• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Tom Barman: Het was geen makkelijke, maar een zeer leerzame ervaring

Mission Impossible! Dit moet voor velen het credo geweest zijn toendrie jaar geleden wereldkundig werd gemaakt dat Tom Barman en CJ Bollandsamen in de studio vertoefden. De eerste kennen we als frontman van dEUS ensinds vorig jaar ook als succesvol filmmaker (Any Way the WindBlows), CJ scoorde halverwege de jaren negentig een enorme clubhit met'Sugar Is Sweeter' en reisde intussen zowat de hele wereld af alsveelgevraagd dj/producer. Onder de noemer Magnus, refererend aan BarmansScandinavische roots, bezegelde het duo recent hun vruchtbare samenwerkingmet het - volgens de regels van de dancemuziek - opvallend strakke enuiterst organische The Body Gave You Everything.

Tekst: Dieter Craeye

Beeld: Katerina Plevkova

Publicatiedatum: 15 april 2004

Amsterdam, half maart. Tom Barman breidt er samen met z'n kompaan/pianist Guy Van Nueten een bescheiden vervolg aan de eind vorig jaar verschenen live-cd, een weergave van een handvol concertregistraties in binnen- en buitenland, met naast enkele akoestische uitvoeringen van dEUS-klassiekers ook enkele knap vertolkte interpretaties van songs die toebehoren aan onder meer Nick Drake, Randy Newman, Joni Mitchell en Serge Gainsbourg. We vallen de nog kille Paradiso binnen in het midden van de soundcheck, maar enkele uren later zit de Nederlandse poptempel afgeladen vol voor het tweede van de drie Nederlandse concerten die Barman & Van Nueten geven. Na middernacht wordt de veelzijdige muzikant echter alweer in Gent (Vooruit - DC) verwacht voor een dj-set met CJ Bolland, ter gelegenheid van StuBru.Uit. Gekkenwerk zou je denken, maar niet voor Barman. "Van een atmosfeer als deze naar 'luid', daar moet je geen knop voor omdraaien. Omgekeerd zou het moeilijker zijn, maar dat zal allicht heel zelden voorkomen, want ik zie me na een dj-set niet meteen een akoestische doen. Zolang het volume in stijgende lijn (maakt opwaartse beweging - DC) gaat, is er geen enkel probleem. Voor vijfennegentig procent verloopt dat zeer goed, al ga ik nu niet beweren dat ik daar nooit ongevoelig voor ben. Er loopt nogal veel door elkaar de laatste tijd!"

Met het ontstaan van Magnus en de uiteindelijke release van The Body Gave You Everything zag Barman alvast een fel gekoesterde wens in vervulling gaan, al sluimerde zijn interesse voor de elektronische muziek al iets langer. Zo was Barman, naast zijn drukke activiteiten bij dEUS, onder meer te horen op het debuut van Cinérex en nam hij steeds vaker plaats achter de draaitafels. Het was op een van die avonden, medio 2000, in het Antwerpse nachtleven dat Barman en Bolland elkaar tegen het lijf liepen, meerbepaald toen de één (Tom) nietsvermoedend een plaat van de ander (CJ) voor de voeten van de dansende menigte schoof. Van dan af kwam alles in een stroomversnelling terecht. "Ik had een idee in mijn kop: ik wou bluesy teksten combineren met beats, het moest iets uptempo zijn, kortom, een feestplaat. En ik had zelfs de naam al . Magnus! Het stond ook vast dat het een studioproject zou worden, alleen . ik had nog niemand. Ik dacht aanvankelijk aan Sven Van Hees, maar die zag het niet zitten wegens een te drukke agenda. Het moest sowieso iemand dicht bij huis zijn, want ik was bezig met de film dus zou het zeker in België gebeuren. Andy Barlow van Lamb was ook even in de running, maar dat was dan praktisch weer moeilijk haalbaar. Toen ben ik CJ tegengekomen en een week later zaten we reeds in de studio."

