• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Vladislav Delay: Fundamenten en dwarsbalken

Vladislav Delay ziet zijn composities het liefst als gebouwen. Zijn nieuwe album Karhunainen heeft stevige basdrums als fundament. Maar verder 'hoor' je allerlei schots en scheef geplaatste ritmische dwarsbalken, originele inkijkjes en donkere verdiepingen in Delays muzikale blokkendoos. "Ik ben gefascineerd door het idee architectuur en muziek dichter bij elkaar te brengen."

Tekst: René Passet

Publicatiedatum: 12 november 2007

"Ooit zal ik terugverhuizen naar Finland. Ik mis de sneeuw en de kust." Sasu Ripatti klinkt aan de telefoon vanuit Berlijn net als zijn muziek: onbestemd en melancholiek. De Fin, beter bekend onder zijn artiestennaam Vladislav Delay bracht onlangs een nieuw album uit onder z’n alter ego Uusitalo. Karhunainen is voor zijn doen een toegankelijk album, waarmee zelfs techno-dj’s uit de voeten kunnen. "Ik wilde muziek maken die ik zelf in de clubs zou willen horen. Veel geluiden op Karhunainen zijn dan ook speciaal gecomponeerd voor grote geluidssystemen."

Vrije ritmiek
De discografie van Ripatti omvat tientallen singles en bijna vijftien albums, uitgebracht onder verschillende pseudoniemen die stuk voor stuk klinken als Ikea-meubels. De Fin steekt zijn Scandinavische achtergrond bepaald niet onder stoelen of banken, met songtitels als 'Nälkälaulu', 'Puut Juuriltaan' en 'Tohtori Kuka'.

Ripatti's organisch klinkende elektronische muziek wordt gekenmerkt door donkere, langgerekte baslijnen, schijnbaar nonchalante en traag verschuivende ritmes en fascinatie voor dub-effecten als echo en delay. Zoals ook weer blijkt op Karhunainen, al domineert op dat album vooral de basdrum.

"Inderdaad", beaamt de Fin. "Om de een of andere reden ben ik de laatste jaren steeds meer aandacht gaan besteden aan basdrum en drum. De ritmes in mijn composities zijn ook rechtlijniger geworden dan voorheen."

Toch lijken veel ritmische arrangementen op het nieuwe Uusitalo-album een compleet eigen leven te leiden. "Dat horen ze ook te doen", zegt Ripatti, "ik wil die ritmische elementen niet te veel restricties opleggen. Dat komt ook omdat ik ze niet programmeer. Ze liggen niet vastgelegd in de software. Vaak speel ik live over het basisritme heen en reageer daarbij op wat ik hoor. Dus het is heel freestyle. Ik hou van muziek die vrijheid heeft."

Het artwork voor Karhunainen wordt gedomineerd door stemmige zwart-witfoto's waarbij de oplettende Nederlandse lezer onder andere de Rotterdamse Erasmusbrug ontwaart. Hoe komt die foto terecht in het cd-boekje? "Ik was vorig jaar in Rotterdam voor een festival en heb altijd mijn camera bij me als ik aan het toeren ben. Rotterdam heeft een hoop goede architectuur."

Ripatti blijkt goed op de hoogte van Nederlandse architecten. Vooral Rem Koolhaas en zijn bedrijf OMA hebben zijn aandacht. In een eerder interview liet hij zich ontvallen dat hij graag met Koolhaas zou willen samenwerken. "Ja, ik ben groot fan van zijn werk. Door al mijn reizen over de wereld heb ik al heel wat van zijn gebouwen gezien. Ik ben gefascineerd door het idee om architectuur en mijn muziek bij elkaar te brengen."

Dat klinkt ambitieuzer dan het lijkt. Want er zijn eenvoudig parallellen te vinden tussen Ripatti's muziek en architectuur. Het ritme is altijd het fundament in zijn composities. Maar de constructies staan lang niet altijd rechtop. Geluiden steken diagonaal door de compositie of vallen halverwege weg. "Die overeenkomsten waar je het over hebt zijn er beslist", geeft de Fin toe. "Bij het componeren van nummers ga ik erg visueel te werk. Ik heb vaak beelden in mijn hoofd die ik probeer in muziek om te zetten. Je kunt zeggen dat het uiteindelijke resultaat ook visueel is. Ik ben geslaagd als ik bij anderen beelden oproep met mijn muziek."

Fundament
Maar beelden zijn nog wat anders dan gebouwen. "Inderdaad, maar bij het componeren gaat het vanzelfsprekend om structuur", legt Delay uit. "Als de basis stevig is, kun je er allerlei losse elementen op stapelen zonder dat de boel in elkaar stort. Daarbij kun je behoorlijk ver gaan. Die kleine subtiele toevoegingen van geluid houden elkaar overeind, als het ware. Ik vind dat erg aantrekkelijk in muziek. Niet alleen in mijn composities, maar ook in bijvoorbeeld jazz. Daarin wordt het fundament gevormd door drums en bas, waarna andere instrumenten daar allerlei laagjes overheen leggen. Daarbij zijn de mogelijkheden bijna eindeloos. Want je kunt altijd terugvallen op het fundament."

Ripatti's woonplaats Berlijn barst van de mooie, lelijke en bizarre architectuur. Bovendien is het de wereldwijde hoofdstad van de minimal techno, met een paar van de beste clubs ter wereld. De Finse artiest zit op rozen, met zoveel inspiratie voorhanden.

"Dat lijkt zo, maar ik ga zelden uit", zegt de kersverse vader van een dochter. "Mijn huis in Berlijn is voor mij een rustpunt als ik niet op reis ben. Als ik al in Berlijn uitga, dan is het naar een museum of naar een concert. En niet naar clubs. Dat is echt jaren geleden. Ik raak er ook niet door geïnspireerd of zo. Dat gebeurt eerder als ik bijvoorbeeld naar een goed restaurant ga, naar m'n spelende dochter kijk of een mooie wandeling in Lapland maak. Als het ergens stil is, komen de ideeën vanzelf."

http://www.kindamuzik.net/interview/vladislav-delay/vladislav-delay-fundamenten-en-dwarsbalken/16225/
Meer Vladislav Delay op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/vladislav-delay