• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Stilettos willen vÓÓr, niet VÁn de muziek leven

Halverwege de jaren ’90 richten de broers Armand (zang) en Barry (drums) een garagepunkbandje op in het Veluwse dorpje Heerde. Als later gitarist Henk-Jan zich bij het duo voegt, zijn The Stilettos geboren. De band maakt door zijn energieke liveshow langzamerhand naam door het hele land. Na vier vinylsingles kwam vorig jaar het album 12 Cuts uit. Nu is het de beurt aan hun tweede plaat: Making History By Repeating It.

Tekst: Eric Looge

Publicatiedatum: 14 november 2004

Ik zit met de opgewonden Stilettos in de kleedkamer van het Rotterdamse clubpodium Nighttown. Vanavond presenteren ze hun nieuwe plaat die net is uitgekomen op Stardumb, het label van The Apers. The Stilettos laten met slechts een drumstel, een gitaar en een strot horen dat in een kleine dertig minuten dertien kale, maar swingende garagepunknummers passen. Ondertussen zit de band midden in de Rock ’N Rolla Out Of Controlla-tournee met onder andere Wiseguy en 69 Charger en komen er nog vele andere optredens in binnen- en buitenland aan. De band groeit steeds een stapje verder. Maar zoals een bekende pindakaasreclameslogan luidt: “Hoe groot wil je worden?”. KindaMuzik gaat op zoek naar de grens tussen hobby en werk. Maar eerst mogen The Stilettos de titel Making History By Repeating It eens uitleggen:

Barry: “Het is volgens mij wel duidelijk dat we het wiel niet opnieuw proberen uit te vinden.”

Henk-Jan: “Ik denk sowieso dat het een beetje te hoog gegrepen is om als band te denken dat je muziek maakt die buiten elke context te plaatsen valt. Alles is al eens gedaan, dus laten wij het dan nog maar een keer doen.”

Voegen jullie dan helemaal niets toe aan de bestaande muziek?
Barry: “Het is ook weer niet zo dat we alles maar gedachteloos herkauwen.”

Henk-Jan: “Iets toevoegen is ook helemaal niet de bedoeling van deze band. Ik pak mijn gitaar niet met de intentie om nu eens iets toe te gaan voegen aan de bestaande muziek. Ik plug in en ga fijne rock ‘n’ roll spelen. En die is al veel vaker gespeeld. Maar nog niet door ons. Onze muziek wordt door deze drie mensen gemaakt, dus daarom is het al uniek.”

Barry: “Geschiedenis wordt ook pas achteraf geschreven hè… op het moment zelf weet je nog niet hoe belangrijk het eigenlijk kan worden… Toch Armand?”

Armand: “Ach ja joh, dit soort zaken maken mij eigenlijk geen donder uit!” (gelach)

Wat wel dan? In hoeverre zijn jouw teksten bijvoorbeeld belangrijk binnen jullie muziek?
Armand: “Mijn teksten? Barry schrijft al mijn teksten…”

Barry: “Ik leg wel mijn ziel en zaligheid in de teksten, binnen mijn beperkte kennis van het Engels. Ik probeer te vertellen wat ik voel en denk.”

Armand: “En ik weet dan bijna precies wat hij ermee bedoelt. We zijn tenslotte broertjes…”

Waarom schrijf je zelf geen teksten?
Armand: “Dat heb ik wel eens geprobeerd, maar ze zijn simpelweg veel slechter dan die van Barry. Dan is de keuze snel gemaakt. (…) Ik ben meer iemand die in een band speelt dan een echte muzikant.”

Henk-Jan en Barry lachend in koor: “Wow, wat een statement!”

En de rest? Ook geen muzikanten, maar meer live-artiesten? Of is platen opnemen ook leuk?
Barry: “Daar kan ik niet tussen kiezen. Het is allemaal gaaf. Optreden is gaaf, kan ik ondertussen ‘n beetje naar geile wijven kijken en zo. Maar oefenen is ook gaaf, een hele avond pielen met zijn drieën en geinen met goede vrienden. En een plaat opnemen is… eh… hard werken. Vergelijkbaar met een foto die je maakt en dan naar huis stuurt: “kijk ma, ik ben nu bij de Grand Canyon!” Je legt op een plaat vast waar je op dat moment bent, voor jezelf en voor anderen.”