Gezien hun totaal verschillende en enigszins polariserende muzikale achtergrond niet bepaald een evidente combinatie, temeer omdat Bolland tot dan toe nauwelijks affiniteit had met de rockmuziek waarin Barman zich met dEUS meermaals onderscheidde. "Al doende leert men, daar komt het in feite volledig op neer. We hebben elkaar stilaan beter leren kennen in de studio en het belangrijkste aspect van allemaal is dat we vrienden geworden zijn. Dat heeft echt wel geholpen, anders hadden we het nooit volgehouden! Ik moest verdorie elke dag de fucking bus nemen naar Westmalle, waar CJ net een studio gebouwd had, wat toch wel een uur in beslag nam. Uiteindelijk viel alles perfect samen, maar ik kan niet zeggen dat het van een leien dakje is gelopen."
The Body Gave You Everything mag het duo dan wel bloed, zweet en tranen gekost hebben, Barman en Bolland kunnen met enige fierheid terugblikken op het geleverde werk. We zijn ook nieuwsgierig in welke mate CJ Bolland Barmans globale visie op de dance en techno beïnvloed heeft. "Ik was in die periode al veel zelf aan het ontdekken, kocht veel platen en draaide regelmatig in Antwerpen. CJ heeft me wel de, laat ik maar zeggen, 'geschiedenis' van de techno bijgebracht en dat vond ik wél interessant, Detroit, Chicago, Derrick May en zo meer. Pas later zijn die onderverdelingen gekomen: house, elektro, drum&bass. Ik kwam er snel achter dat het echt wel een ander wereldje is en in die zin werd mijn visie soms bevestigd. Dan ga je 'ns naar hem kijken, beukt hij gedurende twee à drie uur heel de boel plat en is 'm weer weg! Er is geen communicatie, maar het is veel functioneler. Anderzijds, zijn voorbeelden weet ik ook wel te appreciëren: Kraftwerk, Aphex Twin, . dat zijn natuurlijk wel degenen die de elektronische muziek een stapje verder gebracht hebben. CJ speelt dus geen instrumenten, maar hij gebruikt zijn computer echter wel als zodanig en heeft absoluut kaas gegeten van arrangementen én weet perfect wat een nummer precies nodig heeft."

Songs als 'Summer's Here', 'Jumpneedle' en het onweerstaanbare 'French Movies' schopten het de afgelopen maanden tot gedegen radiohits en misten ook op de dansvloer hun effect niet. En toch is dit allesbehalve een dertien-in-een-dozijn dansplaat geworden. The Body Gave You Everything zwerft op solide wijze door the outer space en genereert op deze trip tevens de betere elementen uit het pop- en rockmilieu. Dat laatste verraadt natuurlijk de inbreng van Barman, die de plaat niet alleen de nodige 'warmte' meegeeft, maar daarbovenop ook nog eens een flinke dosis emoties injecteert in de elf songs. "Dat is een heel groot compliment, dank u, alhoewel ik toch geprobeerd heb om dat enigszins tegen te houden. Op dat vlak zijn we absoluut in onze opzet geslaagd! Iets maken wat ook een zekere gelaagdheid heeft, waarmee ik bedoel: 'een plaat die dansbaar is, maar die je anderzijds even goed kunt opleggen terwijl je de afwas doet.' Daar zijn mooie voorbeelden van: Massive Attack, al ben ik niet meer zo'n fan nu, maar vroeger hebben die toch hele lekkere, groovy platen gemaakt; Lamb, maar ook Moloko, vooral hun laatste dan. Het was vast en zeker ons uitgangspunt, ook omdat er veel mensen live hebben meegespeeld op de plaat, waardoor je een veel emotioneler geluid krijgt. Het is allemaal duidelijk en clichématig, maar als je dan effectief het verschil ziet tussen 'iets' dat uit een computer komt - zelfs al ben je een crack - en 'datgene' dat live wordt ingespeeld, zal ik altijd voor dat laatste opteren. Alhoewel de combinatie van de twee natuurlijk ook perfect kan." De structuur van een song is voor Barman dus duidelijk van primordiaal belang. "Het songelement ja, maar vooral het menselijk element! Nog meer dan het songelement! De foutjes, de krasjes, snap je? Voor de beat zitten, na de beat zitten, een foutje doen, een noot missen. Dat zijn dingen die ik belangrijk vind! Vooral, dat zijn de dingen waar je verliefd op wordt! Je wordt niet verliefd op het perfecte . dat is in het echte leven ook zo! Je wordt niet verliefd op een op en top perfecte vrouw, dat bestaat zelfs niet! Je wordt verliefd op de kleine kantjes, op dingen die niet 'juist' zitten."

Magnus is niet alleen op compositorisch, maar ook op vocaal vlak bijzonder leerrijk geweest voor Barman. Waar hij zich bij dEUS vaak aan een vaststaand patroon dient te houden, kreeg hij nu volop de tijd en de ruimte om met z'n stem te experimenteren. "Bij Magnus heb ik heel erg genoten. Laag, hoog, krijsen, zacht . dat is een van de dingen. Ik heb tevens ontdekt dat ik heel graag zing, hetgeen ik nu ook ervaren heb tijdens de optredens met Guy, terwijl dat vroeger iets was dat ik for granted nam. Ik was de zanger van de groep en zat maar wat te roepen en probeerde gewoon vaak zoveel mogelijk noten juist te zingen. Het tofste aan dit studioproject was echter de jazzy atsmosfeer die er hing en het voortdurend binnen- en buitenwaaien van gastmuzikanten. Ik heb veel geleerd, ook van CJ, de mens heeft behoorlijk wat ervaring en er steekt op een bepaalde manier echt wel kunst in hetgeen hij doet. Het was voor mij geen gemakkelijke, maar een zeer leerzame ervaring. We hebben er per slot van rekening drie jaar over gedaan."

Aanvankelijk was ook Peter Vermeersch (producer van Worst Case Scenario en componist van X-Legged Sally en Flat Earth Society - DC) bij Magnus betrokken. Hij zette de blazers- en strijkersarrangementen nog op papier, maar zag zich wegens tijdsnood genoodzaakt om zich terug trekken en Barman en Bolland hun doel als duo te laten verwezenlijken. In interviews die Barman door de jaren heen weggaf, stak hij z'n respect en lof voor Vermeersch nooit onder stoelen of banken. Op de bijhorende bonus-dvd van Any Way the Wind Blows is het Vermeersch' beurt om de wierook boven te halen, middels volgende flatterende woorden: "Tom Barman is nog altijd iemand die er als songschrijver met kop en schouders bovenuit steekt in het Vlaamse land. Grote klasse!"
"Ik vond dat ronduit gênant, het was trouwens niet mijn idee om dat erop te zetten. Ze hebben dat gedaan omdat het een mooie introductie was voor de mensen in het buitenland die ons niet kennen. Uitgerekend die van Peter heeft mij het meest aangegrepen, omdat hij toch iemand van een geheel andere orde is. Peter is geen bullshit hé, en net daarom doet me dat veel plezier natuurlijk!"

Volgende logische stap in de evolutie van Magnus is natuurlijk het live-facet. Vooralsnog beperkte het duo zich tot dj-sets en in deze gedaante staan ze komende zomer ook op Rock Werchter (3 juli - DC). De vraag wanneer Magnus effectief in vol ornaat - inclusief gastmuzikanten - op een podium zal te bewonderen zijn, gaat dan ook steeds luider klinken. Al blijven de plannen hieromtrent nog even in de koelkast. "Ik denk niet dat het er dit jaar zal inzitten," bevestigt Barman. "We willen zeker nog een tweede plaat maken en onze muziek hoe dan ook live brengen. Vraag is echter hoe we alle mensen die aan de plaat hebben meegewerkt kunnen samenbrengen. We zijn sowieso niet van plan om met laptops op het podium te gaan staan, we willen gewoon volle bak met muzikanten werken, maar daar is natuurlijk heel wat organisatie voor nodig."

