• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Wanda Jackson kan bewegen ook al staat ze stil

Wanda Jackson, de fameuze Amerikaanse rockabillyzangeres uit de jaren vijftig, beleeft een comeback met de sterke cd Heart Trouble waarop The Cramps, Elvis Costello en Dave Alvin meedoen. Met Gods wil en dankzij inspanningen van een fan uit Nijmegen geeft Wanda een eenmalig optreden in Nederland. Daaraan voorafgaand praat zij exclusief met KindaMuzik.

Tekst: Ronald Besemer

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 20 juli 2005

Bloednerveus is iedereen in het wegrestaurant in Molenhoek, even buiten Nijmegen, waar ik wacht op de komst van Wanda Jackson. Een zaal van kolossale omvang is gereserveerd voor het interview. De tafel is piekfijn in orde. Bloemen liggen netjes geschikt op een wit laken. Om de tafel staan een paar camera’s opgesteld. Een filmploegje zal elke stap volgen die Wanda zet. De diva laat even op zich wachten. Als ze, klein van postuur en gehuld in een reusachtige shawl, na enige tijd de enorme zaal binnenschrijdt, de shawl na veel gedoe afgewikkeld is en de microfoon opgespeld wordt, kan het gesprek beginnen.

Heart Trouble verraste me. Het is een echte rock ’n roll-plaat geworden, waarop veel rockers van nu meespelen. Hoe is de plaat tot stand gekomen?
“Ik ben het met je eens dat de plaat als een verrassing kwam. De platenmaatschappij CMH, die zich heeft toegelegd op bluegrass en akoestische muziek, nam contact met me op. Ik dacht toen nog ‘Geweldig, ik kan een akoestische plaat maken’, wat ik, op een paar gospelliedjes na, nooit heb gedaan. Toen bekend werd dat ik een nieuwe plaat zou opnemen, belden allerlei mensen me ineens. Ze zeiden dolgraag op mijn plaat te willen meespelen en dat kon ik niet weigeren. Nieuwe songschrijvers uit Nashville boden hun werk aan en wat ik van hen hoorde, vond ik geweldig. Gaandeweg veranderde er van alles en stelde men mij allerlei andere dingen voor, waar ik meestal mee akkoord ging. Zo is het meer een soort showcase geworden.”

Ben je blij met de sound van de plaat?
“Zeker. Ik vroeg me af of het heel anders zou klinken. Als ik op tournee ben, speel ik vaak met gelegenheidsformaties, die mijn oude sound zo dicht mogelijk proberen te benaderen. Dit keer is het anders. Heb je je daaraan gestoord? Ik denk dat mijn fans ervan zullen genieten.”

Veel mensen houden van je ouderwetse rockabilly geluid. Ken je de platen van andere artiesten van vroeger zoals Solomon Burke en Mavis Stapels, die nu met sterk materiaal komen?
“Ik weet wat er gaande is, zoals met Loretta Lynn [die met Jack White een comebackplaat maakte – KM]. Misschien hebben we met een trend te maken, maar ik hoop dat dit nog even aanhoudt.”

Ga je ondertussen door met het uitbrengen van rock ’n roll-platen als Heart Trouble of keer je terug naar de country?
“Dat weet ik nog niet. Maar ik heb zin om in dit millennium mijn fans, die toch voornamelijk rockabilly zijn, meer te bieden. Het is inspirerend om jonge mensen zoals jij te zien genieten van de muziek, die ik op die leeftijd maakte. Op dit moment werk ik aan een tribute voor Elvis Presley. Ik zing er zelf op en heb The Jordanairs gevraagd de tweede stem te zingen. Hopelijk lukt het de plaat in de herfst uit te brengen.

Ik ken de foto’s uit de jaren vijftig waar jullie samen op staan, maar nu je zijn naam hebt genoemd, durf ik enkele vragen over Elvis te stellen. Jij kende hem al midden jaren vijftig. Hoe keek je toen tegen hem aan?
“Lang, donker haar en erg knap (lacht). Erg getalenteerd ook. Ik zag wel dat hij het goed deed en bijzonder snel contact met zijn publiek kon leggen. Gaandeweg begreep ik dat er iets bijzonders met hem was, al wilde hij daar zelf niet veel van weten. Hij keek veel af van Johnny Cash met wie Elvis en ik toen veel toerden. Elvis vroeg mij wat ik van Cash vond. ‘Hij kopieert jou’, zei ik tegen hem. Elvis beweerde van niet en zei me dat Cash groot zou worden in muziek. Hoe dan ook, ik was bij Elvis toen de hele boel op ontploffen stond. Ik was heel blij voor hem en achteraf gezien was het prachtig om overal bij te zijn.”

