• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Textures: Het begint met ambitie

Op 8 maart verschijnt het debuutalbum Polars van Textures. In Nederland althans, later volgt nog een release in Europa en de rest van de wereld. Het zestal uit Etten-Leur weet vriend en vijand te verrassen met hun verbluffende debuut. De band bouwde speciaal voor de opnames van het album een studio waar Polars met behulp van computerapparatuur werd opgenomen. "De beste metalplaat ooit gemaakt in Nederland," riep Oor enthousiast. De verassing was tijdens het beluisteren van het album nog groter. Want is Textures eigenlijk wel metal? Hun muziek verraadt namelijk eveneens een grote voorliefde voor andere genres, allen extreem in hun vorm. KindaMuzik ging op onderzoek uit en haalde verhaal bij bandleden Stef Broks en Erik Kalsbeek.

Tekst: Xander van Aart

Beeld: Arjen van de Merwe

Publicatiedatum: 28 februari 2000

Als ik aan kom lopen op de afgesproken interviewlocatie is het duo net klaar met de fotoshoot KindaMuzik-stijl. Stef Broks en Erik Kalsbeek stellen zich keurig voor en blijken al snel de muziekliefhebbers waar ik ze tijdens het beluisteren van het album al voor hield. Eerstgenoemde is enthousiast en bovendien een spraakwaterval die, nadat hij van me hoort welke kant ik op wil met het interview, zich meteen tegenover de fotograaf verontschuldigt dat hij een skatebroek draagt. "Niet erg metal hè?" De tweede is een bedachtzame jongeman met gemillimeterd haar die zijn woorden wat meer afweegt. Maar hij is dan ook de nieuweling binnen de band. We nemen plaats aan een tafeltje in een donker hoekje van een rokerige Tilburgse kroeg, terwijl de fotograaf van dienst stevig in de weer is met allerlei lenzen en constant glazen en asbakken verschuift voor het mooiste totaalplaatje. Debuut Polars heeft ook veel weg van het mooiste totaalplaatje; de opbouw van de spijkerharde maar doordachte en vooral technisch op hoog niveau uitgevoerde nummers is briljant. En tijdens de beluistering jagen er niet alleen namen als Mastodon, Opeth en Devin Townsend door mijn hoofd, maar moet ik vooral ook denken aan uiteenlopende acts als Aphex Twin, Massive Attack en King Crimson. Om over de free-jazzstukken en de broeierige ambient nog maar te zwijgen. Niet vreemd, want niemand van mijn metalvrienden bleek tijdens de research voor dit interview de bandleden van Textures te kennen. "Klopt, want wij komen niet echt uit de metal," verduidelijkt drummer en voornaamste gesprekspartner Stef. "Ik denk dat je onze muziek alleen maar kan maken als je verder kijkt dan metal alleen. We hebben maar weinig metalvrienden en luisteren naar veel verschillende muziek. Als we repeteren nemen we ook altijd cd's mee en dan kan het gebeuren dat we in de pauze ineens naar singer/songwriters of klassieke muziek zitten te luisteren. We zitten bovendien ook met zes man in de band dus komt de muziek van alle kanten op ons af. We zijn van plan om binnenkort met de hele band samen te gaan wonen. We komen namelijk allemaal uit verschillende delen van het land, al ligt de basis in Etten-Leur. Dat is erg onhandig repeteren zo en ik zou het bovendien fijn vinden vaker te drummen. Ik repeteer nooit en ik ben doodsbang last te krijgen van RSI als we lang moeten toeren. In een huis met eigen repetitiehok vallen al die problemen hopelijk weg. Onze gitarist Jochem heeft dan ook de ruimte om bands te produceren en ik kan drumles gaan geven."

