• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Sticks hoeft niet in de spotlights

Vorig jaar werkten Sticks en A.R.T. binnen de groep Fakkelbrigade al samen; nu droppen ze voor het eerst een gezamenlijk album: Alledaagse Waanzin. "Ik schreeuw niet meer zoals vroeger", zegt Sticks. "Als je daar je hele identiteit aan ophangt, blijft er uiteindelijk niets over als het wat minder gaat. Nu wil ik gewoon muziek pompen."

Tekst: Thomas Heerma van Voss

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 22 juni 2010

Het is precies tien jaar geleden dat Spuugdingen op de Mic verscheen: het alom geprezen debuut van het toen nog nauwelijks bekende Opgezwolle. Het Zwolse trio vestigde zich al snel in de top van de Nederlandse hiphopscene, maar daarna vonden de leden dat het tijd was voor vernieuwing. Sticks' productiviteit is er in elk geval niet minder om geworden: ruim een jaar na het vermakelijke Fakkelbrigadedebuut is hij alweer terug met zijn derde soloalbum, geproduceerd door A.R.T.

Een banale krachtterm
"Ik maak veel waanzin mee in mijn leven," aldus Sticks. "Denk daarbij aan de persoonlijke sfeer, dingen als relaties, maar ook om me heen zie ik het steeds meer voorkomen. Mensen schreeuwen vandaag de dag ontzettend veel. Want wie het meeste schreeuwt, krijgt de meeste aandacht. Vorige week las ik in één week over een veroordeelde bejaardenverkrachter, ergens anders las ik over de rage dat mensen shotjes wodka via hun oog innemen; dat soort dingen. Je krijgt ook alles mee tegenwoordig, met het internet is een soort beerput geopend. Je krijgt alles mee, of je het wilt of niet. Tegelijkertijd stompt die overvloed je volgens mij juist af."

Hierom koos Sticks voor de titel Alledaagse Waanzin, ontleend aan de bundel Erections, Ejaculations, Exhibitions and General Tales of Ordinary Madness (Charles Bukowski, 1972). "Waanzin, dat dekt precies de lading van veel wat ik beleef. Bij dingen die je meemaakt en ziet zoek je snel naar een betiteling, omdat je het niet kan begrijpen. Voor de meeste dingen heb ik geen verklaring; voor het hele leven eigenlijk. Ik doe ook maar wat. Waanzin, kortom. Alledaagse waanzin vind ik dan nog sterker, want die combinatie contrasteert zo mooi. Waanzin is een krachtterm, alledaags klinkt juist wat banaal."

Maar verwacht van Alledaagse Waanzin geen uitgebreide en met subtiele verwijzingen doordrenkte beschouwing van de huidige tijdsgeest. Verwacht eerder een persoonlijke beleving daarvan. Sticks verkondigt verhalen uit zijn persoonlijke leven en wisselt deze geregeld af met een verwijzing hier en een punchline daar. "Zo wordt het ook niet te zwaar," licht hij toe. "Kijk, ik ben een warhoofd. Ik ga heel associatief te werk. Juist dat vind ik ook interessant in teksten."

Meer dan Opgezwolle
Deze verhalen worden ondersteund door de producties van A.R.T., die minstens evenveel afwisseling in de muziek brengt. De vergelijkingen die aanvankelijk met Delic werden gemaakt, lijken daarmee definitief verleden tijd. Gelukkig maar? A.R.T. houdt zich op de vlakte: "Ik ben daar nooit mee bezig geweest." Sticks valt hem bij: "Door met Rico en mij te werken wordt hij vanzelf met Delic vergeleken en krijgt hij vanzelf kritiek over zich heen, maar toch staat hij helemaal zijn mannetje, ook op dit album weer. Dat vind ik knap. Hij verovert steeds meer zijn eigen plekje."

Alledaagse Waanzin vormt niet alleen een stap voorwaarts in de bevestiging van A.R.T. binnen de scene, Sticks ziet het zelf ook als een nieuwe fase in zijn eigen carrière, die inmiddels alweer zeven officiële albums telt. Wat als mensen een beetje Sticks-moe raken? Hij haalt er zijn schouders bij op. "Het gebeurt vaak dat mensen je ophemelen en vervolgens willen ze dat je faalt. Als je Eigen Wereld als ons beste album beschouwt en daarna alles vindt tegenvallen, raad ik je aan niet meer naar onze nieuwe shit te luisteren. Ik dwing niemand om naar mijn muziek te luisteren."

Mannetje in de schaduw
Hoe dan ook: na tien jaar telt Sticks nog steeds mee en het eind lijkt nog lang niet in zicht. "Iedereen krijgt wel een paar minuten shine," licht hij toe. "Als ik er nu nog steeds bij zou zitten als tijdens Buitenwesten en nog steeds zou schreeuwen dat wij nummer één zijn, dan zou het een beetje zielig worden. Ik schreeuw niet meer. Als je je hele identiteit aan status ophangt, blijft er uiteindelijk niets meer over als het wat minder gaat. Het gaat er uiteindelijk om dat je zelf tevreden bent, dan hoef je ook niet van de toren te blazen. Ik wil gewoon muziek pompen, ik hoef niet in de spotlights."

Dat was tien jaar geleden wel anders. "Vroeger dacht ik daar misschien anders over, maar dat is dus groei. Natuurlijk ben ik aan de andere kant ook nog steeds wel een mannetje en ontbreekt het me niet aan enige zelfverzekerdheid." Een korte stilte. "Tja, anders kan je net zo goed helemaal niet rappen, toch?"

http://www.kindamuzik.net/interview/sticks/sticks-hoeft-niet-in-de-spotlights/20341/
Meer Sticks op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sticks