• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Tea Party: creëren volgens Jeff Burrows.

The Tea Party uit Windsor, Ontario, is al pakweg vijftien jaar wars van trends. Zij verdiepen zich liever in oosterse mystiek, Engelse filosofie en Griekse mythologie. En in het creëren van hun eigen kunst. Grootse, dramatische rockmuziek met zwaarmoedige teksten vol knipogen naar literaire en mythische helden. In thuisland Canada zijn ze big time, hier hebben ze al jaren een cult aanhang.

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 09 oktober 2005

Bassist/toetsenist Stuart Chatwood, drummer Jeff Burrows en zanger/gitarist/producer Jeff Martin houden van bombastische muziek als Led Zeppelin, the Doors en Dead Can Dance. De band houdt er regelmatig vage New Age theorieën over het universum op na en moeilijk verteerbare literatuur lijken de meest voor de hand liggende invloeden. Op hun doorbraak album The Edges of Twilight uit 1995 gebruikten ze naar verluid meer dan honderd instrumenten uit verschillende windstreken en op Transmission uit 1997 werden de oosterse invloeden en poëtische teksten verrijkt met elektronica zonder de eigen identiteit te verliezen. Alhambra genereerde hetzelfde muzikale effect als No Quarter van Robert Plant & Jimmy Page. Op nieuweling Seven Circles klinkt het drietal echter directer dan ooit. Drummer Jeff Burrows belt keurig op tijd naar ondergetekende en samen nemen we de afgelopen jaren van the Tea Party door.

Kunst
"We zijn een band die zichzelf graag met elke plaat opnieuw uitvindt. Bij onze eerste twee platen lieten we ons vooral inspireren door de muziek waar we zelf in onze jeugd naar luisterden. Vandaar de invloeden uit de blues en folk. Daarna hebben we veel getourd over de hele wereld en dan pik je ook nieuwe invloeden op. We houden bijvoorbeeld erg van de muziek die oorspronkelijk uit Detroit komt. San Francisco heeft een heel boeiende folkscene waar we dingen van oppikten. Bij Transmission wilden we kijken in welke mate we met digitale apparatuur een natuurlijk geluid konden creëren." De folk invloeden verdwenen steeds verder naar de achtergrond maar the Tea Party wist met elk album weer te verrassen. Chadwood: "We maken ten eerste muziek om onszelf creatief te ontplooien en daarom willen we elke keer iets anders doen. Sommige bands maken elke keer dezelfde plaat, en dat is prima, maar dat zou voor ons nooit werken. Wij dagen onszelf uit om weer een andere richting op te slaan en toch herkenbaar te blijven als the Tea Party. Kunst vind ik een moeilijk woord, maar we zijn natuurlijk wel bezig om elke keer iets nieuws te creëren dat er eerst nog niet was. Maar we doen het vooral om onszelf te plezieren."

Roy Harper
Op tussendoortje Alhambra uit 1996 worden enkele songs akoestisch vertolkt en doet de band zelfs een nummertje samen met Roy Harper. ‘Time’ is een van de sterkste Tea Party nummers en luistert weg als een ballad van Dead Can Dance, de grote helden van zanger/gitarist Jeff Martin. "We hebben Roy via een agent ontmoet", vertelt Chadwood. "We waren hem al eens eerder tegengekomen maar het kwam er nooit van om samen iets te doen. Hij bleek onze muziek goed te vinden vanwege de folkelementen en nadat hij zijn theatertour erop had zitten voegde hij zich bij ons en namen we het nummer ‘Time’ op. We waren al langer fan van hem dus was het fantastisch dat hij met ons mee kon op tour door Canada. Hij speelde akoestische folk in zijn eentje op gitaar, wij deden het hoofdprogramma en als toegift deden we dan nog iets samen. Het voelde heel goed aan en het is een heel aardige man, dus het was wederzijds respect dat ons uiteindelijk samenbracht. We hebben ook gespeeld met het filharmonisch orkest. We speelden een show in Vancouver en werden benaderd door de mensen van Discovery Channel die een documentaire over de combinatie rock en klassiek wilden maken, Science of rock 'n roll Uncovered. Ze filmden alles want ze wilden laten zien wat er bij een rockband allemaal bij komt kijken. Vanaf het moment van de bus inladen tot de laatste toon van de toegift. Ze filmden de show en ook veel backstage. Ik vind het nog steeds een eer dat we door hen gevraagd zijn."