Inderdaad: het begint met ambitie. Maar waar komen de bandleden van Textures vandaan? "Jochem en Richard (synths) speelden vroeger in Ground Control. Dennis, Bart en ik speelden in de deathmetalband Lost Sacrement. En Erik heeft zijn oude band Brainshake opgegeven voor Textures. Hij zit pas drie weken bij de band maar hij doet het fantastisch," meldt Stef. "We hebben onze oude zanger ontslagen en dat viel ons zwaar. Het was puur om een muzikale reden. Textures draait om progressie en toen Erik tijdens de repetities begon te zingen dacht ik 'oh man, wat is die gast goed!' We kennen elkaar pas drie weken maar beginnen nu al echte vrienden te worden en het voelt alsof we elkaar al jaren kennen." Stef hangt hier geen makkelijk promopraatje op want het valt me op dat de twee elkaar gaandeweg het interview steeds beter leren kennen en op elkaar reageren zoals alleen gelijkgezinden dat kunnen. "Ik werd erg hartelijk ontvangen in Textures," vertelt Erik. "Bij Brainshake was de drive er niet echt dus voelt Textures als een verademing. Nee, ik ben niet in een gespreid bedje terecht gekomen want de lat ligt bij Textures veel hoger. Ik kijk er dan ook naar uit in de toekomst mijn eigen ideeën en teksten aan te dragen." Zijn drummer glimlacht. "We zijn heel erg tevreden over hem. We worden ook helemaal meegesleept door zijn enthousiasme. Zijn stem lijkt van elastiek. Hij kan echt alles. Wij uiten onderling veel kritiek maar we zijn een echte vriendenclub en Erik past er perfect bij. Op Polars hoor je nog onze oude zanger maar we zijn inmiddels al weer druk bezig met de tweede plaat waarop Erik ook de zanglijnen en teksten schrijft." "Tweede plaat!? Pardon, de eerste is nog niet eens uit," merk ik op. Stef begint te lachen. "Tja, we zijn nu eenmaal ambitieus. We zijn heel nuchtere jongens en willen steeds slimmer en beter worden. Ik bedoel, als ik Polars nu hoor zie ik veel punten tot verbetering. De drumlijnen kunnen bijvoorbeeld veel strakker en zouden misschien niet zo volgepropt moeten zijn." Ik val haast van mijn stoel van verbazing. "De drumlijnen niet strak genoeg?," zou ik willen roepen maar bedenk me net op tijd dat dat geen handige zet zou zijn. Ik zal hem wel niet helemaal begrijpen. "Je zou Captain Beyond eens moeten luisteren," opper ik om zo wijs mogelijk over te komen. "Die gasten hebben de kunst van het weglaten erg goed begrepen." Stef glimlacht instemmend terwijl hij gretig de naam van de Engelse band van oud-Deep Purple-zanger Rod Evans op een papiertje krabbelt. "Precies wat jij zegt," vervolgt hij. "De kunst van het weglaten. Wat dat betreft wordt die tweede plaat echt veel beter! Het gaat puur om functionaliteit. Niet om het moeilijk doen om het moeilijk doen. Er is nog ruimte genoeg voor progressie. Met het opnemen van Polars en de positieve reacties is er voor ons een droom uitgekomen. Wij willen alles uit de kast halen. Wat dat betreft zijn we maar weinig rock-'n-roll. We zijn eigenlijk zes emotionele mannetjes." "Met erg vrouwelijke kanten," grapt Erik. "Nee, echt, hij heeft gelijk; we zijn echte gevoelsmensen. Ik ben bijvoorbeeld een groot fan van Jeff Buckley. Ik houd sowieso erg van singer/songwriters." Het enthousiasme slaat direct over op Erik. De twee leren elkaar duidelijk beter kennen tijdens het interview, wat af en toe een behoorlijk hilarische situatie oplevert. "Vind je Buckley echt gaaf? Oh man, dat had ik niet verwacht! Ik draai Grace ook minimaal een keer per dag!" Erik zit verbouwereerd in zijn stoel en Stef slaat zichzelf op de knieën van het lachen. "Mijn pa is ook fan en nam me eens mee naar Werchter," vertelt hij. "In 1994 ofzo. Hij ging naar voren en ik niet en dus zag ik Buckley als een stipje aan de horizon staan. He Erik, we gaan na dit interview samen Grace luisteren bij mij thuis, goed?" Maar zijn grote liefde blijkt U2. Als ik hem vraag naar zijn favoriete platen aller tijden is het even stil. Daarna noemt hij Joshua Tree, Rattle & Hum en knikt goedkeurend als de journalist van dienst meldt dat The Unforgettable Fire zijn persoonlijke favoriet is.

"Eigenlijk zijn we allemaal van die zoldermuzikanten," vervolgt Stef gretig. "Onze gitarist Bart speelde vroeger steeds albums mee op zijn slaapkamer. Dan kwam hij wild enthousiast naar me toe dat hij een album van Cannibal Corpse of Dire Straits kon meespelen. Met onze andere gitarist Jochem speelde ik altijd Sepultura- en Machine Head-nummers. Vier jaar geleden vroeg ik hem om met mij in een band te gaan spelen. Ik wilde eerst van die Dream Theater-metal maken maar toen we begonnen te repeteren kwamen er dikke blastbeats en harde metal uit. Bart kwam er pas later bij. Hij en ik draaiden vroeger constant een Nuclear Blast-promo. Daardoor zijn we in aanraking gekomen met metal, maar ik luisterde vroeger vooral veel Pink Floyd, Yes en The Beatles." Dan komt het gesprek op integriteit en muzikaliteit. Ik zeg de mannen dat zij naar mijn mening diezelfde touch hebben als Radiohead en U2. De ultieme combinatie tussen een onbegrensde creativiteit, niet bang zijn op de bek te gaan en toch integer en sociaal betrokken te blijven. Stef veert meteen op. "Precies! Die bands zijn echt erg goed. Dat vind ik wel een compliment van je." Ik vraag hem wat hij van Coldplay vindt. Die band gaat immers qua populariteit dezelfde kant op. "Coldplay is een zeer goede band, maar die missen toch net die geniale touch waar jij op doelt. En mannen als Radiohead hebben die inderdaad wel." Dan komt Queens 'Bohemian Rhapsody' voorbij in de donkere kroeg en ik vraag de muzikanten of dit een potentiële cover is aangezien het nummer zich perfect leent voor de onbegrensde muzikaliteit en breed-georiënteerde smaak van beide Textures. "Ja, wie weet. We zouden in ieder geval nooit metalcovers doen, veel te beperkt," stelt Stef. "Ik vind bijvoorbeeld die Tool-cover van Led Zeppelins 'No Quarter' geniaal. Lijkt absoluut niet op het origineel. Wij willen iets anders dan anders doen en dan moet je verder kijken dan metal alleen. Wij zijn niet zo'n coverband. Het publiek moet ons eerst maar eens waarderen om onze eigen nummers." Ter afronding van ons gesprek vraag ik wat we van Textures live kunnen verwachten. De band trad in totaal pas een keertje of 20 op en ondergetekende heeft ze nog niet gezien. "Onze nummers zijn dan wel vastgelegd op Polars, live kunnen we er nog alle kanten mee op. We hebben in het verleden een lang nummer in twee delen over de set gespreid, dat houd het spannend. In Amstelveen speelt de sopraansaxofonist die op de plaat speelt alvast met ons mee."

http://www.kindamuzik.net/interview/textures/textures-het-begint-met-ambitie/5263/
Meer Textures op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/textures