• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De swamp sound van Tony Joe White

Ze maakt geluid als het gaat regenen; daaraan herken je de zogenaamde rain crow. Niemand heeft de vogel ooit gezien. Pure folklore, een verhaal dus. Zoals Tony Joe White ze al lang vertelt vanuit warme, vochtige streken in het zuiden van de Verenigde Staten. En opnieuw komt de legende met een plaat, een heel goede, genoemd naar de vogel die waarschuwt voor onheil.

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 19 mei 2016

Hoewel het verhaal van swamprocker Tony Joe White al vaak is verteld, is het opnieuw actueel. Tijdloos is een beter woord. In samenwerking met zijn zoon Jody slaagt de oude baas uit Louisiana erin een fascinerende plaat, een kunstwerk feitelijk, af te leveren. En weer zal hij daar achteraan gaan toeren, in Nederland en België, in de bekende opstelling met hemzelf en zijn drummer.

Er komt een donker geluid uit de telefoon. Tony Joe White aan de lijn. Vanuit Leipers Fork, een klein plaatsje - naar Amerikaanse begrippen - met 650 inwoners, niet ver rijden - opnieuw naar Amerikaanse begrippen - van Nashville. "Ik loop even de gang in, daar is het wat stiller", zegt de donkere stem. In Leipers Folk voelt White zich thuis; het doet hem terugdenken aan zijn geboortestreek in Louisiana, het befaamde gebied vol swamps. "Maar dan zonder crawfish", grinnikt White.

"Ik kom uit de swamps. Dat heeft mijn leven bepaald. Dat men mij destijds, toen ik begon, een swamprocker noemde, was niet mijn idee. De kranten schreven dat eind jaren zestig, rond de tijd dat mijn hit 'Polk Salad Annie' verscheen. Ik at zelf polk salad [plantje dat in het Zuiden wordt gegeten, andere mensen noemen het giftig - KM]. Ik luisterde naar het geluid van de alligators. Dat komt allemaal terug, hier in Leipers Fork. Een rivier is ook nabij, net als in mijn geboortegrond. En er zwermen rain crows rond die de boeren waarschuwen voor regen. Kunnen ze op tijd hun oogst binnenhalen."

Over die landelijkheid kan White eindeloos vertellen. Feit is dat hij zijn wereld en de muziekwereld op zijn kop zette, toen hij over polk salad ging zingen. En Elvis Presley hem coverde. "Toen ik dat nummer schreef, wilde ik iets maken uit mijn eigen situatie. Ik zong zelf veel bluesnummers en songs van Elvis. Ik kreeg toen een telefoontje van zijn manager dat Elvis 'Annie' wilde opnemen. Of ik bij hem langs wilde komen. Dat deed ik. Verbazingwekkend vond ik alles." Het klikte en Elvis zou meer nummers van White opnemen.

White is oprecht in zijn waardering voor Elvis. Maar als jongeman uit de swamps is hij domweg te cool om opgewonden te raken over het contact met de grootste rocker uit de geschiedenis. "Joe Cocker en Tina Turner hebben ook dierbare covers opgenomen van mijn songs. Ik werd er vaak bij gevraagd, of ik wat gitaar wilde spelen of harmonica kon blazen." Blijkbaar wil iedereen iets van de magie die White om zich heen heeft hangen. "A little bit of swamp sound", zegt White. Hij is vereerd, en draagt z’n succes onderkoeld.

"Alles is mij gegeven", relativeert de vriendelijke brombeer vanuit huis. "Hoe de songs tot mij komen, daar heb ik geen idee van. Ik probeer bij ze in de buurt te blijven en heb niet het gevoel dat ik iets heb gemaakt." Dit is zijn methode: "Ik pak de gitaar, speel een paar licks, en bedenk ter plekke wat regels. Als het werkt, volg ik het gevoel dat ontstaat. Al die muziek is gerelateerd aan een of andere plek. Het zij zo." En zo heeft deze 73-jarige original in 2016 opnieuw een dijk van een plaat gemaakt.

White werkt dus samen met zoon Jody. "Die verblijft nu zelf ergens in de swamps. Eigenlijk werk ik al met hem vanaf het moment dat hij uit college kwam. De laatste jaren is hij mijn vaste side-kick. Op mijn nieuwe plaat zorgt-ie ervoor dat het lijkt of elk moment de hel los kan barsten, haha. En zijn gevoel voor techno past bij het mijne voor simplisme. Ik houd wel van zijn techno. Voor mij volstaan bas en drums als begeleiding." White speelt al eeuwen op de podia met alleen zijn vaste drummer. Hij vindt het al lastig genoeg om met één persoon te reizen, dus laat hij zijn bassist maar thuis. Die heeft het trouwens te druk met andere zaken.

Plaat uit, optredens aanstaande. Dat is de formule in de muziekwereld. Niemand hoeft White iets uit te leggen. En nergens kijkt hij vreemd van op. Vernieuwingen wil hij evenmin. "Keep it down and simple", bromt White. Iedereen weet waar zijn concerten over gaan. "We will take it down to the swamps."

http://www.kindamuzik.net/interview/tony-joe-white/de-swamp-sound-van-tony-joe-white/26709/
Meer Tony Joe White op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tony-joe-white