• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De Donnas zijn volwassen

Toen The Donnas na twee albums in 2004 overstapten naar een major label haalden ze de woede van de fans op de hals. De vier dames zitten daar niet echt mee: “Het is altijd al ons doel geweest om zo groot mogelijk te worden.”

Tekst: Anneke Ruys

Beeld: Anneke Ruys

Publicatiedatum: 11 april 2005

Het gaat goed met The Donnas. Met Gold Medal scoren ze wereldwijd. En dat hebben ze allemaal te danken aan de stap van Lookout! naar het grote Reprise Records. Voor de groep een hele stap vooruit, voor de die-hard fans dus een teleurstelling. “Ze zien ons als nu als ‘sell-outs’ omdat we het grote geld nastreven, maar is niet iedere artiest zo? Je wilt tenslotte zoveel mogelijk platen verkopen, je muziek aan een zo breed mogelijk publiek laten horen,” vertelt drumster Torry Castellano in Amsterdam. “We hebben jarenlang keihard aan de onderkant gewerkt en nu verdienen we onze beloning. Het is altijd ons doel geweest om zo groot mogelijk te worden en nu is dat eindelijk gebeurd. Wij zijn heel erg trots op onszelf en de plaat die we maakten.” En dan doelt Torry natuurlijk op Gold Medal. “Het mag cliché klinken, maar met deze plaat laten we eindelijk volwassenheid zien. Gold Medal is de opvolger van Spend the Night en wij vinden het zelf een zee van verschil. We zijn gegroeid als tekstschrijvers, maar ook als muzikanten. De rock-energie spat uit de groeven. The Donnas zijn eindelijk volwassen. We kennen geen grenzen, gooien alle registers open. Dit zijn The Donnas op hun best!”

Eenheid
En Gold Medal is de opvolger van een plaat waarmee de groep uit Californië in 2002 al hoge ogen gooide. “Opeens werden we overal gevraagd, voor optredens en voor interviews van Saturday Night Live tot Jay Leno. Iedereen ontdekte opeens onze tomeloze energie en onze spetterende live-shows. Het was wild en cool! En dat komt toch allemaal door onze overstap naar een groot label. Die willen natuurlijk dat we succes hebben, anders stroomt er geen geld binnen. Maar aan die deal is nog heel wat vooraf gegaan. Na anderhalf jaar constant en intensief optreden besloten we in september 2003 een tijd vrijaf te nemen. Zelf had ik mijn handen stuk geslagen op de drums. Het was verschrikkelijk pijnlijk toen de dokter peesontsteking constateerde. Het was erop of eronder, oftewel een tijdje niet spelen of nooit meer optreden. Ik koos natuurlijk voor het eerste, alhoewel het helemaal niet meeviel. De meiden schrokken zich rot toen ik mijn tijdelijke vertrek uit de band aankondigde. Na zoveel jaar samen spelen zijn we zo’n eenheid geworden dat als iemand er even niet is je dat als een groot gemis voelt.”

Ramones-gimmick
Met cortisone-injecties moest Torry tijdelijk opgepept worden. “We zaten nog midden in de tour dus ik kon er niet zomaar uitstappen. Maar op een gegeven moment werd de pijn zo erg dat ik de drumsticks echt moest neerleggen. Toen besloten de meiden ook de band tijdelijk stil te leggen. Het was eigenlijk wel een goed moment. Want behalve ikzelf was ook onze zangeres Brett er niet zo goed aan toe. Ze had haar stem te veel geforceerd en ook dat eiste zijn tol. We waren bang om ermee te stoppen, want je weet nooit of alles na een tijdje weer hetzelfde is. Na een polsoperatie moest ik langzaam weer leren spelen. Het moest steeds beter gaan zodat ik op een gegeven moment weer kon optreden”.

In 2004 kwamen The Donnas weer bij elkaar om over een nieuwe plaat te praten. “Er moest ook het een en ander veranderen in de sound. We wilden niet langer als een Ramones-gimmick door het leven gaan dus kwam er een ommekeer. We wilden een andere richting uit en zochten naar een nieuwe uitdaging. Als er een nieuwe Donnas-plaat kwam dan moest die beter en sterker zijn dan ooit tevoren. Meer dan ooit kwamen we erachter hoe hecht we zijn en hoe belangrijk dat is wanneer je nummers schrijft. En dat laatste doen we samen. Omdat we elkaar zo goed aanvullen kan een liedje op ieder van ons slaan. Er is een heel bijzondere connectie die moeilijk met woorden te omschrijven valt.” En die connectie komt weer naar voren op Gold Medal, waar The Donnas meer dan ooit als een eenheid klinken. “De muziek moest in de stijl van The Sex Pistols en The New York Dolls, recht toe recht aan rock met een scherp randje. Het is nog steeds heel erg rock-‘n-roll, maar niet zo snel als voorheen. Dat was voor mij perfect, want terwijl ik herstellende was kon ik niet zo snel spelen als vroeger.” Ook emotioneel is Gold Medal een ander verhaal. “We hadden meer te vertellen en konden ook meer de diepte in met onze teksten. ‘Don’t Break Me Down’ en ‘I Don’t Want to Know If You Don’t Want Me’ zijn daar duidelijke voorbeelden van. Die songs gaan over de moeilijke combinatie van relaties en rock-‘n-roll. Dit is echt de beste plaat die we tot nu toe neergezet hebben, al klinkt dat natuurlijk wederom rete-cliché. Maar we willen er gewoon mee laten zien dat we heel ver gekomen zijn met deze band. Zo kunnen we nog heel wat jaartjes mee.”

http://www.kindamuzik.net/interview/the-donnas/de-donnas-zijn-volwassen/9127/
Meer The Donnas op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-donnas