• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The New Year: "Ik hou ervan te denken dat we evolueren"

In 1998 waren slowcore pioniers Bedhead voor het laatst te bewonderen in de lage landen. Uit de as van die groep ontstond The New Year. Een gesprek met de broers Kadane die 11 november weer België aandoen.

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 01 november 2004

In 1994 trok Matt weg uit Dallas om zich via New York uiteindelijk in Boston te vestigen. Daar bekleedt hij aan de universiteit van Harvard sinds vier jaar een leerstoel Literatuur en Geschiedenis. Zijn broer Bubba daarentegen woont nog steeds in Dallas, Texas. Of die afstand een belemmering vormt? “Neen, niet echt. Bubba en ik communiceren tijdens het creatieve proces door cassettes over en weer te sturen. We hebben het nu al tien jaar op die manier gedaan en het werkt nog steeds”, meldt Matt vanuit Boston. Want ook hun interviews geven ze gezamenlijk.

Onafscheidelijk
Net zoals in Bedhead verzorgen Matt en Bubba ook in The New Year beiden gitaar en zang. Zien zij zichzelf als de kern van hun nieuwe band? “Ja. Wij schrijven alle nummers en nemen de beslissingen. Gelukkig spelen we met mensen die nog in andere bands spelen en die het daarom niet zo erg vinden om de nummers exact zo te doen zoals wij dat willen.”

Voor The New Year vonden ze een derde gitarist in de persoon van Peter Schmidt, die eerder bij Bedhead regelmatig inviel als extra gitarist. Josh McKay bespeelt de occasionele vierde gitaar en houdt zich bezig met keyboards, klokkenspel en percussie. Verder viel hun oog op Mike Donofrio, die net zoals in Saturnine bas speelt, en Chris Brokaw die de drums beroert. Deze laatste is vooral gekend voor zijn bijdrage aan illustere bands zoals Come en Codeine maar ging de laatste jaren ook solo aan de slag. Chris duikt ook op in Consonant, net zoals Matt Kadane en Mission Of Burmas Chris Conley overigens.

De gebroeders Kadane spelen al samen sinds het prille begin. Bedhead was de eerste echte band waarmee ze platen opnamen en op tournee gingen. Daarvoor waren er nog verschillende bands die een kort bestaan kenden. “Maar die zijn het vermelden niet echt waard.” En dat ze na al die jaren nog steeds samenspelen is niet meer dan normaal voor Bubba. “Ik zou niets anders willen.”

Evolutie
Met Bedhead (1992-1998) brachten ze naast twee EP’s en een aantal singels drie volwaardige platen uit: WhatFunLifeWas (1994), Beheaded (1996) en Transaction De Novo (1998). Newness Ends, het eerste werkstuk van The New Year verscheen in 2001 en ligt daarvan in het verlengde. Deze release werd in de wandelgangen niet voor niets het vierde album van Bedhead genoemd. De vraag of ze zelf een evolutie in hun werk zien, wordt door Matt verhullend beantwoord. “Ik hou ervan te denken dat we evolueren”. Een strikte scheiding tussen beide bands is er immers niet. Zo telt het oeuvre van The New Year zes à zeven nummers van Bedhead waarvan ze er live occasioneel één of twee te berde brengen.

Maar toch ging Bedhead op een bepaald moment over in The New Year. “We veranderden de naam omdat we Bedhead associeerden met de muzikanten waarmee we toen speelden. Deze relaties wilden we voor eeuwig vastleggen.” Bubba valt in en legt uit waarom Bedhead er mee ophield. “Er waren vele redenen. Eigenlijk is het moeilijk uit te leggen, net zoals de scheiding van een getrouwd koppel vaak moeilijk te verklaren is. Soms werkt een relatie gewoon niet meer en de redenen daarvoor zijn vaak erg gecompliceerd. Waarschijnlijk zou Bedhead tussen 1998 en nu alvast honderd keer gesplit zijn.” En is het met de onderlinge relaties in The New Year beter gesteld? “Jazeker, ik denk dat we allemaal erg goed overeenkomen.”

Waar Bedhead met drie gitaren speelde, voegt The New Year hier vaak nog een aan toe. “We gebruiken drie, en soms vier gitaren om de melodieën met tegenmelodieën te onderbouwen zonder te zeer van het tekstuele af te wijken.” Dit zorgt voor de uitgesproken harmonieën die baden in melancholie, eveneens een centraal begrip in de muzikale wereld van de gebroeders Kadane. Zo dragen de werkstukken van The New Year veelzeggende namen zoals Newness Ends en The End is Near. “We hebben bewust geprobeerd om de positieve connotaties van de groepsnaam te ondermijnen met de titels van onze platen”.

Optreden doet The New Year slechts sporadisch. In Europa speelden ze tot nu toe enkele concerten in Engeland (naar aanleiding van het festival All Tomorrows Parties in 2002) en Italië (2003). Volgens Matt is dit echter niet te wijten aan de fysieke afstand tussen de individuele leden. Buiten Boston en Dallas wonen de leden immers in Athens, GA en New York. “De reden is dat we allemaal werken en sommigen onder ons ook al een gezin gesticht hebben. Maar als we allemaal op dezelfde plaats zouden wonen, zouden we daar en in die omgeving zeker meer spelen.”

