Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is juli, de zon schijnt, het is een graad of 25 en The Cribs hebben net gespeeld op het Metropolis-festival in Rotterdam. Het nieuwe album The New Fellas ligt net in de winkel en de publieksreactie was goed; een enkeling zong mee, het merendeel klapte mee.
Backstage zit zanger/gitarist Ryan Jarman in de toerbus, of eigenlijk een veredelde bestelbus. In het achterste zitgedeelte zijn twee bankjes tegenover elkaar geplaatst, maar op zo'n kleine afstand dat je er onmogelijk tegenover elkaar kunt zitten zonder je knie in andermans kruis te drukken. Onder één van de bankjes zit een kluis, verder is een wand versierd met backstage-stickers en hangt er een sticker van Edwyn Collins, die het album produceerde. Erg knus allemaal, maar het staat vast dat het trio tijdens de toer in dit busje slaapt.
Jarman heeft het warm en pakt een Zwitsal babydoekje om zijn gezicht te deppen, welke vervolgens in een boog uit het busje wordt gegooid. Hij houdt de doos met doekjes voor mijn neus. "Wil je er ook één? Het werkt erg verfrissend." In zijn andere hand heeft hij een peuk. Binnen handbereik ligt een aansteker, maar deze is leeg. Het halve interview zal het vonken van het vuursteentje te horen zijn, de sigaret wordt pas aangestoken als zijn toermanager halverwege passeert.
Twee maanden eerder speelde The Cribs op het buitenpodium van London Calling. "Dit was een beter optreden. In Amsterdam was het ook leuk, maar daar stonden we toch een beetje los van het festival. Vandaag was het geluid ook beter, en de sfeer was erg goed", vindt Jarman. Anders dan het optreden op London Calling bloedde zijn lip dit keer niet. Wel zitten er meerdere korstjes op. "Ja, het is verschrikkelijk. Tijdens dit optreden zijn ze voor het eerst sinds lange tijd niet opengebarsten. Een tijd terug ben ik op de vuist gegaan met een Engelsman - ik weet ook niet meer hoe het zo kwam - en de wond heeft nooit goed kunnen genezen. Ik houd helemaal niet van vechten."
Wie The New Fellas beluistert, hoort een frisse, rammelrockende plaat. De helft van de nummers wil je meteen meezingen, de andere helft heeft misschien een extra draai nodig maar hebben dan hetzelfde effect. Het is een gave die niet aan veel bands is besteed. Jarman: "Veel jongens beginnen een bandje om het coole imago, wij niet. Wij zijn The Cribs begonnen omdat we veel lol willen beleven. Daardoor zijn we misschien niet zo professioneel als andere bands." Dat wil niet zeggen dat The Cribs niet professioneel zijn. "Nee, het verschil is dat wij het graag simpel houden. Als we terugkomen van een tournee, gaan we niet meteen nummers zitten schrijven. We pakken gewoon onze instrumenten en beginnen in de oefenruimte te spelen. We zien wel wat er dan uitkomt." Dat klinkt als een gave. "Hahaha, nee, wij hebben geen gave. We zijn niet geniaal, eerder imbeciel. We doen gewoon wat in ons opkomt. En we houden het simpel."
Imbeciel of geniaal, The New Fellas staat vol krachtige oneliners en waarheden als koeien. “The thing you forget you can't regret” bijvoorbeeld. "Laat ik er niet omheen draaien, op tournee gebeuren er dingen die geen schoonheidsprijs verdienen. Met meisjes enzo. En dan wil ik niet grof overkomen, maar er gebeurt gewoon van alles. Op een gegeven moment bedacht ik me: wat zou het makkelijk zijn, als ik mezelf daarvan niks kan herinneren. Dan hoef ik ook geen spijt te hebben. Zo is die tekst ontstaan. Als ik nu high ben en op het punt sta iets stoms te begaan, weet ik dat ik het zal vergeten en er zodoende geen spijt van kan hebben."
Simpele liedjes dus. Het is echter een kunst om een simpel liedje te vertalen naar een studio-album zonder dat het zijn kracht verliest. Daar komt de hulp van Edwyn Collins (bekend van de hit Girl Like You) om de hoek kijken. "We willen niet dat er iemand aan onze songs rommelt", stelt Jarman. "Bij ons eerste album wisten we niet met welke producer we in zee konden gaan. Die plaat is bij Edwyn beland, en hij wilde wel met ons werken. Ondertussen hadden mensen ons ook op Edwyn gewezen, en bij de kennismaking wilden we eigenlijk meteen allemaal aan de slag. Dan weet je dat het goed zit. Het fijne van werken met Edwyn is dat hij je niks oplegt. Bovendien heeft hij een eigen studio, er was dus geen tijdsdruk. Vaak doken we pas 's avonds de studio in na een hele dag lol trappen en wat biertjes drinken. Het was perfect, Edwyn begrijpt ons en weet uit wat voor nest we komen."
Onlangs verscheen Modern Way als b-kantje, een nummer dat officieel van de Kaiser Chiefs is. "We kennen ze al van uit de tijd dat ze nog kleinschalige optredens in hun thuisstad Leeds speelden. Ricky (de zanger, red.) is een goede vriend van ons. Zij braken van de ene op de andere dag door. Op een gegeven moment vroegen ze of zij een nummer van ons mochten opnemen. Wij deden toen hetzelfde en dat verscheen op een vinyl, dat we uitdeelden aan concertbezoekers. Het was zo populair, dat we besloten de nummers ook als b-kantje op een single uit te brengen. En ja, ik vind Modern Way nu eenmaal hun beste nummer."
Waar en wanneer het verhaal van The Cribs zijn hoogtepunt bereikt, is nog onduidelijk. "Zolang we maar niet in MTV Cribs hoeven, dat is zo beschamend! Nee, het haalt me niet uit. Zolang we er maar lol aan beleven. Ik weet niet eens of ik er nu van kan rondkomen, maar ik krijg wel de kans om te reizen. Ach, ik wil niet in een band zitten die maar doorgaat om het doorgaan. Zolang de platen beter worden, hebben we bestaansrecht. Wat er daarna gebeurt? Dat zien we dan wel weer."
The Cribs spelen op 25 september als voorprogramma van Stephen Malkmus in Tivoli Oude Gracht.
The New Fellas verscheen eerder dit jaar via V2 Records.
http://www.kindamuzik.net/interview/the-cribs/the-cribs-we-zijn-niet-geniaal-eerder-imbecielen/10520/
Meer The Cribs op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-cribs
Deel dit artikel: