• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Robocop Kraus wil geen cliché zijn

Ze doorbraken de standaard hardcore regels, probeerden Duitse clichés te ontwijken en ontdekten de jaren tachtig lang voordat Franz Ferdinand de festivalweides onveilig maakte. Nu hopen ze de soundtrack te worden voor een goede herinnering. Of voor een slechte.

Tekst: Rob van Leeuwen

Beeld: Jan Mulders

Publicatiedatum: 23 december 2005

Spreek de bandnaam hardop uit en je klinkt als een Duitser die Engels probeert te praten. En dat zijn de bandleden van The Robocop Kraus dan ook: Duitsers die als Engelsen proberen over te komen. Met succes, luister maar naar het laatste album They Think They Are The Robocop Kraus, waarop de band net zo eighties klinkt als Franz Ferdinand en The Bravery.
“We zingen niet in het Duits, want we willen dat mensen in andere landen ons begrijpen”, zegt bassist Tobias Hemlinger. Begrijpelijk, maar Rammstein dan? Zij hebben al jaren grote hits zonder een woord Engels te gebruiken en vertikten in het verleden zelfs interviews te doen in die taal. Zanger Thomas Lang: “Zij leven van hun effecten en hun Duitse clichés, net als een band als D.A.F. dat vroeger deed. Als je daarmee begint, zullen mensen altijd denken dat Duitse muziek zo klinkt. Dat willen we voorkomen.” Hemlinger: “We zien onszelf niet als een Duitse band.” Niet iedereen is het daarmee eens. Lang, de spraakzaamste van het stel, vindt het een discussie zonder eind. Hemlinger: “Inderdaad, maar ik zie ons als een band zonder nationale context.”

H&M
Wat ze wel zijn is een band die, net als Rammstein, het showelement hoog in het vaandel heeft staan. Later op de avond kijkt Thomas Lang me met een wilde blik, maar zonder een spoor van herkenning aan. Met een bezweet hoofd loopt hij verder, om daarna terug te keren naar het podium in de kleine zaal van De Effenaar. Het is de tweede keer dat hij door het publiek loopt, nadat hij eerder op de avond al had getest of de hoog opgestapelde boxen op het podium overeind bleven onder zijn gewicht. Dat deden ze, gelukkig.
Een paar uur voor het optreden, in de kleedkamer van De Effenaar, kijkt Lang me ook al zo doordringend aan. In zijn ogen zijn een mengeling van spot, humor en sarcasme te zien, waardoor nooit helemaal duidelijk wordt of alles wat hij zegt gemeend is. Een slinks lachje is te zien op zijn gezicht. De zanger is de frontman van de band, een echte persoonlijkheid, misschien zelfs wel een ster. Nu ja, in ieder geval meer een ster dan bassist Tobias Hemlinger, die tijdens het optreden die avond schittert met een afzichtelijk felle blouse. Het zal het showelement zijn waar de twee Duitsers eerder op de avond over vertelden, net voordat ze zich helemaal lieten gaan voor de fotosessie.

Ja, geeft Hemlinger toe, het is showtime als de band opkomt. Net als bij het voorprogramma van vanavond, de Engelse punkrockers Art Brut, is vermaak een belangrijk onderdeel van een optreden. Het Duitse vijftal The Robocop Kraus begon in de hardcorescene rond Neurenberg, maar besloot al snel verder te kijken en niet te blijven hangen in de standaard clichés, of de “hardcore regels”, zoals de bassist het omschrijft. Lang: “We wilden er de draak mee steken.” Hemlinger: “We kleedden ons in rare pakken met stropdassen, we konden niet spelen en we wisselden vaak van instrument met elkaar.” Lang: “We hielden het punkrockpubliek voor de gek en dat publiek is soms heel erg conservatief. Vermaak is er niet populair. Ja, meestal waardeerden ze het wel. Het was ook niet zo dat we ze stomme, zwart geverfde, zwart gelakte, met spijkerriemen behangen idioten noemden of zo. Zo waren we zelf wel toentertijd, maar we gingen steeds meer onze horizon verbreden.” De zanger grinnikt en Hemlinger schiet in de lach, waarna het gesprek opeens een andere wending krijgt. Hemlinger blijkt namelijk hetzelfde hemd te hebben als de drummer van Art Brut. “Van H&M”, zegt hij serieus.