Controle
The New Year zet zijn fans in om promotie te maken. Geïnteresseerden kunnen zich op de webstek melden en worden nadien door de band persoonlijk benaderd. “We sturen merchandise op voor diegenen die posters voor onze concerten verspreiden. Tot nu toe hebben we dit gedaan voor optredens in Amerika en in Europa en de ervaringen tot nog toe zijn steeds heel positief geweest. We hebben op deze manier een hoop vriendelijke mensen ontmoet en iedereen wordt er beter van. Natuurlijk is het zo dat Touch and Go Records de distributie van platen en promotiemateriaal, waaronder posters, verzorgt. Maar toch hadden we het gevoel dat we wat extra hulp konden gebruiken. Het idee groeide toen een fan voorstelde om wat met de promotie te helpen. De eerste stap was al snel gezet.”

Samenvattend concludeert Bubba: “Het is erg belangrijk voor ons om de controle over onze zaken te behouden maar aan de andere kant zijn we ook heel tevreden over onze samenwerking met Touch and Go en onze Amerikaanse boekingsagent die natuurlijk het merendeel van de af te handelen zaken op zich nemen. We hadden gewoon nood aan dat ene iets extra.”

Religieus fundamentalisme
Alvorens eerder dit jaar The End is Near uit te brengen, tekenden Matt en Bubba voor de soundtrack Music for the Film Hell House. De documentaire Hell House is van de hand van George Ratcliff en de slagzin ‘The church wants to scare the hell out of you’ is in feite sprekend. Het fenomeen dook op in 1990 in een klein dorpje buiten Dallas maar intussen hebben de Hell Houses zich wereldwijd al over honderden kerken verspreid. Het gebeuren is eveneens uitgegroeid tot een religieuze ceremonie waarin zowel acteurs, lichteffecten als audiovisuele technici opduiken. In een Hell House verkleden de gidsen zich als duivels die de bezoekers van zaal tot zaal leiden om ze daar te confronteren met afbeeldingen van slachtpartijen op school, verkrachtingen, AIDS-doden, fatale verkeersongelukken ten gevolge van overmatig drankgebruik en mislukte aborties.

Dit fenomeen doet aan het Europese Christendom van weleer denken waar de Kerk de gelovigen wilde afschrikken door hen de verschrikkelijke voorstelling van de hel voor te houden. Matt nuanceert: “In bepaalde delen van Amerika, voornamelijk in het Zuiden en de Midwest is het alsof de Verlichting nooit plaatsgevonden heeft. Ik probeer niet te oordelen over het geloof van anderen maar het is een feit dat in dit land religieus fundamentalisme een leidende kracht is achter de rechtse politieke denkbeelden.”

Matt kan zich volledig vinden in de manier waarop Ratcliff het fenomeen benaderde. “Het is erg onbevooroordeeld. Zelfs al besef je dat deze mensen serieus misleid worden, is het toch belangrijk om hun motivaties te begrijpen. We staan achter de manier waarop de documentaire probeert om objectief te zijn en zich inleeft in de gedachten van de gelovigen zonder zich tegen het fenomeen uit te spreken.” Wat ze zelf van het fenomeen vinden? ”Als je mijn persoonlijke mening vraagt, dan vind ik dat de methoden die de Kerk gebruikt om nieuwe leden te ronselen, ingaan tegen de principes van het Christendom.”

Helaas bevat de soundtrack die ze uitbrachten eerder ideeën dan uitgewerkte nummers. Dit verklaart Bubba als volgt: “Matt en ik dachten niet dat onze bijdrage als soundtrack zou uitgebracht worden. We beschouwden het als muziek die bepaalde scènes in de film zou ondersteunen. Pas toen Plexifilm, de organisatie die de DVD op de markt bracht, eveneens de soundtrack wilde uitbrengen, hebben we ermee ingestemd.”

In november 2004 staat The New Year op vraag van het Spaanse festival Tanned Tin terug op de Europese planken. Of, toch gedeeltelijk want wegens tegenstrijdige agenda’s kan de volledige band enkel de concerten in Londen en Santander spelen. “Gezien Matt en ik tijd hadden en nu en dan als een duo optreden, beslisten we om een week met ons twee op tournee te gaan.” Waar we ons aan kunnen verwachten? “We spelen altijd een mengeling van nummers die we in de laatste tien jaren geschreven hebben. In principe brengen we materiaal dat met twee elektrische gitaren overeind blijft. Gezien we steeds nummers schrijven voor meerdere gitaren, bas en drums kan het wel eens zijn dat sommige een eigen leven beginnen te leiden als ze met twee gitaren gebracht worden.”

5/11 Londen, Water Rats Theatre
6/11 Santander, Tanned Tin Festival
7/11 Berlijn, Magnet
8/11 Hamburg, Tanzhalle
9/11 Frankfurt, Dreiköningskeller
10/11 Straatsburg, Molodoi
11/11 Opwijk, Nijdrop
12/11 Parijs, Point Ephemere

http://www.kindamuzik.net/interview/the-new-year/the-new-year-ik-hou-ervan-te-denken-dat-we-evolueren/7712/
Meer The New Year op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-new-year