The Body Gave You Everything doet het intussen buitengewoon goed in de Belgische hitlijsten. Het lijdt dan ook weinig twijfel dat de plaat ook in het buitenland aardig zal scoren. "Het loopt inderdaad heel erg goed. We hebben hard aan de plaat gewerkt, maar koesterden niet bepaald hoge verwachtingen. In België staat de plaat momenteel zelfs op twee in de charts. Kortom, de vibe is goed en dat is het belangrijkste! Het album komt binnen twee weken (releasedatum was 29 maart - DC) uit in de rest van Europa en volgende maand ook in Engeland. We zitten echt bij een superlabel, Anti (Epitaph - DC), en die zijn heel enthousiast. Het is het label van onder meer Tom Waits, Tricky en Daniel Lanois. Ik kom er net vandaan, ze zijn hier in Amsterdam gevestigd, en we hebben pas het eerste vinylexemplaar binnen."
Een absolute meevaller dus, zeker in tijden van crisis. Met name de majors hebben het momenteel hard te verduren. Enkele dagen voor het interview geleden raakte bijvoorbeeld bekend dat Warner het lopende contract met onder meer Novastar niet zal verlengen en er intern ook nog eens heel wat werknemers moeten afvloeien. Hetzelfde verhaal weerklinkt ook al in de gangen van platenreus EMI. Barman daarentegen heeft vooralsnog geen reden tot klagen. Met dEUS zit hij al jaren gebeiteld bij Island, dat na het ietwat tegenvallende van The Ideal Crash zelfs besliste om hun contract te verlengen en ook naar de toekomst toe - met de nieuwe plaat in zicht - alle vertrouwen in de groep bestendigt. Kortom, een luxepositie, al springt de dEUS-zanger hier uiterst voorzichtig mee om. "Dat is heel gevaarlijk om luidop te zeggen. Het is uitstekend dat we ook onze volgende plaat weer voor hen kunnen maken. (aarzelt) Ik ben blij dat het zo is, je hebt immers een zekere garantie en je kunt je werk doen. Hoe je het ook draait of keert, elke platenfirma - zeker elke major - is een huis, hetgeen veel muzikanten, zelfs mensen die al heel wat hebben gepresteerd, angstdromen moet gegeven hebben de afgelopen jaren. 'Wat als dat wegvalt?', dat gevoel. Wij zijn daar evenmin vrij van, we hebben dat ook gehad. Het feit dat Island ons contract heeft verlengd, is niet louter een bewijs dat ze nog steeds in ons geloven, maar is ook gewoon goed voor ons. Dat wil daarom niet zeggen: als we nu plots met muziek komen aandraven die hen niet aanstaat of die eenvoudig niet meer 'past', - we zijn tenslotte vijf jaar verder -, . maar dat zullen we dan wel zien. We hebben de afgelopen tien jaar een zeer goede relatie gehad met Island, ik weet niet wat er zou gebeuren mochten ze ons droppen, momenteel is dat echter niet aan de orde. Het is ook gevaarlijk om uw lot volledig in hun handen te leggen, maar wat platen maken betreft kunnen we niet anders. De plaat van Magnus hebben we bijvoorbeeld zelf betaald en die investering was al voldoende, dus hopen we die te recupereren met de verkoop. Maar in elk geval, . bij Island zitten we momenteel nog goed!"

Een ander, maar zeker niet minder belangrijk aspect in Barmans leven is film. Any Way the Wind Blows, zijn regiedebuut, stapelde vorig jaar de lovende recensies op, haalde tienduizenden bezoekers naar de Belgische bioscoopzalen en trok tevens de aandacht van heel wat gerenommeerde buitenlandse filmfestivals. Tijd voor een terugblik dus. Welke impact hebben beide projecten (Magnus en AWTWB) gehad op de 'mens' Barman en vooral, wat heeft hij ervan opgestoken? "Dat ik in staat ben om een film te maken! Ik ben zowel met mijn sterktes als met mijn zwakheden geconfronteerd geweest. Als je voor het eerst aan iets begint, is dat een avontuur. Je hebt schrik, je maakt vanalles mee, dat heb ik nu wel geleerd. Ik weet nu waar ik aan toe ben, dus die energie wil ik in de volgende steken. Je moet weten dat ik al vanaf m'n vijftiende met die film in m'n kop zat, Magnus heb ik pas veel later ingecalculeerd."
En in hoeverre is Barman er al in geslaagd om Any Way the Wind Blows, wat hem toch heel veel energie en tijd gekost heeft, los te laten?
(denkt na) "Moeilijk! Ik denk dat dit hoofdstuk pas afgesloten zal zijn als de tweede er is. Het kruipt veel meer in je vel dan een plaat . wat ergens raar is, want een plaat daar ga je nog mee touren. Met een film doe je een paar festivals en that's it. Maar omdat je er zo lang aan werkt, steken er bepaalde zwakheden in die je toen - een mens verandert tenslotte elk jaar - niet zag en daar word je nu zot van. (lacht) In die optiek laat het je niet los, ik ben me terdege bewust van de onvolkomenheden."

