• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Blue Rose: gespecialiseerd in eerlijke muziek

In gesprek met Edgar Heckmann, de grote man achter het befaamde in roots gespecialiseerde platenlabel.

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 13 december 2003

Ik ontmoet Edgar Heckmann tijdens de soundcheck van Steve Wynn en Ryan Adams in Paradiso. Het is een drukte van jewelste in de Amsterdamse poptempel. Het concert van Ryan Adams is volledig uitverkocht, maar zowel Heckmann als ikzelf komen voor iets geheel anders. Heckmann is speciaal uit Duitsland afgereisd voor Steve Wynn, die vroeg in de woensdagavond als voorprogramma van Ryan Adams staat gepland. Want in Duitsland speelt de ex-voorman van Dream Syndicate niet. Ook dit Nederlandse concert is geen onderdeel van de tournee, maar een lucratief tussendoortje. Ikzelf ben ik Paradiso voor een interview met Steve Wynn, maar bovenal om Will Johnson van Centro-Matic de hand te schudden. Laat op de avond speelt South San Gabriel, een zijproject van Centro-Matic, in het voorprogramma van The Long Winters. Verder ontmoet ik Bas Flesseman (Belmont Bookings) en Robbie Klanderman (Sonic Rendezvous), de meest geliefde americana-promotor van Nederland. Hij is het die mij voorstelt aan Edgar Heckmann, de grote man achter Blue Rose. De labelmanager met volgroeide baard en rugtas staat bijna onopvallend verscholen achter de geluidsman.

De onvermijdelijke vraag aan Edgar Heckmann: hoe is het allemaal begonnen?
"Eigenlijk werkte ik destijds voor een hardrocklabel, maar heavy metal is nooit mijn favoriete muziek geweest. Op kantoor werd de hele dag hardrock gedraaid. Gelukkig had ik een koptelefoon. In 1995 besloot ik voorzichtig om naast hardrockers ook andere bandjes te contracteren. Het waren er slechts een handjevol, maar het was een opluchting om eens niet met lang haar, harde muziek en doodskoppen aan de slag te gaan. Het eerste contract was voor The Continental Drifers. Ian Matthews en The Silos volgden vrij snel. Hoewel er nog geen droog brood aan te verdienen viel, merkte je duidelijk een toename van populariteit van country en gerelateerde gitaarmuziek. Het label run ik nog steeds in mijn eentje, maar kan ik er goed van leven. Toch zou het beter gaan met support van de radio. Wil je echt veel verkopen, dan moet je gedraaid worden. Het bekende verhaal: In Duitsland en de rest van de wereld werkt men met een zogeheten format. Alternatieve country valt daar gewoonweg niet onder, tenzij het een enkele keer en op een onmenselijk tijdstip gedraaid wordt."

Wanneer kwam hij voor het eerst in aanraking met countrymuziek?
"In de jaren zeventig had je natuurlijk de immens populaire countryrock van The Eagles, Jackson Browne en Crosby, Stills, Nash & Young. De fascinatie voor het genre kwam pas echt toen ik bij een vriend langsging. Hij had een platenkast vol met elpees van onder andere Gene Clark, Gram Parsons, The Flying Burrito Brothers, Pure Prairie League en Michael Nesmith. In die tijd waren het nauwelijks grote namen. Slechts een enkeling had van Gram Parsons gehoord en de soloplaten van ex-Byrd Gene Clark waren bijna allemaal geflopt. Mijn interesse ging in het begin vooral uit naar psychedelische rockmuziek van de zestiger en zeventiger jaren met countryinvloeden. De échte roots, waartoe ik Hank Williams, Johnny Cash en The Carter Family reken, ontdekte ik pas jaren later. In de jaren tachtig maakte ik eerst nog kennis met Giant Sand, R.E.M., Chris Cacavas, Green on Red, Uncle Tupelo, Dream Syndicate en andere pioniers van de alternatieve countrystroming. Zoals veel anderen sprak ook mij het oprechte, doorleefde, rauwe, pretentieloze en simpele in de arbeidersmuziek aan."

Hoe kwam Edgar Heckmann aan het idee om het label te dopen tot Blue Rose?
"Dat gaat eveneens terug naar de jaren zeventig. Een van mijn favorieten is het countryalbum Black Rose van John David Souther, oftewel J.D Souther. Deze elpee uit 1977 past helemaal in de stijl van countryrock uit Southern California en het typische geluid van de seventies. Op die geweldige langspeler staan gastbijdragen van onder andere Art Garfunkel, Don Henley, Linda Rondstadt en David Crosby. Black Rose vond ik een mooie titel. Ik dacht dat het goede naam voor het label zou zijn. Heel even dacht ik nog aan Red Rose, Pink Rose, White Rose en andere combinaties, maar ik koos toch maar voor Blue Rose. Blauw: de kleur van het weemoedige en melancholische in roots."

Wat is zijn favoriete album op Blue Rose?
"Dat is een moeilijk vraag, want er is echt zoveel verschenen in een decennium. Onlangs bracht Elliott Murphy weer een fantastisch album uit: Strings of the Storm. Het album bestaat uit maar liefst twee cd's en tweeëntwintig tracks, maar de plaat telt helemaal geen niemendalletjes. Helemaal geweldig. Een andere persoonlijke topper voor mij is Alejandro Escovedo, maar mijn favoriete album van alle tijden blijft toch wel de dubbelelpee Here Come the Miracles van Steve Wynn."

En de nieuwe plaat van Ryan Adams?
"Ach, Ryan Adams stuurde mij ooit een kopietje van Heartbreaker. Ik bedankte hem heel vriendelijk voor die demo. Achteraf had ik daar natuurlijk best spijt van. Ik kende Ryan van Whiskeytown, maar dat was destijds geen opvallende band en in een soloplaat als Heartbreaker was ik toen niet echt geïnteresseerd. De nieuwe cd, Rock N Roll, doet mij niet zoveel. Ik krijg tientallen bandjes opgestuurd per week. Als ik van een onbekende zoiets als Rock N Roll toegestuurd zou krijgen, dan verdwijnt zoiets geheid in de prullenmand. Van die doorzichtige poprock krijg ik stapels tegelijk toegestuurd. Die andere plaat van Ryan, Love Is Hell, is een ander verhaal."

http://www.kindamuzik.net/label/blue-rose/blue-rose-gespecialiseerd-in-eerlijke-muziek/4755/
Meer Blue Rose op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/blue-rose