Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ian en James Felice begonnen hun band spelend in de metrostations van New York. Christmas Clapton is vriend van het eerste uur en hun vaste bassist: "We wilden de boel opschudden met deze plaat. Daar was veel moed voor nodig en ik snap het als het resultaat mensen afschrikt. We schudden wel op voor zowel onszelf als voor de luisteraar. Veel luisteraars denken voor je te kunnen invullen waar je heen gaat met je muziek, maar wij willen blijven onderzoeken. Hetzelfde ding blijven doen is niet creatief.
We hadden veel tijd om te onderzoeken, om gek te doen. We hadden geen idee dat het zo'n lange werkperiode zou worden. De vorige platen maakten we in twee maanden tijd, aan Celebration, Florida werkten we een heel jaar. Eén van de bandleden haalt koffie, een ander begint wat te spelen en de rest valt jammend bij om een begrip van een song te krijgen. Dan begint het onderling delen en backtracken. De Felice-broertjes schrijven het merendeel van de songs samen. Ik luisterde in die tijd veel naar Miles Davis en de Twin Peaks-soundtrack. We wilden deze plaat een donkerder geluid geven. We zijn nogal donkere jongens. Er zit veel zwarte humor in dit album."
Vreemde droom
Openingssong 'Fire at the Pageant' is meteen tekenend voor het hele album. Het begint als een oude worksong, maar schiet al snel een onverwachte hoek in met onder meer schreeuwerige kinderen en een volle haal over alle mogelijke pianotoetsen heen. "We leggen als band de basis, het skelet uit. Als we het arrangement hebben gaan we van daaruit in de studio verder aankleden. Met in dit geval de muzikale bruggen en een kinderkoor. De meeste songs beginnen als skelet. Zo'n nieuwe song van de broertjes is als een droom, die kan schuiven. Die kan vreemd worden."
"Deze plaat is zoals een pauw, meer showy dan vorig werk. Celebration, Florida uit de plaattitel is een echte stad, gecreëerd door corporatie Walt Disney. Een Amerikaanse droom. Het is er bizar. De eerste moord die daar gepleegd werd kwam onlangs in het nieuws, nogal creepy, maar de plaat maakten we daarvoor al, dus daar doelen we niet op. Het album is ook niet zozeer een tegenreactie op de Amerikaanse droom. Die droom wordt minder relevant: het internet doet veel in informatievoorziening, het kentert de blik van veel Amerikanen, ons land verandert op die manier."
The Felice Brothers maakten dan wel een 'plaat als een pauw', ze staan tegelijkertijd kritisch tegenover showen en schijn in het algemeen. "Er is veel focus op make believe in entertainment. Dat is overal. Op Hollywoodfeestjes, in roddelbladen tot aan Wall Street. De focus op de 'glorie' van andermans leven. Er is een neppe kant aan alles. Ik heb het niet bestudeerd, maar jullie hebben in Europa ook die focus. Kijk naar de trouwerij van de Britse prins en naar jullie televisieshows. Alles is een soort modern Disneysprookje. Er is overal spektakel. Bizar."
Deurtje open, deurtje dicht
De Europese toer moest onlangs afgezegd worden doordat Ian Felice - de broer met de nasale, Dylaneske stem - last kreeg van een ernstige uitslag. Inmiddels hersteld kan de band deze lente de toer hervatten, nieuwe zieltjes winnen en oude afstoten. "We nemen een sampler mee voor de beats en werken met shifts in de set. We nemen natuurlijk niet een hele bups kinderen mee om de koortjes op de plaat live te vertolken. Het moet boeiend blijven om elke avond te spelen, dus we switchen tussen onze kale, oude folksongs en meer beatsgerelateerd nieuw werk. Er zijn veel mensen die het nieuwe werk niet trekken, die alleen de oude folk willen horen. Maar we zijn er niet om te pleasen. Als je de deur voor de een sluit, open je de deur weer voor andere muziekliefhebbers."
http://www.kindamuzik.net/interview/the-felice-brothers/the-felice-brothers-sober-en-flitsend/22590/
Meer The Felice Brothers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-felice-brothers
Deel dit artikel: