• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Libertines hebben geen geheimen

Een gesprek met Libertine Carl Barât is als een aflevering van Eastenders. Het binnensmondse Londense accent van Barât, die af en toe stottert, is lastig te volgen. Maar het verhaal zelf zou het ook goed doen als leidraad voor de soap: ruzie's, rechtszaken, drank- en drugmisbruik en de hieruit voortkomende break-ups, gevangenisstraffen en de vele pogingen van Pete Doherty om af te kicken, gaan er in als zoete koek bij menig Brit. Geen wonder dat de Britse tabloids de band ook ontdekt hebben en en dat de de tweede, overigens titelloze plaat overschaduwd wordt door de afwezigheid van Doherty. De zanger/gitarist is uit de band gezet, zodat hij een kans heeft om serieus af te kicken. Onlangs schreef de Sunday Mirror dat Doherty's verslaving 1400 euro per dag zou kosten. Diezelfde krant vond het verhaal blijkbaar zo interessant dat er ook snel een interview met zijn moeder en ex-vriendin volgde.

Tekst: Yorick Buwalda

Publicatiedatum: 28 augustus 2004

Carl is moe en snel afgeleid.
"Ik ben heel Europa al doorgereisd en heb elke dag, de hele dag interviews gegeven. Morgen vlieg ik naar New York."

Dan zou je niet in een band moeten zitten. Dat hoort er nou eenmaal bij. Toch?
"Dat is ook wel weer zo, maar ik ben gewoon aan een vakantie toe. Het is erg dom. Toen ik jong was had je ook bands die zeiden 'we zijn aan vakantie toe'. Dat vond ik dan zo achterlijk. Doe eens wat, luie donders! (lacht) Het is moeilijker omdat ik nu alles in mijn eentje moet doen."

Jullie hebben toch net een album gemaakt? Dat is toch wel ontspannend? Beetje in een studio hangen en zo…
"Niet als er beveiligingspersoneel aanwezig moet zijn om ons (Carl en Pete - YB) uit elkaar te houden en elke keer wanneer je een deur opendoet de crack- en smackdampen je tegemoet komen. Dan niet."

En die liedjes op de nieuwe plaat dan? 'What Became of the Likely Lads' en 'Can't Stand Me Now' klinken toch wel vergevend en verzoenend.
"Dat is anders. Die hadden we al geschreven voordat we de studio indoken. Toen veranderde er veel."

Zonder er doekjes om te winden vertelt de officiële biografie het complete verhaal van de Libertines. Niet alleen de hoogte- en dieptepunten, maar ook de mindere momenten in het persoonlijke leven van de bandleden komen aan bod. Doherty en Barât, beiden verantwoordelijk voor de teksten, doen zelf ook niet aan doekjes. "You shut me up and blamed it on the brown", "all the memories of the pubs and the clubs and the drugs and the tubs we shared together" en "you can pipe all summer long" zijn slechts fragmenten van een plaat die erg onder de invloed lijkt te zijn van verdovende middelen.

Jullie zijn erg open op dit album.
"Het geeft een goed gevoel als je de waarheid mag vertellen. Dat is beter dan dat mensen zelf iets gaan verzinnen. Je moet dus volkomen eerlijk zijn om roddels te voorkomen. Ik schenk verder geen aandacht aan wat iedereen over ons schrijft. Ik hou me liever met mijn persoonlijke dingen bezig."

Vind je het niet vervelend wanneer iedereen naar Pete vraagt en niet naar de nieuwe plaat?
"Ik hoop dat de aandacht naar de nieuwe plaat verschuift als die eenmaal uit is. Maar deze soapserie gaat aardig vervelen zo langzamerhand. Ik denk dat het de meeste mensen al snel gaat vervelen. Ik hoop dat de plaat er niet onder te lijden zal hebben."

In eerste instantie was het de bedoeling dat ex-Suede-gitarist Bernard Butler, ook verantwoordelijk voor de productie van debuutsingle 'What a Waster', het nieuwe album zou produceren. De samenwerking met Butler liep niet zo soepeltjes en dus werd er voor gekozen om The Clash' Mick Jones weer een belletje te geven. Jones produceerde voorganger Up the Bracket en scheen als enige met de band om te kunnen gaan. Volgens Jones waren de Libertines van mannen naar jongens gegaan met dit album.

Meestal hoor je dat een band groeit, volwassen wordt, maar jullie zijn dus jonger geworden. Is dat een compliment?
"Tja, als Mick dat zegt, dat zal dat wel zo zijn! (lacht) Er is natuurlijk veel gebeurd met de band, wat overigens overal te lezen was, dus het is eigenlijk een wonder dat de plaat er überhaupt is gekomen. We hebben de afgelopen jaren veel meegemaakt, dus misschien heeft Mick wel gelijk. Voor mij klonk Up the Bracket iets cleaner. Deze plaat heeft van alles wat. Mick heeft het geduld en de ervaring om met de situatie om te kunnen gaan. Hij produceert vanuit het perspectief van een liedjesschrijver. Daar komt bij dat Pete niet kon opschieten met die andere vent, Bernard Butler."

