• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

THE SADIES: EEN ZOOTJE GEREGELD

Sinds hun oprichting hebben The Sadies met een ratjetoe van garagerock, country, surf en spaghettiwesternmuziek een flinke reputatie opgebouwd. Met name als liveband die er de handen niet voor omdraait optredens van drie, vier uur te geven. Naam heeft het Canadese viertal ook gemaakt als begeleiders van gevierd alt.country artieste Neko Case en rock-'n-soul legende André Williams.

Tekst: Peter Bartlema

Publicatiedatum: 08 mei 2007

Zomer 1999. The Sadies toeren door Europa met André Williams en doen daarbij ook Nederland aan. Voor zondagmiddag 11 juli staat een optreden op Werfpop in Leiden op het programma. Een vroegertje voor de gitaarspelende broers Dallas en Travis Good, bassist Sean Dean en drummer Mike Belitsky die, zo wil het verhaal, liever niet op klaarlichte dag spelen. Het gezelschap is bovendien nogal laat aangekomen en dus is het neuzen poederen, inpluggen en gas geven. Williams laat zich in de tourbus nog even uithoren over een leven vol downs en ook wat ups, maar als The Sadies inzetten maakt hij zich snel gereed voor het optreden.

Mr. Rhythm
Twee dagen later. De bus staat geparkeerd voor de Melkweg in Amsterdam waar 'Mr. Rhythm' en zijn begeleiders die avond een optreden doen bij wijze van naprogramma voor Queens of the Stone Age. Williams is euforisch nadat hij binnen poolshoogte heeft genomen: "The place is packed!" Hij zegt het nog maar een keer met nadruk: "Pa-a-a-cked!" .

"We hadden elkaar nog nooit ontmoet", vertelt Travis Good over de samenwerking met de rock-'n-soul legende, die kort daarvoor heeft geresulteerd in het album Red Dirt op het alternatieve countrylabel Bloodshot uit Chicago. Daarop hebben The Sadies zelf inmiddels ook hun debuut-cd Precious Moments uitgebracht. "Bloodshot tekende hem om die plaat op te nemen. Vervolgens kregen wij de vraag of we mee wilden doen. Natuurlijk wilden we dat. Zijn muziek kende ik wel. Ik had respect voor hem, hoewel hij geen held van me was. Daar heb ik er maar weinig van."

Countryscene
Travis Good laat niettemin wat namen vallen. De muziek is de broertjes Good namelijk met de paplepel ingegoten. Opgegroeid in de miljoenenstad Toronto, komen ze al vroeg met countrymuziek in aanraking via hun vader. Met zijn broers Brian en Larry vormt Bruce Good vanaf eind jaren zestig The Good Brothers, die met een mix van folk, country en bluegrass in de jaren zeventig uitgroeien tot een vaste waarde in de Canadese countryscene. "We zijn niet op een boerderij of zo grootgebracht. Maar mijn vader heeft ons veel bluegrass laten horen. Eerst hadden we daar niets mee. Als jochie houd je toch niet van de muziek die je ouders goed vinden? We luisterden naar punkrock en dat soort dingen. Niet naar George Jones."

Daar komt verandering in als Travis, die ook zingt en fiddle speelt, vanaf begin jaren negentig zijn oom Larry vervangt in The Good Brothers. Zo staat hij in voorprogramma's van coryfeeën als Johnny Cash en eerdergenoemde Jones. Tijdens Europese tournees ontmoet hij ook ene Ilse de Lange, op het moment van het interview zeer succesvol in de Lage Landen met haar in Nashville opgenomen debuut World of Hurt.

"We zijn heel goede vrienden. Ik ken haar sinds haar twaalfde of zo toen ze volledig akoestisch speelde, slechts begeleid door een gitarist en een bassist. Zelf heb ik ook vaak het podium met haar gedeeld. Prachtig. Ja, ik weet dat ze hier veel platen heeft verkocht. Dat ze een grote ster zou worden heb ik haar ook voorspeld." Hij is er dan ook van overtuigd dat het Almelose antwoord op Shania Twain en The Dixie Chicks het zal gaan maken in de Verenigde Staten. Maar tot op heden is die voorspelling niet uitgekomen.

Etiket
Met country voor de massa heeft de Canadees overigens weinig op. "Wat er in Nashville gebeurt volg ik niet zo. Het is gewoon mijn kopje thee niet. Maar veel mensen zijn er op gesteld en dat is hun goed recht. Zelf houd ik van oude country: Cash, Jones, Stanley Brothers, Flatt & Scruggs, Bill Monroe … En van oude rock-'n- roll. Ik luister gewoon veel naar oudere muziek."

Toch zijn The Sadies geen retroband, zegt Good, die ook weinig moet hebben van het etiket 'alt.country'. "'Traditioneel' vind ik een beter woord voor wat we doen." Zo'n tien jaar na het uitkomen van het debuutalbum is er qua stijl dan ook nauwelijks iets veranderd. Wel heeft het viertal Bloodshot verruild voor Yep Roc en zijn er de afgelopen jaren wat projecten bijgekomen zoals The Unintended, een neo-psychedelische 'supergroep' met daarin onder meer zanger/gitarist Greg Keelor van de succesvolle Canadese countryrockband Blue Rodeo.

André Williams heeft inmiddels alweer de nodige andere begeleidingsbands versleten. Travis Good, zomer 1999 met 'Mr. Rhythm' als lichtend voorbeeld in gedachten: "Maar ik hoop dat we dit allemaal nog doen als we 63 zijn en dat we dan in een bus door Europa touren. Wat dat betreft is hij wel een held van me geworden."

http://www.kindamuzik.net/interview/the-sadies/the-sadies-een-zootje-geregeld/15397/
Meer The Sadies op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-sadies