Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Naast de package tour kent de metalwereld nog een verschijnsel dat in andere gebieden van de popmuziek nauwelijks meer voorkomt: matineeshows, meestal op zondag. Op zich wel handig als je de dag erop weer vroeg op moet, maar decorumverlies ligt op de loer voor wie om acht uur 's avonds met te veel bier op (het blijft metal) in het daglicht naar huis gaat. Ook zijn de eerste bands soms nog niet helemaal wakker.
Dat lijkt bij Havok niet het geval. Mochten de bandleden nog slaperig geweest zijn, dan zal de aanblik van een volle Baroeg als extra wekker hebben gewerkt. Het grootste deel van het publiek lijkt speciaal voor de thrashers uit Colorado naar Rotterdam-Zuid gekomen te zijn, getuige ook het grote aantal Havokshirts.
Vrijwel geen enkele nieuwe thrashband streeft originaliteit na en Havok is in dat opzicht geen uitzondering. Men stelt alles in het werk om er maar zo 1988 mogelijk uit te zien en te klinken. Alleen de strakheid van de uitvoering is modern, wat de impact ten goede komt. De songs - met lekker veel hoge uithalen van zanger David Sanchez - zijn ook net wat pakkender dan bij veel soortgenoten het geval is.
Ook voor collega-retrothrashers Angelus Apatrida geldt dat ze zich onderscheiden met bovengemiddeld songmateriaal. De Spanjaarden mikken - meer dan Havok - op de melodieuze hoek van thrash, met Death Angel en Testament als grote voorbeelden. Grote troef daarbij is het melodieuze gitaarspel van frontman Guillermo Izequierdo.
De blackened death metal van Goatwhore is stilistisch gezien een buitenbeentje in deze tour. Daarnaast begint de honger blijkbaar ook te knagen bij sommige aanwezigen, die de dichtstbijzijnde snackbar opzoeken. Gevolg is dat het kwartet uit New Orleans optreedt voor het kleinste publiek deze dag. Nochtans laat Goatwhore even zien wat het verschil is tussen goede bands als Havok en Angelus Apatrida en een absolute topact.
Goatwhore op de plaat blijkt maar een flauwe afspiegeling te zijn van de intensiteit die Goatwhore op het podium heeft. Het spelniveau is beangstigend hoog en op het geluid valt niks aan te merken. Zanger Ben Falgoust staat geen moment stil, zoekt continu contact met het publiek en slaagt er ook nog in zijn refreinloze lappen tekst zonder één hapering de zaal in te sneren en krijsen.
Headliner 3 Inches of Blood [foto boven] moet het gelukkig hebben van een heel andere vibe dan Goatwhore, want het zou een kansloze missie zijn hier op intensiteit overheen te komen. De Canadezen staan echter al een aantal jaar garant voor een long-live-heavy-metal-feestje.
Ceremoniemeester daarbij is Cam Pipes, die met zijn klassieke luchtalarmfalset menige ruit in Rotterdam zou kunnen laten sneuvelen. Vul dat aan met uiterst catchy dubbel gitaarwerk, galopperende ritmes en een 'hoe-meer-foute-clichés-hoe-beter'-mentaliteit en succes - alsmede een zeer ruime tapomzet - is verzekerd.
Het komt niet vaak voor bij een metalshow met vier bands dat ze allemaal ten minste goed zijn. Goatwhore is zelfs van buitengewone klasse. Kortom, de metalmatinee blijkt deze keer een buitengewoon plezierige manier om de zondagmiddag door te brengen.
http://www.kindamuzik.net/live/3-inches-of-blood/3-inches-of-blood-goatwhore-angelus-apatrida-havok/22869/
Meer 3 Inches Of Blood op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/3-inches-of-blood
Deel dit artikel: