• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Delgados: "Lezen over muziek kan me geen bal schelen"

Sinds het einde van de jaren tachtig is Glasgow hofleverancier van de gitaarpop met The Pastels, Teenage Fanclub, Belle & Sebastian en onlangs nog Franz Ferdinand. The Delgados horen ook in dat rijtje thuis. De groep staat voor melancholische gitaarpop, lieflijke en grootse melodieën maar zo scherp als een scheermes. KindaMuzik was in gesprek met de groep die met Universal Audio een van de mooiste platen van 2004 afleverde.

Tekst: Wilko van Iperen

Publicatiedatum: 10 januari 2005

Het is laat en iedereen heeft wat achter de kiezen. KindaMuzik schuift na het concert dat The Delgados in Tivoli/De Helling gaven aan in de kleedkamers. Wijn en whisky staan op tafel. Emma Pollock (zang en gitaar) en Alun Woodward (eveneens zang en gitaar) hebben het nodig want het was me een avondje wel. Wat gewoon het derde concert van de Nederlandse tour had moeten worden, werd een concert waarin Paul Savage zich maar ternauwernood achter het drumstel kon redden. De drummer had al dagen lang last van zijn arm zonder rust te nemen. Dat had hij wel moeten doen want dit wreekte zich in Utrecht alwaar Paul, terwijl zijn collega’s een akoestische set oefenden, een flinke dosis pijnstillers kreeg te verwerken in het ziekenhuis. “Ach”, zegt Emma laconiek, “hij moet zich niet aanstellen.”

We zitten nog niet of Emma roept dat lezen over muziek haar geen bal kan schelen. Je zal je maar net hebben voorgesteld als schrijver van Nederlandse fijnste moderne muziekblad op internet. Mijn onderkaak stort met onmeetbare snelheid richting de grond en bij het geluid van een doffe plof doet mevrouw er nog een schepje bovenop. “Platenzaken zijn niet leuk om te bezoeken” en “veel muziek is shite.” Dat alles met een ondeugende blik wordt gereclameerd verraadt wel het een en ander maar de toon is gezet.

Alun: “Hoe kan je dat nou zeggen? De gemiddelde platenzaak heeft dertigduizend platen…”
Emma: “Zoals (naam onverstaanbaar, WvI)?”
A: “Die heeft nog meer. Die heeft zeker honderdduizend platen…”
E: “Laten we het hebben over de gemiddelde hoeveelheid platen daar per rij. Laten we het wetenschappelijk benaderen.”
A: “Elke middelgrote zaak zal een heleboel platen hebben en als een procent van die platen goed is heb je al een honderdtal goede platen.”
E: “Maar je weet niet welke goed zijn dus waarom?”
A: “Dat weet ik wel…”
E: “Maar als je weet welke fucking goed zijn, heb je ze al gekocht…”
A: “Dat weet ik wel want als iemand tegen je zegt dat Yann Tiersen fucking magie is ren je naar de platenzaak, koop je Yann Tiersen, neemt ‘m mee naar huis en ontdekt daar dat het inderdaad magie is. Dit weekend kocht ik een compilatie van Ray Charles. Daar begon ik niet eerder aan vanwege de vreselijke acteurs in de Blues Brothers. Ik kocht een album en het is ongelooflijk. Zoals ook Captain Beefheart want je weet dat zoiets altijd goed is.”

Hoe kom jij dan aan muziek, Emma? Alun komt er onder meer aan doordat anderen hem ergens op wijzen…
A: (Valt in) “Ik koop zelfs albums waarvan ik de band niet ken maar gewoon omdat de cover zo mooi is.”

Is het dan toch, ook met een dame in ons gezelschap, een jongensding?
E: “Het is een jongensding. Ik garandeer je dat de meerderheid van vrouwen kledingzaken zien zoals de gemiddelde jongen platenzaken of winkels voor computerspellen.”
A: “Ik houd wel van kledingwinkels!”
E: “Ja maar jij bent…”
Gebulder in de kleedkamer.

Emma maakt zich druk en gaat er goed voor zitten. In de hele muziekindustrie draait het teveel om imago en niet om wat werkelijk telt: de muziek. Wanneer mensen vertellen dat ze een plaat hebben gevonden die het helemaal is voor hen, is dat vaak ook zo voor iedereen om hen heen.