Verandert hij veel aan jullie nummers?
"Nee, helemaal niets. Hij respecteert wat je doet als artiest. Hij is eigenlijk één van ons."

Ik las dat jullie samen met hem speelden op een antiracismefestival.
"Dat was mijn idee. We speelden 'Should I Stay or Should I Go' en 'Time for Heroes'. Hij deed het graag. Als je er over nadenkt is dat natuurlijk geweldig."

De biografie spreekt van guerilla gigging van Doherty's kant. Iets waar hij kort na de release van Up the Bracket mee begon. Na een ruzie met Carl besloot hij uit de band te stappen (wat hij nog vaker zou doen) en een tweede Libertines op te richten. Onder de naam Babyshambles treedt Doherty op met andere muzikanten. Soms komt hij opdagen, soms niet. Soms geeft hij een optreden in zijn flatje, soms niet. Dat de concerten steevast uitverkocht zijn bewijst dat Pete nog veel fans heeft, maar vaak lijkt iemand roet in het eten te gooien. Dat Doherty vooral paranoïde wordt door zijn verslaving blijkt recentelijk weer in een kort interview met NME. Het publiek bleek erg teleurgesteld te zijn toen Doherty niet kwam opdagen bij een solo-optreden in London. Hij gaf de uitsmijter de schuld. Die zou Doherty's gitaartechnicus niet binnengelaten hebben. Hij zag het voorval als een kans om de niet-fans van de fans te scheiden: "Ik wil er zeker van zijn dat het publiek mij vertrouwt en in mij gelooft. Keer mij niet de rug toe als het een keertje tegen zit (…) Wat ik deed, deed ik voor jullie! Het is hartverscheurend om zulke reacties te horen".
Volgens Doherty blijven de echte fans hem trouw en zijn de mensen die kwaad huiswaarts gingen tegen hem.

Na aandringen van zowel label, bandleden als familie, ging Doherty naar het Thaise Thamkrabok klooster. Dit klooster staat er om bekend veelgebruikers als Doherty met succes af te kunnen laten kicken. Helaas hield hij het maar enkele dagen vol. Hij bracht een paar dagen door in Bangkok en na terugkomst in London werd hij al snel gearresteerd wegens verbodenwapenbezit. Het mes waar het in dit geval om ging, was volgens Doherty slechts een souvenir uit Thailand. De overgebleven Libertines hakten de knoop door en kozen ervoor om zonder hem op tournee te gaan. Ze vonden een vervanger in Anthony Rossomando, die al eerder voor Doherty inviel. Na alle afgezegde data in juni werd het optreden op T in the Park op 10 juli het eerste echte optreden.

Hoe was het om daar te staan?
"Naar omstandigheden ging het goed. Het was emotioneel nogal moeilijk. Maar we moesten dat optreden gewoon doen… voor onszelf. We hebben de liedjes gerechtigheid gedaan."

Maar hoe gaat dat dan? Het publiek is enthousiast, maar intussen sta jij daar zonder Pete.
"We werden zelf niet overenthousiast. Er kon nog wel een bescheiden bedankje vanaf. We moeten wel. Natuurlijk hoor je overduidelijk het verschil, maar ja… De band is natuurlijk altijd al zo rommelig geweest en dit is gewoon een andere kant van de band. Het publiek accepteert het wel. Maar ik heb er geen spijt van dat ik daar heb gespeeld. Ik vind het erg jammer dat Pete er niet bij was. Het mocht gewoon niet zo zijn."

Carl startte begin juni een wekelijkse clubavond in de Londense Infinity Club. Onder de naam Dirty Pretty Things krijgen nieuwe bands een kans te om zich in de kijker te spelen.

Is het prettig om in de positie te zitten om andere bands op weg te helpen?
"Zeker weten. Je kan op deze manier mensen kennis laten maken met verschillende bands. Dat is beter voor iedereen. Op deze manier blijft het interessant."

Hoe gaat het met de clubavonden? Loopt het een beetje?
"Daar gebeuren heel wat pretty dirty things! Haha… Ja, het gaat best goed. We hebben al veel bands en er komen een paar leuke avonden aan. Er spelen veel lokale bandjes, maar er komen ook grotere bands."

En hoe kom je aan een optreden?
"Uhm… tja, je vraagt gewoon of je mag spelen. Als je een demo geeft, dan gaat het heel makkelijk. Op het moment zitten we voor anderhalve maand volgeboekt."

» The Libertines spelen op zaterdag 18 september op het Bazar Curieux-festival in Rotterdam. Klik hier voor meer informatie

The Libertines komt 30 augustus uit op Rough Trade/Konkurrent

http://www.kindamuzik.net/interview/the-libertines/the-libertines-hebben-geen-geheimen/7017/
Meer The Libertines op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-libertines