• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Sword: Austins most stoned band

Er is niet meer informatie bekend dan de namen van de bandleden en het feit dat ze uit Austin, Texas komen. ‘The best band I saw on SXSW this year is called The Sword’, schreef SPIN Magazine reeds voor het verschijnen van het debuutalbum Age of Winters. En plotseling heeft iedereen het over The Sword. KindaMuzik zoekt de groep op in de Effenaar.

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 10 juni 2006

Hoewel dit pas de tweede dag is van een tour die een maand moet gaan duren, ogen de bandleden al vermoeid. “Nee, ze zijn stoned”, verduidelijkt gitarist Bryan Ritchie, terwijl gitarist Kyle Shutt en drummer Trivitt Wingo aanschuiven. Alleen gitarist/zanger (in die volgorde) JD Chronise ontbreekt.

Ritchie steekt zijn 'bong' nog eens op. De gasten van The Sword blijken geen grote praters, maar geven keurig zinnige antwoorden. Kyle Shutt (met bril) blijkt de voornaamste woordvoerder.

Naamsbekendheid
Het is hun eerste Europese tour vertelt hij. “Ons management belde ons op of we naar Europa wilden om de plaat te promoten. Gisteren Keulen, vandaag Eindhoven en morgen met de boot naar Engeland. Zo gaan die dingen wanneer je de juiste contacten hebt. Eerst droom je erover, dan begin je te lullen en opeens komt het moment waarop het daadwerkelijk gebeurt.”

Shutt is zich bewust dat de groep daarbij veel aan hun fans heeft te danken: “In Austin kregen we bijna geen pers, onze groeiende naamsbekendheid hebben we te danken aan de fans. We vertelden onze vrienden over onze band, zij namen weer vrienden mee naar shows in de stad. Zo is het gestaag gegroeid. Toen Age of Winters uitkwam, ging het plotseling een stuk harder en nu spelen we ineens veel buiten Texas.”

Geen trendvolgers
Shutt: “We zijn eind 2003 begonnen en proberen gave grooves te spelen. Gewoon goede rockmuziek. In Austin zijn we een eiland. We kennen wel andere bands, maar we zijn niet dik met ze bevriend. We hebben altijd ons eigen ding gedaan. Als je naar de bands in Austin kijkt, heb ik het idee dat er veel de trends volgen om te kunnen blijven spelen. Zo zitten wij niet in elkaar, we doen wat we zelf leuk vinden. Een cliché, maar het mooie aan clichés is dat ze altijd waar zijn.”

Ritchie neemt vervolgens het woord: “Er zijn teveel bands in Texas. Ondanks dat je er talloze plekken hebt om te spelen, is de concurrentie groot. Er spelen elke avond tientallen bandjes in de stad en sommige spelen zelfs meerdere keren per avond in verschillende stadsdelen.”

Subtiele invloeden
Het debuutalbum Age of Winters neigt vooral naar Holy Mountain van Sleep. Al ligt het tempo een stuk hoger, waardoor ook een naam als Mastodon in zicht komt. The Sword heeft in Austin reeds voor Sleep geopend en de bandleden geven die invloed ruiterlijk toe. Ze willen echter ook de namen droppen van andere muzikale helden.

Het is niet verrassend dat de heren, die allemaal zo rond de dertig zijn, hier vooral oudere bands opnoemen. Drummer Trivett Wingo begint: “Led Zeppelin, man!”
Shutt: “Onze invloeden liggen er vaak dik bovenop, dus is het logisch dat mensen ze er meteen uitpikken. We hebben ook subtielere invloeden. Het gaat erom dat we gewoon fijne muziek maken en er lol in hebben.”
“The Melvins”, roept Wingo enthousiast.
Shutt: “Soundgarden en Alice in Chains zijn ook favorieten. Badmotorfinger is zo’n goede plaat!”

Dan strompelt een warrige gestalte de kleedkamer binnen. Hij geeft een slap handje, stelt zich voor als JD Chronise en begint een joint te draaien. Je kunt nog net niet door hem heen kijken, zo bleek is hij.

“Steely Dan en Genesis vinden we allemaal geweldig”, besluit Ritchie. “Ik luister ook naar Stereolab. Die funkgroove heb ik geabsorbeerd in mijn gitaarspel.”

Sprankelende gitaren
De opnames voor Age of Winters vinden in 2004 in het huis van gitarist Shutt plaats. Executive producer is JD Chronise (die inmiddels met zijn hoofd in zijn samengevouwen armen op tafel ligt) en die heeft zijn werk goed gedaan. Een authentieke seventies-productie boordevol sprankelende gitaren. Gibsongitaren, want die klinker zwaarder dan Fenders.
“You‘re damn right“, is alles wat Chronise mompelt.

Shutt neemt het weer over: “We namen bij mij thuis op wanneer mijn huisgenoten er niet waren. Dan schoven we het bankstel aan de kant en zetten de microfoons neer. Het meeste hebben we echter in de slaapkamer van één van mijn huisgenoten op de begane grond opgenomen. Dan hoefden we onze apparatuur niet naar boven te tillen.”

“We namen drie nummers per dag op en binnen twee weken was ons debuut klaar. Die opnames waren niet helemaal goed en we hebben er nog wat kleine dingen aan veranderd. Vervolgens hebben we maandenlang zitten luisteren of dit het écht was. Toen dat duidelijk het geval was, zijn we een label gaan zoeken.”

Gevaarlijk
Het nog vrij onbekende label Kemado hapte als eerste toe en heeft daarmee een band met veel potentie in huis gehaald. Al moet het viertal lachen om de passage ‘Austin’s most dangerous band’, uit hun biografie. “Dat is vast geschreven door een journalist met poëtische aspiraties”, grapt Ritchie.

The Sword gevaarlijk? Nee, dat zeker niet. Wel drijven tijdens de show woorden als explosief, geïnspireerd, log swingend, knetterstoned, lomp, eigenzinnig en overtuigend naar de oppervlakte. Alsof de nieuwe Sleep is opgestaan.

http://www.kindamuzik.net/interview/the-sword/the-sword-austins-most-stoned-band/13119/
Meer The Sword op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-sword