• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Sugarettes: de imperfectie vangen

Een plaat die doordendert als een sneltrein en die liedjes venijnig afvuurt op de luisteraar. Dat is misschien wel de beste typering van Destroyers of Worlds van The Sugarettes. Een plaat die de afsluiting vormt van een periode waarin twee bandleden verliefd werden. Zo furieus en energiek als het bandgeluid is, zo rustig is een gesprek met Joep van Son. KindaMuzik spreekt hem over de verliefdheidsroes en de hang naar imperfectie.

Tekst: Niels Steeghs

Beeld: Nick Helderman

Publicatiedatum: 26 april 2012

Het is de dag nadat het Eindhovense kwartet bij De Wereld Draait Door invulling mocht geven aan de befaamde minuut. Joep van Son, gitarist en samen met Mariska Louman muzikaal brein van onder meer The Sugarettes, de noiserockers van Nikoo en het eigenzinnige Iskaa & The Red Cars, komt zojuist van zijn werk in de opvang voor dak- en thuislozen. Het ene biertje te veel van de avond ervoor galmt nog een beetje na. Sloomheid is het gevolg. Van Son spreekt bedachtzaam en voorzichtig.

Tijdens het proces richting de voltooiing sloeg de vonk over tussen Van Son en Louman. Na vijftien jaar hechte vriendschap en muzikale kameraadschap. Veel wil hij er niet over kwijt. "Mariska en ik spraken af dat we een paar middagen achter elkaar in de studio zouden gaan zitten om demo's op te nemen voor Nikoo. Uit vier middagen kwamen al die liedjes en dat was totaal andere koek dan Nikoo. Ik ging achter het drumstel zitten, zij speelde gitaar. Dat werd de basis voor de nieuwe plaat van The Sugarettes. Toen waren we nog gewoon vrienden."

Roes
Tussen de totstandkoming van het instrumentale gedeelte en de voltooiing van de tekst sloeg de liefde tussen het tweetal pas over. Behoedzaam vertelt hij: "Vorig jaar januari hadden we alleen nog maar flarden van de teksten. Die hebben we toen samen even geschreven. Het thema van de plaat is in alle hevigheid ontstaan, in de verliefdheidsroes. Daarna bleef het materiaal een tijd liggen. Het had geen urgentie, omdat we vooral bezig waren onze levens weer op orde te krijgen."

Over de heftigheid van de plaat en de slopershamer in de liedjes zegt Van Son: "Soms moet je oude dingen achter je laten om ruimte te maken voor het nieuwe. En dan begint alles van voor af aan. Alles moet dan even op de schop. Het is een breuk met het verleden en een intens nieuw begin, dat in het heetst van de strijd is vastgelegd. Dan proef ik weer de mooie lading van de teksten als ik er naar luister. Heel persoonlijk. Eigenlijk had de plaat niet eens uit hoeven komen. Het is bijna therapeutisch." Om daar zuchtend aan toe te voegen: "Het is geen emotionele toestand. Als je snel schrijft, zoals wij doen, dan schrijf je over dingen die gebeuren of die aan de gang zijn. In de tussentijd zijn er alweer honderd andere liedjes geboren. Zo slinger je het ook op band. Puur en direct."

Imperfectie
Al jaren zijn Van Son en Louman muzikale partners. Daaraan wijzigt niets nu het duo amoureus verbonden is. "Als wij bij elkaar zijn dan gaat het gewoon vanzelf, het is heel natuurlijk. We versterken elkaar. Zonder haar muziek maken zou ik verschrikkelijk vinden. Ik denk dat we het beste in elkaar naar boven halen. Bij Nikoo is haar rol wel kleiner, dan schrijft ze nummers en doet wat backing vocals. Maar dat is een band waarin we zonder te repeteren in sneltreinvaart klaar zijn. Je komt binnen, doet je ding en het is goed. Het is een spannende manier van werken. De meeste mensen streven naar perfectie. Om muziek zo mooi, bombastisch of radiovriendelijk te laten klinken. Dat hoeft voor mij niet. Imperfectie is het mooie van muziek. Die wil ik vangen. De vibe is de essentie. Live probeer je het dan weer beter te laten worden. Het draait puur om de sfeer. En er moet iets van een poppy hook in zitten. We beginnen met een schetsje. Dat proberen we verder te verfijnen. Na een keer of drie á vier kennen we de basis en nemen we het fundament op. Supersnel en doelgericht. In een half uur, drie kwartier staat het. Bas, gitaar en noise. Daarna ga je natuurlijk wel wat klooien met overdubs. Dat werkt voor mij."

Die werkwijze hanteert Van Son feitelijk in alles wat hij muzikaal doet. Met telkens ook compagnon Mariska Louman aan zijn zijde. "Het is simpel: al die projecten, in de basis zijn wij dat. Mariska en ik zijn degenen die de liedjes aandragen. Er is niet echt een rolverdeling. We doen eigenlijk maar wat. Thuis zijn we verder helemaal niet met muziek bezig. Ik geloof niet dat ik Mariska ooit gitaar zie spelen. Wat dat betreft zijn we ook non-muzikanten. Ons leven is niet doordrenkt van muziek."

Highschoolpop
De twee Eindhovenaren zijn inmiddels einddertigers. Toch heeft de muziek van The Sugarettes een duidelijk highschoolpopgeluid. Voor Van Son is dat wel verklaarbaar. "Het is vooral een verlangen om je jeugdige energie te behouden. Juist omdat ik van nature vrij rustig ben, is het mooi om die enorme power in de muziek te kunnen leggen. Of die onrust. Ik houd van irritatie. In Nederland is de gangbare sound braaf of mooi geproduceerd. Het neigt er wel heel erg naar om op de 3FM-leest geschoeid te worden. Vaak tamelijk glad en opgepoetst, terwijl juist de kartelrandjes het boeiend maken. The Sugarettes zijn irritant. We laten de luisteraar niet met rust. Het is snel. Met behoud van de eigenheid en toch poppy."

Het leukste aan muziek vindt Van Son het delen. Samen met andere muzikanten iets bijzonders scheppen. Tot zijn spijt lukt dat in eigen stad minder goed. "Met de indie die we maken zitten we gevoelsmatig op een eilandje. Toen we in Groningen speelden, in de kelder van de Vera, vonden we bijvoorbeeld meteen aansluiting met de mensen van platenmaatschappij Subroutine. Die club eromheen; dat voelde meteen als thuiskomen. Misschien ligt het er ook wel aan dat ik zelf niet zo makkelijk contact maak. Hier in Eindhoven klieken muzikanten niet heel erg samen. Men speelt meer een beetje tegen elkaar, alsof het een sport is. En ik denk juist: laten we met zo veel mogelijk mensen samen muziek maken. Doe gewoon mee op de plaat, nodig iemand uit. Je hoeft niet eens per se een heel hechte groep te zijn om met elkaar muziek te kunnen maken. Niks weten en naïef zijn, dat werkt vaak juist prettig. Als je maar de neuzen dezelfde kant op hebt staan en snel durft te werken."

http://www.kindamuzik.net/interview/the-sugarettes/the-sugarettes-de-imperfectie-vangen/22826/
Meer The Sugarettes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-sugarettes