af en toe door trance-geluiden en Detroit waves doorkruist werd en vooral heel veel goede platen. Elke overgang was goed voor een steeds luider roepend en applaudiserend publiek. De man was niet helemaal vrij van kleine technische onvolkomenheden maar als je zulke fijne plaatjes bij hebt hoeft dat dus geen probleem te zijn. De man blonk vooral uit met Derrick May- en Carl Craig-achtige pompers die op de grens van techno en house, met weinig variatie maar heel mooie sfeertjes, de sfeer er flink inhielden. En als dat niet goed zat, dan zorgde Rob er met het betere knoppenwerk voor dat ze het zaakje helemaal ontplofte. Vocalen werden voor de handigheid gereduceerd tot ophitsende kreetjes en slogans. Electro, disco en glam-invloeden kwamen mondjesmaat om de hoek kijken en zorgden zo voor een set die mooi uitgebalanceerd was tussen harde, primitieve beats en een diepe atmosfeer. En Mello draaide natuurlijk ook veel van zijn eigen ongeëvenaarde No Ears remixen en dubs. In ieder geval lang geleden dat we nog zo'n goeie house set hadden gehoord.

De gebroeder Schwarz, U wellicht beter bekend onder het pseudoniem Tiefschwarz, vielen maar meteen met de deur in huis met Carl Craig's remix van Cesaria Evora's 'Angola'. We wilden die plaat al een tijdje op het beroemde Vooruit geluidssysteem horen. En ons vermoeden dat het hier de single van het jaar betreft werd nog maar eens bevestigd. De broeders gingen daarna aanvankelijk verder in de stijl van Mello, maar al snel (ze konden hun Duitse afkomst daarin niet verloochenen) grepen ze naar het betere electro-house werk. En ook bij hen was de scheidslijn tussen house en techno flinterdun. En zo sorteerden ze een enorm effect. De zaal die al op een gezapige temperatuur was gebracht door Mello werd nu op een voorzichtig kookpunt gebracht. En dat was niet alleen aan hun plaatjes te wijten. De broers jutten het publiek op als volleerde volksmenners en alleen al door de zichtbare lol die ze er zelf in hadden stond de Main Room al voor de tweede keer in evenveel dagen in brand. De jongens legden gewoon goede plaat na goede plaat na goede plaat op, en dat maakt dat onze tweede dag (ook al dankzij het magnifieke optreden van Prefuse73 in de White Room) weeral meer dan geslaagd was.
Laat dag drie maar komen. Wij zijn er klaar voor.

» Surf naar Mine.be voor audio- en videostreams van 10 Days Off 2003::Dag 01

» Ga terug naar de 15 Days Off Live index

http://www.kindamuzik.net/live/709/10-days-off-2003-dag-01/3618/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709