"I've almost forgotten how hard work it is to get something right." Deze door Barman persoonlijk gedeclameerde quote is afkomstig uit de dus ook al recent verschenen dvd van Any Way the Wind Blows. Dat vraagt om een woordje uitleg, al heeft Barman onze hulp nodig om z'n geheugen op te frissen. (lacht) "Wel, met dEUS hebben we dat nu ook, het is vijf jaar geleden. en ik zei net hetzelfde tegen Klaas (Janzoons, violist van dEUS - DC). Ik ben godverdomme vergeten hoe hard werken het telkens weer is! Maar mensen vergeten dat gewoon en terecht. We doen per slot van rekening iets wat fantastisch fijn is om te doen. Maar je vergeet soms dat tachtig procent werken is en dat het fun-gehalte maar twintig procent bedraagt. Dat kleine percentage is echter zó fantastisch dat je het niet over je hart kunt krijgen om daarover te klagen! Ik doe dat wel 'ns in privé-sfeer, en dan nog . ik heb immers een zus die echt hard moet werken om - hoe zal ik het zeggen - héél wat minder respons te krijgen. Ik weet wat het is, want ik heb het vroeger zelf gedaan. Iedere muzikant weet trouwens wat het is om ontslagen te worden en rotjobs te doen. Ik ben blij dat je erover begint, want dat is voor mij nu meer van toepassing dan ooit tevoren."
Hoewel Barman zichtbaar geniet van een compliment van onze zijde, blijft hij uiterst kritisch voor zichzelf en is hij de eerste om z'n succes als muzikant/filmmaker tot de juiste proporties te herleiden.
(lacht) "Absoluut, ik heb eerder nu eenmaal de neiging om me eerder op de negatieve dingen toe te spitsen! Niet dat ik hiermee beweer dat ik wat de film betreft een stuk stront heb gemaakt, maar euh, . met platen ligt dat anders. Daar ben ik dan weer veel filosofischer in, platen kun je trouwens ook verbeteren. Je maakt een plaat, daarna speel je de songs een voor een live en na honderd keer denk je van 'shit man, dit is véél beter'. Bij platen kún je het, met een film niet."
Dat we Barman kenschetsen als een onverbeten perfectionist, weerlegt hij echter met klem.
"Nee, toch niet. Ik ben eerder perfectionist in het beheersen van het imperfecte. Mijn beste dingen zijn niet perfect, want daarin loopt alles op een goede manier fout! Ik ben geen perfectionist in de zin van: drie dagen op een sneerklank werken, begrijp je? Iemand die een pot laat vallen in de keuken klinkt vijfentwintigduizend keer beter dan die sneerklank. Tom Waits zegt dat ook: 'de beste muziek die je hoort is de muziek die je hoort uit de ramen van je buren'." En die kan het weten natuurlijk, daar zijn we het allebei roerend over eens.

Het is bijna dag op dag tien jaar geleden dat Barman in een interview met een gereputeerd Vlaams weekblad een welomlijnde carrièreplanning liet optekenen. dEUS had - mits de welgemikte bom Worst Case Scenario - net het Belgische muzieklandschap grondig hertekend, triomfeerde op enkele befaamde buitenlandse zomerfestivals en nam hiermee een serieuze optie op een gouden toekomst. Wat stond er destijds effectief te lezen in Barmans glazen bol? Drie platen met dEUS en een film maken. Geen nobel streven, zo blijkt nu, want de Antwerpenaar zit een decennium later perfect op schema. Stellen dat hij stilaan alles bereikt heeft, gaat hem echter te ver.
(enigszins gegeneerd) "Ik heb nog lang niet alles bereikt! Hetgeen ik toen aan die bewuste journalist verteld heb, is ook uitgekomen, wat echter niet betekent dat het ook de komende tien jaar zo'n vaart zal lopen. Ik heb die uitspraak door de jaren heen echter regelmatig in mijn gezicht geslingerd gekregen en dat is héél gevaarlijk. Ik heb me dat als jonge snaak van eenentwintig onbezonnen laten ontvallen, maar 'k ben inmiddels ook een beetje ouder en rijper geworden. Voorzichtiger ook en meer paranoïde van wat er allemaal kan mislopen. Ik wéét dat nu, als je eenentwintig bent, is dat niet zo vanzelfsprekend. Ik wil zeker blijven verder doen en vind totaal niet dat ik alles bereikt heb. Met dEUS hebben we binnen Europa een zeer mooie fanbase, dus daar moeten we blijven op inspelen, maar anderzijds zijn we nog nooit in Australië geweest. Ik weet dat er daar fans zijn, ook al zijn het er niet veel, maar ze zijn heel fanatiek . daar willen we naartoe. Ook in Japan zijn we nog nooit geweest. Amerika is een verhaal apart, als je daar iets wil bereiken, moet je er als het ware gaan wonen en ik weet niet of dat aan ons besteed is."

