• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De Amerikaans-Belgische blues van Trixie Whitley

Op haar derde stond ze al op het podium, met haar vader, de singersongwriter Chris Whitley. De afgelopen maanden dook ze met rasmuzikanten Daniel Lanois en Brian Blade de studio in. Trixie Whitley is 22 en helemaal klaar voor het grote werk.

Tekst: Liesbeth Gijsel

Publicatiedatum: 18 september 2009

KindaMuzik strikt de Gents-Amerikaanse op de wei van het Antwerpse festival Linkerwoofer. Ze is even terug uit haar thuisbasis New York en staat niet met Lanois en Blade, maar met een handvol Vlaamse muzikanten op het podium aan de Schelde. "Nu heb ik nog tijd om mijn eigen ding te doen", zegt ze. "De plaat met Black Dub (de groep met Lanois en Blade, red) komt pas in januari uit. Tot aan die release heeft iedereen nog de tijd om iets anders te doen. Daarna gaan we heftig touren. Ik heb een groot engagement met Black Dub, waar ik de positie van frontvrouw heb gekregen. Ik wil op termijn ook een soloplaat maken, maar eerst ga ik me volop op Black Dub storten. Het wordt alvast een fantastische aanloop naar een eigen plaat: we gaan op tournee tot in Australië en Japan. Ik besef dat ik een onwaarschijnlijke kans krijg om als jong meisje tussen mensen van het kaliber van Daniel Lanois en Brian Blade te staan. Zo zal men me ook meer au sérieux nemen als ik zelf met iets op de proppen kom. Want het is niet dat ik uit een of andere meidengroep kom."

Trixie Whitley leerde Lanois als klein meisje kennen als vriend van haar vader. Hij nam het debuutalbum van Whitley senior op. De producer van ondermeer U2 en Bob Dylan ontmoette haar enkele jaren geleden opnieuw en Lanois was meteen enthousiast. Niet veel later kwam hij met het plan om samen een plaat te maken. "Daniel Lanois is zowat mijn mentor geworden", zegt Trixie. "Hij begeleidt me op mijn muzikale pad. We hebben allebei nummers geschreven voor Black Dub, en zijn invloed als ervaren rot in het vak is gigantisch. Hij tilt de nummers en de sound op een hoger niveau."

Het album is klaar, maar ligt pas in januari in de rekken. Alle nummers zijn analoog opgenomen, en dat is niet (alleen) om nostalgische redenen. "Het klinkt niet alsof het analoog is opgenomen, de sound is echt heel vernieuwend", zegt Whitley. "Maar met analoge opnames kan je dingen bereiken die je digitaal niet kan verwezenlijken. Alles gebeurt manueel, het mixen is een heel ander proces. Als je met de computer werkt, gaat alles veel meer automatisch en zo gaan er soms dingen verloren. Als ik de mixers bezig zie achter hun gigantisch mengpaneel, dan lijkt het of ze een instrument aan het bespelen zijn. Het gaat om zoveel meer dan aan knopjes draaien - het is emotie, het fysiek ondergaan van de sound."

Blues
Vader Chris Whitley liet zich inspireren door de blues van Robert Johnson en John Lee Hooker. Zijn eerste muzikantenjaren bracht hij door in België, waar hij onder andere samenwerkte met Alan Gevaert, die later bij dEUS terechtkwam. Hij trouwde met Alans zus Hélène, de moeder van Trixie, en samen trokken ze terug naar Amerika. Na enkele jaren was het huwelijk voorbij en Hélène ging met hun dochter opnieuw in Gent wonen. Tot aan zijn dood in 2005 - Whitley stierf aan longkanker - zou hij muziek blijven maken en blijven touren. Het laatste jaar van zijn leven bracht hij samen door met Trixie. Zij besliste op haar zeventiende dat haar toekomst in de muziek, en in New York, lag.