De jaren van stilte
In 2001 nam de band hun vijfde album The Interzone Mantras op, wat qua titel een verwijzing lijkt naar het boek Naked Lunch van de in 1997 overleden meesterschrijver William S. Burroughs uit 1959, een grote inspiratiebron voor songsmid en bandleider Martin. Het zwaar psychedelische boek (Burroughs was destijds verslaafd aan heroïne) verhaalt namelijk over een bizarre coöperatie genaamd Interzone.
Hierna werd het akelig stil rondom het trio. Er verscheen nog wel een dvd met alle (overigens prachtige) videoclips maar de totstandkoming van Seven Circles was een zwaar proces, dat ontkiemde tijdens de afronding van zijn voorganger. "Tijdens het mixen van The Interzone Mantras kregen we te horen dat onze manager Steve Hoffman kanker had", legt Chadwood uit. "Tijdens de tour werd het steeds pijnlijker voor Stuart, Jeff en mijzelf om daarmee om te gaan omdat we Steve langzaam achteruit zagen gaan. Het ene moment was hij vrolijk en konden we met hem lachen terwijl hij op het andere moment doodziek was. Hij was altijd als een soort van oudere broer voor ons en hij toerde al vanaf het begin van the Tea Party met ons mee. Het was beangstigend om zijn ziekte van zo dichtbij mee te maken. Op ons nieuwe album staat de song ‘Oceans’ dat speciaal voor Steve is geschreven. Hij was een fijne gast en we zullen hem missen. Hij heeft vanaf het begin in ons geloofd.

Pythagoras
Even over de nieuwe plaat, want die luistert wederom compleet anders dan zijn voorgangers. Het klinkt misschien wat vreemd, maar meer dan eens doemt een naam als Rage Against the Machine op. De inhoud van de nummers is echter weer even bombastisch en esoterisch als voorheen waardoor het resultaat nog steeds absoluut ‘Tea Party’ is. Met dit zevende album is volgens Chadwood de circel rond. "De titel Seven Circles verwijst in eerste instantie naar het feit dat dit onze zevende plaat is, maar eigenlijk doelen we op The Harmonies of the Spheres. Dit de theorie van Pythagoras, die tussen de zeven planeten en hun onderlinge verhouding een patroon van de westerse muziek zag. The Harmonie of the Spheres wordt ook wel de Seven Circles genoemd en dat vonden we een mooie vergelijking.

"Seven Circles is opgenomen op Hawaï en dat was een fijne ervaring. We werkten zo'n zes uur overdag en namen dan pauze voor het diner, om vervolgens 's avonds nog enkele uren verder op te nemen. Onze producer Bob Rock is ook een Canadees en het klikte heel erg goed. We ontbeten gewoon lekker aan het strand en liepen dan naar binnen om te werken. Heel relaxed. Zo kan ik wel een jaar lang werken. Op The Edges of Twilight werkten we al samen met een co-producer van buitenaf (Ed Stasium - XA) maar nu wilde Jeff per se een producer die alle touwtjes in handen zou nemen. Door de dood van Steve zaten we allemaal veel te dicht op de muziek en het moment was gekomen dat Jeff niet meer als officiële producer zou optreden. Zo konden we meer tijd besteden aan de muziek en dit is de plaat uiteindelijk ten goede is gekomen."

http://www.kindamuzik.net/interview/the-tea-party/the-tea-party-cre-ren-volgens-jeff-burrows/10749/
Meer The Tea Party op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-tea-party