Op z'n tweeëndertigste lijkt Barman bedrijviger en productiever dan ooit en de tijd lijkt er vooralsnog maar niet in te slagen om ook maar enigszins vat op hem te krijgen. "In uw werk kun je nog altijd de puber uithangen natuurlijk en dat is ook wel de reden waarom zovelen dit doen. Euh, ik bedoel maar . een serieuze mens als Nick Cave doet nog altijd wel iets wat een normale 45-jarige niet zou doen. Ik denk daar niet al te veel over na, toch niet op professioneel vlak. Op persoonlijk vlak uiteraard wel! Professioneel echter niet omdat ik nog steeds het gevoel heb dat ik beter word en ook beter wíl worden. Dus ik zie het alleen maar in de positieve zin evolueren."

De release van The Ideal Crash, dEUS' laatste studioplaat, ligt inmiddels alweer dik vijf jaar achter ons. Intussen bracht de groep - naar aanleiding van tien jaar dEUS - wel een Best Of (No More Loud Music) en een dvd (No More Videos) op de markt, benaderde de daaraan gelinkte en door CJ Bolland geproduceerde ("hetgeen toch bewijst dat hij veel meer doet dan functionele adrenaline op vinyl smijten!," aldus Barman) single 'Nothing Really Ends' nagenoeg de perfectie en zette de band onder meer Paradiso en Rock Werchter (2002) in lichterlaaie. Eind vorig jaar kreeg de band nog een passend eerbetoon van het Radio 1-programma Cucamonga, in de vorm van de vijfdelige reeks 'dEUS Ex Machina'. Momenteel zitten de opnames van het in september te verschijnen vierde album reeds in een vergevorderd stadium en is de groep intussen bevestigd voor het Haldern Popfestival in Duitsland, begin augustus. Waar dEUS in 1999 het idyllische Ronda (Spanje) uitkoos als droomlocatie, nam de groep ditmaal z'n intrek in de gerenommeerde Black Box-studio in Noyant La Gravoyère, Frankrijk. Het opnameproces schijnt naar dEUS-normen erg vlot te verlopen, geen sinecure gezien de vaak zenuwslopende en uitputtende ervaringen uit het verleden. De wel zeer extensieve sabbatperiode heeft dus niet al te veel sporen nagelaten en dat stemt Barman zichtbaar tevreden. "In het begin was het opnieuw wat zoeken en tasten, 'welke richting gaan we deze keer uit?', want elke groep kan wel meerdere stijlen aan. Het zijn alleen de allerslimste die één stijl aanhouden en daar vervolgens rijk mee worden. Wij kunnen dat niet, maar anderzijds kostte het ons weinig moeite om dEUS terug als dEUS te laten klinken. Dat was wel de bedoeling en daarom doen we het ook vrij live, niet te veel computers in de buurt. Het voelt goed om terug in de studio te zitten en we hebben er terug ontzettend veel zin in. De vibe is er en je merkt wel dat de mensen, zowel in binnen- als buitenland, er heel erg naar uitkijken om ons terug te zien spelen. Het is tenslotte toch een beetje een mini-comeback!"

Rest ons nog de slotvraag in welke mate Magnus, inclusief de ontmoeting met Bolland, een invloed zal hebben op het geluid van dEUS? Barman liet recent al diverse keren optekenen dat de nieuwe dEUS terug een onvervalste rockplaat zal worden en dus polsten wij welke muzikale bagage hij meenam richting Frankrijk.
"Goede vraag! Ik zou er veel kunnen zeggen, maar ik wil me daar niet te veel op vastpinnen. Can zat ertussen, veel Velvet Underground . (denkt lang na) Ik had Richie Hawtin mee, wegens zijn minimalisme. Voilà, dat zijn toch drie dingen die geregeld werden gedraaid. Maar over het algemeen hebben we tot dusver al zo hard gewerkt, dat we niet eens de tijd gehad hebben om er veel naar te luisteren."

Het aftellen kan alvast beginnen en het zou leuk zijn mocht de groep half augustus de affiche van Pukkelpop en/of Lowlands kleuren. Wie Barman (en Bolland) komend weekend (vrijdag a.s.) aan het werk wil zien, moet naar Rotterdam, want Magnus is een van de trekpleisters van de vierde editie van Motel Mozaique.

The Body Gave You Everything is uitgebracht door Universal
» Lees de recensie
» Lees de recensie van Tom Barman & Guy Van Nueten | Live
» Lees de recensie van de soundtrack van Any Way the Wind Blows

» Bezoek Magnus' website
» Bezoek dEUS' website

http://www.kindamuzik.net/interview/tom-barman/tom-barman-het-was-geen-makkelijke-maar-een-zeer-leerzame-ervaring/5685/
Meer Tom Barman op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tom-barman