• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

TRACK & FIELD: NIET NAAR SLECHTE MUZIEK WILLEN LUISTEREN

Het klein logootje op de achterkant van een plaat kan zowel een genre-aanduiding als een kwaliteitskeurmerk zijn. Het Londonse label Track & Field is allebei: Britse indiepop en opgewekte Amerikaanse sixtiespop van hoge kwaliteit.

Tekst: Martijn Grooten

Publicatiedatum: 26 oktober 2003

De eerste release van het Track & Field-label, Kicker's Said & Done-7" verscheen in april 2000, de eerste full length een jaar later. Dat is echter niet het begin van de Track & Field Organization. Die begon in april 1999, toen de Londenaren Steven Drew en Paul Wright na een langdurige ergenis over de slechte muziek die in de Londense clubs werd gedraaid besloten zélf een club op te richten, waarbij ze voor de naam inspiratie opdeden in het Belle & Sebastian-nummer The Stars Of Track & Field. Steven: "De meeste clubs draaiden vooral de dingen die ze van de grote PR-jongens kregen en daarnaast nog een paar standaard indie-dingen. Bij Track & Field was in principe alles mogelijk, maar we wilden vooral iets brengen dat wat meer uitdagend was. Op de flyers stond de slogan the club for music that they never play on the radio gezet, waarmee we wilden aangeven dat nergens anders de muziek gedraaid werd die wij zo graag wilden horen. Met bands als The Strokes en The White Stripes is die situatie wel veranderd, maar we denken dat we toch wel trouw zijn gebleven aan onze idealen en zeker niet een bepaalde mode aan het volgen zijn."

Toen de club wat bekendheid had gekregen begonnen Paul en Steven met het doen van promotie van de bands die ze er draaiden en toen was de stap naar het uitbrengen van platen snel gezet. Het zat het label goed mee in het begin, want de eerste LP die ze uitbrachten, Once van The Tyde, eindigde in de NME top 50 over 2001 en kreeg ook veel aandacht in de Britse pers. "We dachten toen dat het eenvoudig was om persaandacht voor onze releases te krijgen, maar het werd al snel duidelijk dat er geen garanties zijn en je elke keer opnieuw je best moet doen. De Londense muziekscene is nogal trendbewust en ik geloof niet dat de meeste van onze bands goed bij de huidige trends aansluiten. Vandaar dat de meeste bladen niet heel veel aandacht aan ons schenken. Op dit moment verkopen we zelfs meer platen in Zweden en Spanje dan in Engeland. In Londen zijn we eerder bekend als promotors van optredens dan als label, omdat we optredens geregeld hebben voor redelijk grote bands als The Rapture, The Pattern en Beachwood Sparks."

De niet enorm grote bekendheid van het label heeft tot gevolg dat de verkoopcijfers ook niet al te hoog zijn. Niet hoog genoeg om van te leven in elk geval en dus runnen Paul en Steven het label naast een gewone baan. Steven: "Er zijn wel momenten geweest dat ik heb overwogen om te proberen Track & Field als een full-time baan te runnen, maar zeker omdat Londen erg duur is om te wonen heb ik nooit echt het idee gehad dat we genoeg platen zouden kunnen verkopen om van te leven. Het idee klinkt natuurlijk wel aantrekkelijk, maar dan zouden we ook niet meer dezelfde beslissingen kunnen nemen als we nu doen. We hebben voor Of Montreal een 25-data tellende Europese tournee opgezet, dat zou onverantwoord zijn geweest als we ervan moesten leven. Op de manier waarop we het nu doen kunnen we altijd de beslissingen nemen die we zelf graag willen en hoeven we geen bands te tekeken alleen omdat we er veel platen van zouden verlopen. Ook voor optredens geldt dat we meer zouden kunnen verdienen als we meer bands zouden boeken, maar ook dan zouden we reclame moeten gaan maken voor bands die we niet leuk vinden. Ik wil niet mijn hele leven naar slechte muziek luisteren! Als zijn er mensen die beweren dat ik dat toch al doe..."

Bands op Track & Field kunnen grofweg in twee categoriën worden ingedeeld. Aan de ene kant zijn er de Britse bands die rustige, ingetogen en niet zelden licht-electronische indiepop maken, zoals Saloon, Kicker en Tompaulin. Aan de andere kant (van de oceaan) zijn er Amerikaanse sixtiespopbands, meestal behorend tot de Elephant 6-clan, zoals Of Montreal, Dressy Bessy, The Ladybug Transistor en The Essex Green. "De meeste Engelse bands op Track & Field bestaan uit vrienden van ons die vaak naar onze club-avonden kwamen. Met uitzondering van The Tyde zijn alle Amerikaanse bands op een of andere manier verbonden met Elephant 6. Via het Kindercore-label kwamen we in contact met Great Lakes en Dressy Bessy. In Great Lakes spelen mensen van Of Montreal, dus zo kwamen we ook met hen in contact. The Essex Green speelde ooit op een Track & Field-avond en ook bij hen speelt iemand van Great Lakes, dus zo zijn we met hen gaan werken. I Am The World Trade Center bestaat uit de mensen achter Kindercore, dus die kenden we al via de andere bands en we hebben onlangs The Ladybug Transistor getekend, waarin weer iemand van The Essex Green speelt."

Hoewel de overeenkomst tussen bijvoorbeeld het ingetogen dromerige Saloon en het opgewekt blije Of Montreal misschien niet meteen op het eerste gehoor duidelijk is, valt alle muziek die Track & Field heeft uitgebracht onder de noemer indiepop. Steven: "We houden nu eenmaal van popmuziek en van artiesten met een independent uitstraling. Van mensen die gewoon hun eigen ding willen doen en geen carrière nastreven. Misschien dat er veel overeenkomsten zitten in de muziek die we uitbrengen omdat het tenslotte allemaal opgenomen is met een beperkt budget, maar over het algemeen houden we vooral van mensen met veel ideeën en een duidelijke passie. Je kunt nog de beste gitarist in de wereld zijn, zonder ideeën en passie zul je geen goede muziek kunnen maken."

Als ik Steven tenslotte vraag naar het hoogtepunt in de paar jaar dat het label bestaat vind hij het moeilijk om één gebeurtenis te noemen. Maar: "Wat zeker een hoogtepunt was, was dat Saloon met Girls Are The New Boys vorig jaar op de eerste plaats in John Peel's Festive 50 eindigde [de eindejaarslijst van beste singles, samengesteld door Peel's luisteraars, MG]. Toen dat bekend werd was ik met bij mijn ouders om kerst te vieren. Mijn vader was de enige die nog wakker was toen het bekend werd gemaakt. Toen ik het hoorde begon ik als een gek door het huis te springen, hij dacht dat ik gek was geworden..."

http://www.kindamuzik.net/label/track-field/track-field-niet-naar-slechte-muziek-willen-luisteren/4385/
Meer Track & Field op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/track-field