Emma: “Ik denk dat een van de meest levensbevestigende zaken een plaat is die je fucking haat! Dat toont aan dat je een mening hebt en dat je niet meegaat met wat iedereen vindt.” Wanneer ze een voorbeeld wil geven probeert Alun een voet tussen de deur te krijgen maar zonder blikken of blozen gooit ze die spreekwoordelijke deur dicht en gaat verder. “Bijvoorbeeld… Explosions In The Sky. Een van onze oude pianisten hield er zoveel van dat hij de cd voor kerst had gevraagd maar de spanning niet kon hebben en alsnog van tevoren naar de winkel ging om het te halen. Dat is eigenlijk wel een flinke thumbs up voor een album. Paul (drummer en man van Emma, WvI) kocht het onlangs ook en ik duwde het in de stereo en luisterde er naar. Weet je wat? Ik snap niet what the fucking fuzz is about omdat ik het erg saai vind. Maar daar ben ik dus heel blij om. Er zijn veel redenen waarom ik ze in theorie wel goed zou moeten vinden. Het is niet ver verwijderd van wat Chemikal Underground (het door The Delgados bestierde label uit Glasgow, WvI) ook uitbrengt maar het is uiteindelijk niet meer dan het hele coole imago. Het doet het niet voor me. Daarom haat ik lezen over muziek omdat het vaker om iets anders gaat dan de muziek…”

Terug naar het concert in Utrecht. Wat was er nou aan de hand met Paul, zit-‘ie onder de pijnstillers?
Emma: “Tja, hij hangt nu waarschijnlijk achterover in de bank.”
Alun: “Hij had een oogje op de dokter, ze was klaarblijkelijk erg mooi. Toen hij terug kwam was het eerste dat hij zei dat ze zo ‘aardig’ was.” Weer gebulder. “Nee, gisteren had hij er al veel last van maar tijdens de soundcheck vandaag was de pijn niet te harden. De dokter vertelde dat er niets kapot was maar dat het flink verrekt was. Als hij door de pijn heen kon spelen zou dat geen probleem zijn. We hadden toen hij naar het ziekenhuis was negen liedjes akoestisch geoefend maar hadden ze uiteindelijk niet allemaal nodig.” Dat was natuurlijk ergens ook wel jammer want het zien van een grotendeels akoestisch optreden The Delgados zou een buitenkansje zijn geweest. “We speelden ooit in Glasgow een akoestisch concert waar een limiet was aan het aantal decibels. Daar speelden we echter met twee violen, een cello, een fluit en meer. Dat was makkelijker, hier waren we omdat we eigenlijk alleen zijn, bang dat we het zouden verneuken!”

Ondanks de spanning rondom drummer Paul was het optreden erg ontspannen. Met de regelmaat van de klok keken de bandleden elkaar en barsten in lachen uit als er weer eens een fout werd gemaakt. Is optreden in Europa anders dan thuis?
Emma: “Er was hier een kerel die ook was bij het concert in Barrowlands in Glasgow.”
Alun: “Misschien wel de beste show die we ooit neergezet hebben.”
“We waren zo geconcentreerd voor die show”, vertelt Emma, “omdat we geen fouten wilden maken in onze eigen stad. Maar de concerten hier zijn veel leuker omdat het veel meer ontspannen is om te spelen. Als je thuis speelt sta je voor mensen die je van single naar e.p., van e.p. naar album hebben zien gaan. Dat is spannend maar ik vind wel dat we alright zijn als band.”

Is een optreden voor het thuispubliek misschien spannender omdat je voor al je ‘concurrenten’ staat uit Glasgow?
Alun: “Het is niet zozeer competitie. Met een aantal bands zijn we eigenlijk opgegroeid, we zijn tegelijk begonnen en kwamen gezamenlijk in volgende fases terecht. Maar het is vooral spannend omdat ik net buiten Glasgow ben opgegroeid en zelf Barrowlands bezocht voor concerten. Ik heb de Ramones daar gezien, REM. Dat waren allemaal geweldige shows en ineens staan wij daar, niet als supportact maar als hoofdprogramma. Dat levert bij mij meer druk op dan dat al die bands ook komen kijken.” Emma: “Je bokst wel een beetje op tegen andere succesvolle bands maar dat is ook gezond. Dat helpt je presteren.”
Alun: “Aan de andere kant moet je echt niet te ver gaan want eerst zagen we vaak dat ene kereltje en nu is dat de zanger van Franz Ferdinand. Ze verkopen ontzettend veel platen. Je wordt er gek van als je je daar mee bezig houdt.”
“We doen het goed maar lang niet zo goed als sommige bands”, zegt Emma, “maar je moet je afvragen wat je zou doen als je dit niet deed. Zou je dan ’s avonds na je werk televisie kijken of ook een gitaar oppakken?”

Het is laat en we moeten weg van beheerder van het gebouw. Na het zoveelste glas wijn dan de laatste opmerkingen. Emma: “Ik hou van ‘Only Fools and Horses’, het is beste op televisie wat iedereen ook zegt.”
Alun: “Ik wil graag afsluiten met ‘Emma is een lul’.” Opnieuw gebulder. We zijn weer thuis.

http://www.kindamuzik.net/interview/the-delgados/the-delgados-lezen-over-muziek-kan-me-geen-bal-schelen/8366/
Meer The Delgados op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-delgados