• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

5 Days Off 2005 :: Dag 01

Blanke soulbrother Lidell maakt de meeste indruk
14 juli 2005, Melkweg, Amsterdam (NL)

Tekst: René Passet

Beeld: Seppe Bromley

Publicatiedatum: 16 juli 2005

Zo'n eerste dag van een festival is altijd bijzonder. Als bezoeker met een passe-partout ben je nog gretig, bang om iets te missen. Zeker vanavond, want het programma in de Melkweg puilt werkelijk uit van de interessante namen. Achter elkaar Mocky, Mouse on Mars, Stijn en Jamie Lidell. Dat wordt rennen. Niet naar de andere festivallokatie: Paradiso. Want daar valt het programma voor de woensdagavond een beetje tegen. 'Punkrock Karaoke' in de kelder klinkt nog het spannendst eigenlijk, want voor de 'legendarische' pedal-steelgitarist BJ Cole ga ik de oversteek niet maken. Al ga ik proberen nog stukje van de set van DJ Hell mee te pikken. Meestal draait de Duitser heerlijk eclectisch, en dat in een tijd dat veel dj's steeds 'enger' (lees eenzijdiger) plaatjes draaien.

Hell draait pas diep in de nacht. Voorlopig is het nog lang niet zover en probeert de in Berlijn woonachtige Mocky de snel vollopende oude zaal van de Melkweg los te weken van de telefoonboeken. Telefoonboeken? Ja, je vindt ze overal in de tot 'Noise Cabin' omgedoopte zaal. Samengebundelde stapels telefoonboeken waarop je kunt uitrusten of die je kunt gebruiken als verhoging om nog wat mee te pikken van de optredens vooraan. Overal staan knipperende monitoren opgesteld. Aan de muren hangen grote zwartwit-computerprints en op videoschermen glijden quotes voorbij over hacking, computerfraude en de Amerikaanse politiek. De inrichting is gedaan door Jan St. Werner, die later die avond met Mouse on Mars een intens optreden zal geven.

Maar goed, Mocky dus. De lolbroek in een oversized poloshirt en te kleine sloffen aan heeft verkleedpartijtjes tot zijn handelsmerk gemaakt. Zilveren pruiken, Mickey Mouse-hoedjes, apenmaskers, niks is te gek voor de Canadees, die vorig jaar een bescheiden hit had met 'Catch A Moment In Time'. Op het podium klinkt de zwarte knutselelektronica een stuk organischer, dankzij live drums, een geweldige bassist en de maffe DJ Mikki. Ook de drummer doet mee in een onwaarschijnlijke tennis-outfit, compleet met zweetband en zonneklep. Het is dezelfde gekte als bij bijvoorbeeld Gonzales en Peaches, met wie Mocky dan ook regelmatig samenwerkt.

Ook de Belgische Stijn is zo'n mafketel. "Where are your dancing shoes?" vraagt de blonde krullenbol halverwege zijn optreden. "Put 'em in the air". Waarna tientallen mensen hun schoenen uittrekken en boven hun hoofd houden. Mooi moment. Omringd door oldschool-keyboards worstelt hij zich uit een roodwit-stoeipak terwijl hij een soort hybride speelt van cheesy electro en italodisco. Daarbij zingt Stijn net zo makkelijk in het Vlaams als het Engels, Frans of Duits. Dat analoge synthesizers om een eigen benadering vragen, blijkt als hij aan een plug likt alvorens hem in een keyboard te duwen.

En kijk, daar is de Neger Des Heils van De Jeugd Van Tegenwoordig, die samen met zijn twee maatjes een liedje meezingt met Stijn. Hetzelfde deed Jamie Lidell (foto) eerder op de avond bij Mocky, met wie hij een nummertje meezong. Geblinddoekt en wel.

Laat op de avond pakt deze blanke soulbrother de oude zaal van de Melkweg in met een explosief en knotsgek optreden, met als grote troef zijn onwaarschijnlijk flexibele stem. Gekleed in een satijnen kamerjas met daaronder tientallen meters gekruld audiotape lijkt hij wel een Michelinmannetje on mushrooms. Van alle kanten gefilmd door videokunstenaar Pablo Fiasco, die met een piepschuimen masker, zilveren jas en gele 'gamaches' rond z'n benen al net zo uitzinnig uitgedost is als Lidell.

De Brit speelt veel werk van zijn nieuwste album Multiply (Warp Records), waarop hij niet onder stoelen of banken steekt zwaar beïnvloed te zijn door Prince, Otis Reading en zwarte funk. Live klinkt het nieuwe materiaal een stuk experimenteler, want er verlaat geen geluid Jamie's mengpaneel of hij heeft er met effectapparatuur aan gezeten. Net als iemand als Matthew Herbert doet Lidell aan live-sampling. Hij zingt een fragment, sampelt dat vervolgens en legt er een verse laag vokalen overheen. Soms horen we zes Lidells tegelijkertijd! Een van de hoogtepunten is 'A Little Bit More', waarop dubbelloops drum 'n bass-beats de zaal doen kolken en juichen.

Waarna we nog even afkoelen bij Mu. De Japanse schreeuwlelijk die met twee heftige electropunk-albums veel fans won. Live is Mu maar eventjes leuk. Alle muziek staat op cd. Ze springt, danst en krijst het hele podium bij elkaar en blijft zelfs wild doordansen als een nummer is afgelopen. Goed voor een verbaasde glimlach. Maar het was Lidell die op de openingsavond de meeste indruk maakte.

foto genomen tijdens 10 Days Off 2005 (met dank aan 5 voor 12)

http://www.kindamuzik.net/live/15-days-off/5-days-off-2005-dag-01/10074/
Meer 15 Days Off op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/15-days-off