"Ik ben verhuisd naar België toen ik acht was, maar ik heb nooit alle banden met New York doorgeknipt. Ik was nog steeds een maand of drie per jaar in New York, ik onderhield mijn vriendenrelaties, en ik heb er veel familie. Om eerlijk te zijn heb ik me altijd veel eenzamer gevoel in België dan in New York. Als ik er aankom, voelt dat als thuiskomen. De cultuur, de taal, het omgaan met elkaar voelt voor mij heel natuurlijk. Ik ben duidelijk half Belgische - dat hoor je wel aan mijn Gents accent - maar ik heb altijd een klik gemaakt. Ik ben tenslotte ook half Amerikaanse en heb altijd Engels gepraat met mijn vader. Zodra ik uit het vliegtuig stap, pas ik me aan."

Toch kan Trixie Whitley ook België niet helemaal loslaten. "Mijn moeder woont nog hier, en mijn vriend ook. Dat is trouwens de belangrijkste reden waarom ik nu hier ben, want het laatste anderhalf jaar hebben we het met een LAT-relatie moeten doen. Maar ik kan ook moeilijk lang op dezelfde plek blijven. Na het overweldigende New York kan het verfrissend zijn om in België te spelen en de batterijen op te laden. Ik wil graag vanuit die twee culturen gevoed worden."

Ook vader Chris Whitley was een zwerver. Hoeveel blues zit er in dochter Trixie? "Ik denk nogal veel", geeft ze toe. "Maar geen blues in de traditionele zin van het woord. Het heeft voor mij niets te maken met hoeveel maten er gebruikt worden. Het is verkeerd om blues alleen met John Lee Hooker te associëren. Blues heeft volgens mij veel meer met emoties te maken, met diepgang in je muziek. Als je veel hebt meegemaakt in het leven kan je volgens mij sowieso van blues spreken - een soort zwaarmoedigheid. Ik heb dat zelf zeker, al maak ik absoluut geen traditionele bluesmuziek. Muziek is voor mij ook een noodzaak, geen entertainment of gewoon omdat ik het leuk vind. Ik heb me al vaak afgevraagd of ik wel zo'n muzikantenleven wil, met al de onstabiliteit van dien. Maar ik zal altijd muziek blijven maken, omdat het mijn manier is om met het leven om te gaan."

Jeugd in de tourbus
Het kon bijna niet anders uitdraaien voor Trixie Whitley, met zo'n muzikale familie en haar jeugd die ze bij wijze van spreken sleet in de tourbus van haar vader. Op haar derde mocht ze zelfs al met hem mee op het podium staan en meezingen en op haar twaalfde draaide ze haar eerste dj-set, bij de opening van het museum SMAK in Gent.

"Meegaan op tournee heeft me een enorme rijkdom gegeven, die ik niet kon krijgen op school. Tegelijk heeft het ervoor gezorgd dat ik me moeilijk op één plaats kan vestigen. Maar ik denk dat ik doordat ik zoveel gezien heb, op jonge leeftijd al heel goed wist waar ik naartoe wilde. Zoveel reizen, zien, zoveel geuren, kleuren, smaken en mensen heeft me inzicht in wat ik zelf wil."

Zou de zangeres haar eigen kinderen ook zo'n jeugd willen geven? "Ik heb er al veel over nagedacht, nu Black Dub zulke grote proporties aanneemt. Ik wil zeker kinderen maar ik ben er nog niet uit of ik ze bij mijn muzikale leven wil betrekken. Het kan fantastisch zijn voor een kind om in de muzikantenwereld op te groeien, op voorwaarde dat je in een harmonieuze omgeving zit en je ouders een stabiele relatie hebben. Als ik niet in staat ben om die harmonie te scheppen, denk ik niet dat ik het zou doen."

Fotocredit: Anton Coene

http://www.kindamuzik.net/interview/trixie-whitley/de-amerikaans-belgische-blues-van-trixie-whitley/19147/
Meer Trixie Whitley op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/trixie-whitley