Was je je ervan bewust dat Elvis, Cash en jij in die tijd een hele generatie bevrijd hebben?
“Elvis presteerde dat helemaal op eigen kracht en slaagde erin een hele generatie van jonge mensen los te weken van oude waarden. Hij was zo anders dan wat er voorhanden was. De dj’s wisten zich geen raad met hem. Dat maakte het zwaar voor hem, want ergens in de verte moet hij geweten hebben waar hij mee bezig was. ‘Je moet deze muziek maken. Zie hoe jonge mensen ernaar hunkeren’, zei hij tegen me. Als vrouw probeerde ik het mijne bij te dragen, maar dat haalde niet zoveel uit. Ik was almaar bezig om mezelf in de mix te krijgen. Het was 1956 en Amerika accepteerde Elvis maar ternauwernood. Pas in 1960 brak ik door.”

Jij hebt veel invloed gehad op zangeressen blijkt uit de tribute Hard Headed-Woman, die aan jou gewijd is. Had jij midden jaren vijftig vrouwelijke voorbeelden op wie je kon terugvallen? Of stond je er helemaal alleen voor?
“In dancehalls plaatste men vaak een meisje centraal dat mocht zingen. Dat wilde ik ook. Echte vrouwelijke rockabilly voorbeelden waren er niet. Mijn hele leven heb ik me vooral aan mannen opgetrokken. Ik heb altijd van krachtige lui gehouden als Jerry Lee Lewis en Chuck Berry. Mijn vader was muzikant en via hem leerde ik gitaar spelen. Mijn moeder was ook getalenteerd en een tijdlang professioneel artiest. Zij zorgde ook voor mijn kleding.”

Je kleding was haar tijd vooruit. In het live radioprogramma voor country Grand Ole Opry droeg je iets wat te sexy was.
“Countrymuziek vond ik maar ouderwets. Ik wilde niet in die laarzen blijven staan met een hoed op mijn hoofd. Mijn moeder en ik ontwierpen samen nieuwe kleding en zij maakte die uiteindelijk voor me. Iemand zei eens: ‘Wanda kan bewegen, ook al staat ze stil’. Dat komt door mijn kleding en subtiele seksuele aantrekkingskracht. Die heb ik aan de countrymuziek toegevoegd.

Met ‘Let’s Have a Party’ en een paar singles had je veel succes en toen was midden jaren zestig alles ineens afgelopen. Je keerde terug naar countrymuziek en later gospel. Voel je je wel op je gemak als je de ene dag gospel zingt en de andere dag opwindende, wereldlijke rockmuziek maakt? Jerry Lee Lewis hield er een innerlijk conflict aan over.
Ik begrijp zijn strijd. Ik begon met gospel totdat er kansen kwamen voor countrymuziek en rockabilly. Natuurlijk moest ik daarmee ook in het reine zien te komen. Ik bad veel en ik ging ervan uit dat God wilde dat ik die kant op ging. Daar moet ik van getuigen en hoe anders kan ik dat doen dan via mijn muziek? Ik dank Hem dat Hij me toestaat om te doen waar ik het beste in ben en tegelijkertijd blijf ik Zijn stem. Dat wil ik graag aan Jerry Lee uitleggen en dat komt er nog wel van, want ik werk nog geregeld met hem.”

Bobby Poe & The Kats, je band in de jaren vijftig, was één van de eerste multiraciale bands. Dat moet tot reacties geleid hebben: een meisje dat rock ’n roll zingt in een band met blanke en zwarte muzikanten. Was dat een serieuze provocatie?
“Dat denk ik wel, maar ik was nog maar een tiener en ik genoot van de zang en piano van ‘Big’ Al Downing. Ik zag er geen probleem in. Totdat ik onderweg allerlei dingen meemaakte. We moesten Big Al vaak het hotel in smokkelen. Hij kon niet eten in het restaurant. En in de concertzalen kon hij niet naar de wc en mocht hij geen water uit het fonteintje drinken. Op het podium en backstage mocht hij komen en dat was het. Terwijl hij zo’n charismatische figuur was. De managers en de tijdsgeest hadden er problemen mee. Het publiek niet en ik zeker niet.”

Je man en manager Wendell Goodman is bezig met een lobby om je een plaats in de Rock ’n Roll Hall of Fame te bezorgen. Wil je dat zelf ook graag? Hier in Europa zegt dat maar weinig en worden je platen in het hart gedragen.
“Ik waardeer je blijk van vertrouwen. Zo denk ik er ook over. Mijn man en mijn fans beginnen het zo langzamerhand wel te eisen en zij werken er hard aan om dit gedaan te krijgen. Als het lukt, is het meer voor hen dan voor mezelf.”

Dank voor je tijd en ik wens je een goed optreden vanavond.
“Dank je wel. Je hebt een mooie glimlach, net zoals president Reagan.”

http://www.kindamuzik.net/interview/wanda-jackson/wanda-jackson-kan-bewegen-ook-al-staat-ze-stil/10101/
Meer Wanda Jackson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wanda-jackson