• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Fratellis: "'Chelsea Dagger' definieert ons geluid niet."

Slechts één fragment van het nummer 'Chelsea Dagger' is genoeg om het voor de rest van de dag niet meer uit je hoofd te krijgen. Maar The Fratellis staat voor zo veel meer. We Need Medicine is het nieuwe album, uitgebracht na een officiële breuk van vijf jaar. KindaMuzik spreekt frontman Jon Fratelli.

Tekst: Lisa de Jongh

Publicatiedatum: 18 oktober 2013

The Fratellis uit Glasgow bestaat uit frontman John Lawler (Jon Fratelli), basgitarist Barry Wallace (Barry Fratelli) en drummer Gordon McRory (Mince Fratelli) en brak door met de heerlijke polonaisemeezinger ‘Chelsea Dagger’ en het album Costello Music, dat miljoenen keren over de toonbank vloog. Een voorspoedige start, zou je denken, maar Jon denkt daar nu anders over. "We zaten pas negen maanden bij elkaar in de band en hadden vrij snel een album in elkaar gezet, ook door druk van het label. Toen dat zo'n groot succes werd, begon het veel te gemakkelijke en vluchtige geluid van die liedjes ons te definiëren. Mensen zagen The Fratellis als hitmachine. Maar 'Chelsea Dagger' definieert ons geluid niet."

Daarna volgde het vrij onopgemerkte tweede album Here We Stand, een plaat waar de zanger het liever helemaal niet meer over heeft. Hij licht nog kort toe: "Toen we geen enkel nummer van het tweede album meer op onze setlist hadden staan, drong het tot me door dat ik achter geen van die nummers meer stond. Ze stonden op de een of andere manier te ver van me af. Ik wilde ze niet zingen, ik wilde er niet meer aan denken." Van het een kwam het ander en nog voor de Britse pers het doorhad was de band plots uit elkaar. Niet eens door ruzie of discussie, maar door het "doodlopende eind" dat Jon aan zag komen. Ieder ging zijn eigen weg: Jon ging met een simpel soloproject verder, Barry sloot zich aan bij The Twang en Mince zocht onderdak bij een heavymetalband. Over The Fratellis werd vijf jaar lang niet meer gesproken.

Tevreden
Jon vertelt: "Ik was tevreden. Het enige wat ik graag wilde in het leven was muziek maken en dat deed ik. Weliswaar niet op het niveau van The Fratellis, maar wel in mijn eigen tempo als soloartiest, zonder restricties en zonder druk van anderen. Ik sprak Barry en Mince niet, zij spraken elkaar niet. We zijn nooit goede vrienden geweest; ik ben nog nooit bij hen op bezoek geweest. Ik weet niet eens waar ze wonen. Maar het was geweldig om met hen in een band te zitten, met een beetje droge humor en een soort succesvolle, werkende formule waar niemand echt de ingrediënten van wist. Het was magisch. Maar het meest verlangde ik naar het spelen voor de massa, die speciaal voor jou energie, geld en tijd opoffert voor een uurtje muziek. Ik besloot de jongens op te bellen en al snel stonden er drie try-outs op het programma."

Maar van een officiële The Fratellisreünie was nog steeds geen sprake. "We wilden weer samen spelen en zouden vanzelf merken hoeveel bezoekers er zouden komen. Ik verwachtte dat er niemand zou komen opdagen en dat we dus vrij snel na de drie concerten weer onze eigen weg zouden gaan." Maar het liep anders: binnen een week waren alle shows uitverkocht en drong het tot de band door dat The Fratellis nog lang niet uitgespeeld was. Vanaf dat moment veranderde er iets in Jon: "Toen ik hoorde dat alle shows uitverkocht waren, werd ik emotioneel. Ik wist niet dat er fans op ons aan het wachten waren, het voelde als thuiskomen. Vanaf de eerste show die we weer speelden was mijn speelervaring anders. Ik had alleen nog maar oog voor de bezoekers en het plezier dat ze hadden en hoe wij dat konden bevorderen. Ik besefte me opeens wat zij wel niet voor onze band overhadden. Ik heb nu dan ook veel meer plezier en genot in het optreden, dat had ik voorheen niet altijd."

Nieuw
Deze memorabele samenkomst resulteerde in een splinternieuw album getiteld We Need Medicine: een high energy bluesrockplaat met veel pianodeuntjes, traditionele ritmes en tussen de regels door een band die nog nooit zoveel plezier heeft gemaakt. Jon vertelt: "Het is alweer een tijd geleden dat hij is geschreven - december vorig jaar - maar ik voel me er nog steeds goed bij. En dat is wel eens anders geweest. Van dit album zou ik ieder nummer wel live willen spelen." Over de stijl van We Need Medicine zegt hij: "Het is ouderwets en traditioneel, maar nooit saai of voorspelbaar. Ik luister veel naar muziek uit de jaren vijftig en zestig en daar heeft het zeker iets van weg. Het is ook heerlijk om binnen die traditie liedjes te schrijven. Zonder moeilijke middelen, maar binnen bestaande schema's en met maar drie akkoorden. Het werkt iedere keer. Simpel, maar doeltreffend."

Jon Fratelli sluit af met een positieve kijk op de toekomst. "Ik zou zo nog twee of drie albums kunnen schrijven op deze manier", lacht hij. "En dat had ik twee jaar geleden nooit kunnen zeggen. Ik ging ervan uit dat er nooit meer een plaat van The Fratellis zou komen, dus ik kan niet echt uitleggen hoe blij ik ben dat hij er toch is. Mijn leven bestaat uit het maken van impulsieve, snelle beslissingen. Soms is dat de verkeerde beslissing, zoals het stoppen met de band in 2005, en soms is dat de goede, zoals het maken van dit album. Ik denk nooit lang over dingen na, ik doe ze gewoon. En zo zijn Barry en Mince ook. Als één van ons een besluit maakt, volgt de rest. Misschien is dat geen goede levenshouding, maar ach, het heeft ons gebracht tot waar we nu zijn. Op een fijn, rustig en dankbaar moment in onze muzikale carrière, waar we nooit geweest zouden zijn zonder al die domme beslissingen."

http://www.kindamuzik.net/interview/the-fratellis/the-fratellis-chelsea-dagger-definieert-ons-geluid-niet/24388/
Meer The Fratellis op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-fratellis