Post-postmodern
Nee, het is inderdaad niet alleen showtime als de band opkomt, ook tijdens interviews weten Lang en Hemlinger hun toehoorders goed te vermaken. Wijntje erbij en ze vinden het wel prima, zo lijkt het. “Teksten schrijven is altijd een spel met realiteit en fictie, zeker in postmoderne literatuur en helemaal in postmoderne rockalbums”, zegt Lang grinnikend. “Ik ben blij dat we post-postmodern zijn; postmodern is allang weer over het hoogtepunt heen.” Gelach alom.
Later, als het interview bijna ten einde is en de albumcover ten sprake komt: “Dat is een eerbetoon aan Talking Heads.” Lang: “We hadden geen ander idee.” Hemlinger: “Nou ja…” Lang: “We vonden het een goed concept.” Hemlinger: “Er is veel discussie geweest binnen de band, we dachten dat het misschien te opzichtig zou zijn en men ons zou beschuldigen van diefstal.” Lang: “Nou, dat is anders heel erg postmodern. Stelen is geen probleem meer tegenwoordig. Het is eigenlijk ook niet stelen, het is gewoon, ehm, het is postmodern.” Wederom gelach alom.

Een crewlid ligt ondertussen een dutje te doen op een stoel en waar drummer Hans Christian Fuss, gitarist Matthias Wendl en toetsenist Markus Steckert uithangen is onduidelijk. Wendl komt even binnengelopen, om zich net zo snel weer uit de voeten te maken. Misschien wel beter zo, want hij had veel moeite moeten doen om gehoord te worden. Hemlinger en Lang vullen elkaar perfect aan, al wordt de bassist vaak overstemd door Lang, die zijn collega weinig ruimte geeft om uit te praten. Bijvoorbeeld als het over de Duitse verkiezingen gaat. Lang: “Ik vraag me af of Angela Merkel al kanselier is als we thuis komen. Niet dat het veel uitmaakt, maar het is wel leuk dat ze de eerste vrouwelijke kanselier is.” Hemlinger: “Dat ze een vrouw is betekent niet meteen dat ze voor iets goeds staat, want...” Voordat de bassist verder kan gaan is Lang alweer aan het woord en begint hij over de populariteit van Hillary Clinton, naar aanleiding van een foto in Der Spiegel.

God vinden
Niet dat de relatie tussen de twee bandleden gespannen is. Het tweetal lacht volop en kijkt elkaar soms geniepig aan alsof alleen zij het ware geheim van The Robocop Kraus kennen. “Of er nog iets opvallends is gebeurd tijdens ons verblijf in Amsterdam?”, vraagt Lang, terwijl hij Hemlinger ondeugend aankijkt. “Nee. Nou... misschien.” Zeven jaar geleden speelde Amsterdam al een hoofdrol in de geschiedenis van de band. Hemlingers voorganger vertrok naar de hoofdstad en vond onderweg God. “Hij had een bovennatuurlijke ervaring. Hij vond dat hij zijn leven radicaal moest veranderen, stopte met muziek maken, vernietigde al zijn albums en wijdde zijn leven aan God. Het is een klassiek verhaal”, aldus Lang. Het nummer ‘Concerned, Your Secular Friends’ verhaalt over de gebeurtenis.

In een ander nummer, ‘There Are Better Lights in Hollywood’, komt de kracht van muziek aan bod. Wat de kracht van hun eigen muziek is? Hemlinger: “Het maakt mensen aan het dansen.” Daar nemen we geen genoegen mee, al is het alleen maar omdat dit antwoord al door een andere band is ingepikt. Lang: “Ehm, mensen herinneren er hun jeugd door.” Hemlinger, quasi-serieus: “Het brengt een glimlach op het gezicht van mensen.” Lang: “Misschien luister je naar The Robocop Kraus als je relatie net is verbroken en wil je het nooit meer horen. Het kan ook zijn dat iemand ons hoort als hij met Belinda aan het kussen is.” Hemlinger (lachend): “Ja, dat is een mooi meisje.” Lang, na een korte pauze: “Onze muziek moet een soundtrack zijn voor een goede of een slechte herinnering.”

The Robocop Kraus speelt op vrijdag 13 januari op Eurosonic in Groningen (NL)

http://www.kindamuzik.net/interview/the-robocop-kraus/the-robocop-kraus-wil-geen-clich-zijn/11203/
Meer The Robocop Kraus op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-robocop-kraus