Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Meecham heeft er al een hele geschiedenis opzitten in de Engelse dansscene. Begin jaren negentig had hij samen met zijn muzikale partner Dean Meredith enkele hits in de lijsten als Bizarre Inc. Het duo vormde zich om tot Chicken Lips, onder welke naam er vette disco- en dubhouse wordt uitgebracht. Meecham had zelf ook nog het zijproject Sir Drew. Een bezig baasje dus.
Lopen die projecten allemaal tesamen?: “Sir Drew was voor mij de eerste kans om als solo-artiest iets te gaan doen, maar ik moest nog wel rekening houden met wat de platenmaatschappij wilde. Het project liep ten tijde van de big beat en hoewel ik graag denk dat ik invloeden van Parliament en George Clinton erin heb verwerkt, werd ik toch beperkt door het Athletico-label.”
Chicken Lips, Zeefungk en Big 200 ben ikzelf tezamen met Dean, dus het geluid is een resultaat van onze beide smaken. Emperor Machine is niet echt een nieuwe start. Het is gewoon een kans die ik kreeg van DC om voor een keer de dingen op vinyl te zetten, zoals ik ze in mijn hoofd heb. Op een of andere manier lopen al die projecten op hetzelfde moment, dus je begrijpt dat ik niet echt een kleurtje heb opgedaan dit jaar.”
The Emperor Machine lijkt een samengaan van vele soorten muziek. Je hoort er disco, dub, electro, krautrock, funk en wat nog. Is het project een verzameling van alles wat hijzelf graag hoort? “Precies. Het voordeel is dat ik nu eens echt aan mezelf kan denken. Het is fantastisch om al de muziek die ikzelf graag hoor in The Emperor Machine te verwerken. Het gaat me dan ook niet om wat er modieus is of waar andere mensen mee bezig zijn. Mijn vroegste herinneringen zijn de rockmuziek die ik door de muren van mijn zusters kamer hoorde en de disco die mijn ouders beneden speelden. Zelf ben ik nog door een rockabilly-fase gegaan. The Emperor Machine komt dus letterlijk uit de achterkamers van mijn brein. Ik hou erg van het gevoel van nostalgie dat wordt opgeroepen als ik ermee bezig ben.”
In zijn muziek hoor je veel vergeten disco, library music en andere crossovers van muziek die je niet noodzakelijk met elkaar zou associëren. Probeert hij wat licht te schijnen op muziek die een beetje scheef wordt bekeken door de mainstream? “Om eerlijk te zijn ben ik niet op een missie met The Emperor Machine. Het zou natuurlijk mooi zijn als ik die vraag positief zou kunnen beantwoorden, maar ik probeer gewoon de muziek te maken op basis van mijn invloeden. Als er dan toch een of andere missie zou inzitten, dan zou ik zeggen dat ik aan de mensen de veelzijdigheid en schoonheid van het geluid van synthezisers probeer duidelijk te maken. Als mensen beginnen te experimenteren met synths en door naar mijn muziek te luisteren gaan snuffelen op rommelmarkten en in winkels waar ze oude platen verkopen, dan zou ik het gevoel hebben dat mijn missie op deze planeet vervuld is.”
Als buitenstaanders het over dansmuziek hebben, zeggen ze vaak dat die ‘altijd hetzelfde klinkt’. Het probleem is natuurlijk dat ze vaak gelijk hebben. Is The Emperor Machine een reactie tegen de vaak eender klinkende elektronische dansmuziek? “Ik begrijp wat je bedoelt en ik ben dankbaar dat je mijn project niet daaronder rangschikt. Ik hoop wel dat ik eerder innoveer dan reageer. Ik wil proberen de dingen zoveel mogelijk open te trekken en dan te zien of ik ermee weg kom, de grenzen van de muziek zo ver uit te breiden, totdat ze net niet breken. Als het even kan er kleine barstjes in veroorzaken.”
Meecham zit op het DC-label van J. Saul Kane en in de KindaMuzik-recensie van de verzamelaar van dat label (Death before Distemper, VR) merkten we op dat de muziek van dat label in feite rock-‘n-roll is, maar dan met elektronische instrumenten gespeeld. Kan hij daarmee akkoord gaan? “Moeilijke vraag. Ik ben slecht in dingen labelen en ik denk dat de andere DC-artiesten me misschien zouden lynchen als ik verkeerd antwoord. Ik ga er wel mee akkoord dat DC meer door rock-‘n-roll dan door dansmuziek is beïnvloed, maar dan wel op zo’n manier dat DC-muziek op de dansvloer terechtkomt en daar een relletje veroorzaakt. Als het ware dansmuziek die wordt opgeslokt, kapotgebeten en dan terug uitgespuwd. Het is dus wel dansmuziek maar niet het soort dansmuziek waarvan de meeste mensen zouden zeggen: “Dat is nu typische dansmuziek.”
“Ik hou wel van het rockperspectief dat erin zit. Maar zelfs als je het alternatief of underground dansmuziek zou noemen, ben je er feitelijk nog niet helemaal. Ik zal het eens vragen aan James van DC, maar ik ben er vrij zeker van dat hij ook niet echt kan benoemen welke muziek we bij DC maken, tenzij er op zijn minst iets over eekhoorns gezegd wordt.”
Gezien het feit dat er veel live-elementen in zijn muziek zitten, betekent dat dan ook dat hij met een echte band wil gaan optreden? “Ik hoop het. Ik ben op het moment gesprekken aan het voeren met DC over het opzetten van een band, die dan een traditionele rock-‘n-roll line-up zou moeten hebben. Dat zal nog wel even duren maar het zal het zeker waard zijn en ik zou ook op geen enkele andere manier willen optreden. Ik ben er heel enthousiast over.”
De langspelers van The Emperor Machine klinken ook als langspelers, in plaats van als een collectie danstracks. Ze hebben een verhaal en gaan ergens naartoe. We veronderstellen dat dat de bedoeling is. “Dank u. Ik probeer een verhaal te vertellen, zowel in ieder nummer als op het album in zijn geheel. Vertical Tones and Horizontal Noise is feitelijk wel een verzameling van al eerder uitgebrachte tracks met wat bonusnummers eraan toegevoegd. Als het tweede, echte album uitkomt hoop ik in elk geval dat het klinkt zoals je het beschreven hebt. Je kan je ondertussen een idee vormen over wat er in mijn hoofd omgaat door naar de titels van de laatste plaat te kijken. Het gaat echter niet allemaal over porno. Ik ben een nette jongen.”
http://www.kindamuzik.net/interview/the-emperor-machine/barstjes-in-de-mainstream/14192/
Meer The Emperor Machine op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-emperor-machine
Deel dit artikel: