• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Hallo Venray en Polgate in de Sahara

De Nederlandse Neil Young en Bob Dylan. Zo werden Henk Koorn van Hallo Venray en Erny Green van Polgate in Bosnië geafficheerd toen zij daar in november 2003 met zijn tweeën toerden. Uit die tournee ontstonden vriendschap en plannen om samen te werken. Op 13 februari komt een nieuwe, door Koorn medegeproduceerde cd van Polgate uit. Even daarvoor ligt Vegetables and Fruit van Hallo Venray in de winkels.

Tekst: Ronald Besemer

Beeld: Bart van Vliet

Publicatiedatum: 02 februari 2005

In 1997 trok Green door Bosnië, overal spelend waar men zijn liedjes wilde horen. Green: “Ze vroegen of ik nog eens terug wilde komen en of ik iemand wist die ik mee kon nemen en toen kwam ik op Henk. We hadden elkaar in Deventer ontmoet. Dus ik dacht, ik bel Henk wel even. Hij zei meteen ja.” Nieuwsgierigheid was Koorns motivatie om mee te gaan. Koorn: “En je merkte dat de jongeren eveneens uit nieuwsgierigheid op ons afkwamen. Ik zong voornamelijk nummers van Hallo Venray. Eigen liedjes heb ik wel, maar die heb ik niet gespeeld. Ik heb ook Nederlandstalige nummers maar die zetten daar geen zoden aan de dijk. Covers hebben we niet echt gespeeld hè?” Green: “Jawel. Van Neil Young heb je ‘Cortez the Killer’ gedaan.” Koorn: “Heb ik dat gespeeld, in mijn eentje? Wat weet ik nog van die avonden? Je deed maar wat. We speelden om en om twintig minuten, een paar keer op een avond. We deden nog enkele nummers samen. En dan weer de bus in.”

Sahara
Terug in Nederland vroeg Green aan Koorn of hij de nieuwe plaat van Polgate wilde produceren. “I’m Not a Senseless Person, at Least I Don’t Wanna Be, de laatste plaat van Hallo Venray, vond ik een erg goede productie. Zo’n soort productie kende ik in Nederland niet. Frans Hagenaars heeft natuurlijk een eigenzinnige klank, maar veel meer bijzonders is er eigenlijk niet. Senseless Person staat los van andere producties. De liedjes zijn natuurlijk mooi, maar de productie doet het hem.” Koorn: “Die plaat hebben we hier in de Sahara opgenomen, het was de eerste die we zelf hebben gedaan.” De Sahara, waar dit gesprek plaatsvindt, is Koorns studio in hartje Den Haag. De ruimte is geïsoleerd met zand, licht Koorn de naam van de studio toe. Hij wijst naar enkele gaten waar wat zand uitlekt.

Productie
Eenmaal tegenover elkaar, gescheiden door het ruitje tussen studio en mixruimte, bleken Koorn en Green dezelfde opvattingen over produceren te hebben. Green: “We hebben geen meningsverschillen gehad. Behalve dan dat Henk alle overdubs eruit heeft geknikkerd. Haha.” Koorn: “Die overdubs heeft hij thuis opgenomen. Volgens mij heeft Erny maar drie van de twintig dubs gebruikt. Zo gaat dat vaak. Hier hebben we alleen bas, drums, stem en gitaar gedaan. Het is allemaal heel simpel gehouden”. Green: Als je thuis al die spullen hebt staan, is het fijn om in alle rust wat te klooien. Uiteindelijk valt er tijdens het mixen veel af. Zelfs enkele bijdragen van gastmuzikanten zijn afgevallen.” Het resultaat, Scar Fish Love on Wings of Mojo Wire, mag er wezen. Koorn: “Er zit iets authentieks in. De plaat komt op mij echt over, gemeend. Ik vind het leuk dat Erny zich nog zo ontwikkelt, dat hij niet stilstaat en dat hij druk doende is om zijn ding te zoeken, zijn stem, zijn gitaargeluid. Hij is er heel goed mee bezig.”

Schrappen
Maar wat, vraag je je af, heeft Koorn zelf gedaan in de vier jaar tussen Senseless Person en de nieuwe Hallo Venray, afgezien van de tournee door Bosnië? Heel veel slijpen aan het materiaal, zegt hij. Koorn: “Tijdens het opnameproces schrap je een aantal songs en dan blijk je ineens tekort te hebben. We hadden te weinig nummers die bij elkaar pasten. Op het laatst hebben we er nog eentje opgenomen. Het is niet zo dat wij er vier jaar continu aan gewerkt hebben. Omdat we allemaal onze eigen bezigheden hebben, is dat steeds mondjesmaat geweest. Ik heb twee keer mijn been gebroken, dat nam ook tijd in beslag.” Vegetables and Fruit klinkt tegelijkertijd als iets nieuws en als verlengstuk van Senseless Person. Zeker is dat die heel wat potten gaat breken, deze nieuwe release van Excelsior. De plaat is wellicht het beste wat dit kwaliteitslabel tot nu toe heeft uitgebracht, met Weeps van Darryll-Ann. Green: “Een gouden greep om die plaat bij Excelsior uit te brengen. Senseless Person is door te weinig mensen gehoord. Koorn: “Onze vorige platenbaas had een geniaal idee, vond ie. ‘We gaan er niks aan doen,’ zei hij, ‘de plaat is zo goed die komt vanzelf wel bovendrijven.’ Dat werkt niet in popland, hebben we gemerkt.”

Ontwikkeling
Ontwikkeling is een sleutelwoord in het gesprek. Koorn sprak al over de ontwikkeling die de met één van de fraaiste stemmen van Nederland gezegende songschrijver Green doormaakt. Hallo Venray klinkt ook niet meer als de band die in 1987 begon. En tegelijkertijd, peinst Koorn hardop, keert de groep weer enigszins terug naar haar begintijd. Koorn: “Vier jaren geleden is die ontwikkeling ingezet, toen we nog maar met zijn drieën waren. We vroegen ons af hoe dat zou zijn. Toon [jarenlang sologitarist van Hallo Venray – KM] was een ambachtelijke rockgitarist. Solo’s waren altijd zijn afdeling. Toon had de gave om meezingbare solo’s te spelen. Ik doe nu zelf de solo’s, maar die komen niet altijd op een voorspelbaar moment. Ik weet nooit precies wat ik ga doen als ik een solo inga. Ik laat het van het moment afhangen, van hoe ik uit een coupletje kom en hoe anderen op me reageren. Dat is de luxe van drie man en dat houdt iedereen scherp. Ik heb het gevoel dat Hallo Venray in dit opzicht vergelijkbaar is met die beginperiode toen we een soort chaotische gekte hadden, die toch op de een of andere manier gestructureerd was. Dat hebben we nu weer terug.”

Weggooien
Wat verandert er in het leven van songschrijvers met het klimmen der jaren? Green: “Voor mij is het verschil dat ik veel meer liedjes heb om uit te kiezen. Je optredens worden solide als je uit een grotere voorraad kunt putten. Laatst hebben we een nummer opgenomen dat helemaal uit mijn beginperiode stamt. Die tekst, daar was ik toen eigenlijk veel te jong voor om die te kunnen zingen. Als tekstschrijver ben ik ook veranderd. Vroeger had ik meer engagement. Ik ben als punkzanger begonnen. Wie we allemaal dood wensten, dat wil je niet weten. Anderzijds zit er in mijn verhaaltjes altijd een zelfde soort dilemma. Maar ik durf niet meer zoveel op te schrijven. Vroeger maakte ik een liedje en dan zong ik het de volgende dag op het podium, terwijl ik tegenwoordig tien liedjes weggooi en er maar één overhoud. Maar als zo’n liedje dan overeind blijft, zitten er toch vaak dezelfde dingen in. Zonder de veranderingen in je leven te ontkennen. Blijkbaar heb ik nog steeds dezelfde grondhouding.”

Romantiek
Koorn luistert instemmend naar Green. Vijftien jaar bestaat Hallo Venray, een periode waarin veel routine is opgebouwd. Toch herkent hij zich in wat Green zei. Koorn: “Je durft steeds minder te doen. Ondanks het gemis van een sologitarist, speel ik nu eigenlijk het minst dat ik in al die jaren gedaan heb.Vroeger schreef ik meer songs met een kop en een staart en een leuk refreintje erin. Nu lukt me dat niet meer of gooi ik die dingen weg. Met Hallo Venray ben ik altijd bezig geweest om een grens op te zoeken en mezelf naar een onveilige plek te brengen. Wij kwamen voort uit de kraakscène, maar daar pasten we niet goed in. Al was ik het wel eens met veel van de opvattingen uit die tijd en de activiteiten die men ondernam. Vergeleken met andere bandjes van toen klonken wij Amerikaans en waren we romantisch. Het kenmerk van al onze platen is de romantiek, die zit overal in. Dat zal tot in lengte der dagen zo blijven. Omdat ik dat zelf mooi vind en omdat ik zo schrijf. Ik luister naar platen van Bonnie ‘Prince’ Billy en Sparklehorse. Je gaat je beter voelen van andermans leed. Een pamflettenman die liedjes schrijft ben ik nooit geweest, ik heb het altijd dicht bij huis gehouden.

http://www.kindamuzik.net/interview/various-artists-2447/hallo-venray-en-polgate-in-de-sahara/8520/
Meer Various Artists op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/various-artists-2447