Henk-Jan: “De verhouding is ook wel prima zo. Eén keer per jaar een plaat opnemen en de rest van de tijd spelen. Beter dan andersom, dat je het hele jaar een album opneemt… Ach het is allebei te gek. Het idee dat je de liedjes die je in de oefenruimte hebt bedacht vastlegt op een plaat en dat andere mensen daar dan naar luisteren. Net als dat het publiek vanavond hier naar toe komt om naar ons te luisteren. Geil idee eigenlijk dat mooie meisjes ons vanavond horen en dan een plaat kopen om ons dan thuis nog een keer te kunnen horen.
Eigenlijk wil iedereen toch wel ‘gehoord’ worden? In het algemeen bedoel ik. Ik vind het best leuk dat jij ons hier wil horen en dat je het zelfs opneemt op dat apparaatje. Dat je ons belangrijk genoeg vindt om daar je tijd in te steken. Vleiend hoor…echt waar.”

In hoeverre vinden jullie interviews als dit ook echt belangrijk? Wat vinden jullie überhaupt van het hele pr-circus?
Barry: “Ik ben best wel een beetje vereerd door die aandacht. We zijn tenslotte ook maar drie normale gasten uit Heerde die ooit een bandje zijn begonnen omdat de plaatselijke disco ons de strot uitkwam. En nu zit jij met een recordertje ons te interviewen!”

Armand: “Ik vind het eerlijk gezegd wel leuker om iets over onze platen te lezen dan over onszelf.”

Barry: “ach ja, pr… je kunt het natuurlijk heel belangrijk vinden, terwijl het je tegelijkertijd helemaal niets interesseert…”

Die mag je me uitleggen…
Barry: “Nou laat ik het zo zeggen: we zitten echt niet in een band om beroemd te worden of omdat we met iedereen vrienden willen zijn. Tegelijkertijd genieten we wel van de aandacht en doen we wel ons best om veel te spelen… Henk-Jan heeft wel eens gezegd: ‘We hoeven er niet ván te leven, maar we willen er wel vóór leven.’ Dat is wel een beetje de gedachte achter The Stilettos denk ik…”

En hoever gaan jullie daarin? Stel dat een of andere mega-act jullie een paar maanden mee wil nemen op wereldtour. Doen of niet?
Armand: “Nou nee, niet direct.”

Waarom niet?
Armand: “Omdat ik een hypotheek aan mijn reet heb hangen waar je helemaal simpel van wordt!” (wederom gelach in de kleedkamer)

Is die hypotheek dan belangrijker dan een dergelijke mogelijkheid?
Armand: “Als ik de hypotheek weer van die tour kan betalen, wordt het misschien anders…”

Henk-Jan valt hem in de rede: “Dit is toch ook eigenlijk een hypothetische vraag? Alsof we moeten kiezen! Hij kan nu een hypotheek betalen én elke week op het podium helemaal uit zijn naad gaan. Er is dus helemaal geen aanleiding om daartussen te moeten kiezen! En mocht die keuze alsnog een keer komen, dan zien we dan wel wat we doen. Ik ben helemaal niet bezig met toekomstplanningen. Ik wil vanavond een toffe avond en dan zien we morgenochtend wel weer wat dan het leukste is.”

Armand: “Alles waar ik ooit van droomde om met een bandje te bereiken, is allemaal al uitgekomen. Ik hoef niet meer dan dit eigenlijk. Alles wat nog komt is meegenomen.”

Dat snap ik. Maar waar ik naar toe wil is het volgende. In deze band spelen is voor jullie allemaal de grootste passie. Dat wil je dan ook zo vaak mogelijk doen. Toch moet er geld in het laatje komen. Het zou toch te gek zijn als je met hetgeen je het leukste vindt om te doen ook nog geld kunt verdienen?
Armand: “Als je van tevoren weet dat het allemaal goed gaat lopen, zou ik het ook wel doen. De hele dag muziek maken is te gek. Aan de andere kant weet ik ook niet hoe het zou gaan als ik de hele dag tegen de koppen van Barry en Henk-Jan aan moest kijken. Ik vind het wel goed gaan op deze manier. Qua frequentie van spelen, zalen en noem maar op.”

Henk-Jan: “Volgens mij gaat ‘van je hobby je werk maken’ sowieso niet op, omdat het dan niet meer hobby maar werk is. Als zijn hypotheek afhankelijk is van hoe wij spelen, dan krijgen we ruzie in de oefenruimte, omdat er snel weer een nieuwe hit moet komen. En dan moet ik zeker een hit gaan schrijven omdat hij zo nodig meneer de bankdirecteur tevreden moet houden? Dat werkt toch niet?”

Barry, droogjes: “We hangen vooral de Olympische gedachte aan…”

Armand: “We willen geen extreme keuzes over de toekomst maken en gewoon lekker rock ‘n’ roll spelen. En dat doen we vanavond en dat is wat we leuk vinden. We zijn gewoon heel tevreden met hoe het nu gaat.”

http://www.kindamuzik.net/interview/the-stilettos/the-stilettos-willen-v-r-niet-v-n-de-muziek-leven/7835/
Meer The Stilettos op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-stilettos