• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Sparks: diepe, exotische creaturen

Om het nieuwe album Exotic Creatures from the Deep te promoten, bedenkt Sparks een meesterzet. Ongeveer alle al dan niet nog bestaande bands geven tegenwoordig optredens waar ze één legendarische mijlpaal uit hun carrière spelen. Sparks is altijd al over the top geweest; zodoende zet de groep iedereen te kijk en voert ál haar legendarische albums uit.

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 01 augustus 2008

Van 16 mei tot 11 juni worden de twintig albums die ze tussen 1971 en 2006 opnamen integraal live gespeeld in de Londense Islington Academy. Om op 13 juni te culmineren in de voorstelling van hun nieuweling. Zanger Russell Mael - die samen met zijn broer Ron de spil van Sparks vormt - hapt even naar adem en legt uit.

Was elke avond uitverkocht?
"Een heleboel mensen hadden tickets gekocht voor het volledige gebeuren. Dus niet alleen de avonden die rond onze succesvollere albums draaiden waren uitverkocht. Ik denk niet dat men kwam om de bekendere songs te horen, want dit was een gelegenheid voor onze fans om dingen te horen die we nog nooit live gespeeld hadden en die we waarschijnlijk ook nooit meer zullen spelen."

Heb je er zelf ook iets aan gehad?
"Het was een ongelooflijke gebeurtenis. Natuurlijk hadden we stress, omdat het zeer moeilijk was om alle songs die we ooit opgenomen hebben opnieuw te leren spelen. Het heeft ons vier maanden repeteren gekost. Ik denk dat we iets verwezenlijkt hebben dat nooit zal worden nagedaan. Geen enkele andere band heeft daar de tijd of energie voor."

En nu ga je al die songs opnieuw vergeten?
"We gaan ons in de eerste plaats concentreren op de nieuwe plaat. We doen wat festivals en later in het jaar volgt er een echte tournee. Maar ik denk niet dat we die eenentwintig albums nog eens integraal gaan spelen. Een aantal van die quasi vergeten songs zijn ons natuurlijk zo goed bevallen dat we ze in onze setlist gaan houden, maar de nieuwe plaat is onze prioriteit."

De teksten zijn weer behoorlijk puntig en kritisch tegenover het mensdom. Is tekstschrijver Ron eigenlijk cynisch of bedoelt hij het allemaal goed?
"Cynisme is ons wat te gemakkelijk. Ron is gewoon goed in het bedenken van teksten die grappig lijken, maar dat eigenlijk niet écht zijn. 'She Got Me Pregnant' bijvoorbeeld lijkt leuk en frivool, maar eigenlijk gaat het over het einde van een relatie. Er zit een donkere ondertoon in die tekst die je op het eerste gezicht misschien niet ziet."

In 'I Can't Believe You'd Fall for All the Crap in This Song' steek je de draak met clichés. Maar verwijs je misschien ook naar mensen die diepere betekenissen zoeken in jullie teksten?
"In de eerste plaats is het natuurlijk een song vol clichématige zinnetjes, die in het refrein plots omslaat en het tapijt van onder je voeten trekt. Maar als jij er in wil lezen dat we lachen om mensen die onze teksten ontleden, dan is dat ook goed. Interessante ontleding, haha."

Je zingt opnieuw met je bekende falsetstem, in tegenstelling tot de vorige twee albums.
"We hebben een tijdje geëxperimenteerd met gesproken passages en veel ritme, maar deze plaat is geschreven met mijn hoge stem als focus. Ik ben trouwens zeer blij dat ze zo goed ontvangen wordt, want we hebben er met enorm veel liefde en oog voor detail aan gewerkt. Daarom hebben we ze gelanceerd met die eenentwintig shows, om ze met een zo groots mogelijk gebaar voor te stellen."

Zien jullie jezelf eigenlijk als een popband?
"Vergeleken met negenennegentig procent van de muziek die uitgebracht wordt, zijn wij misschien 'moeilijk' of arty. Maar dat is omdat de meeste bands geen enkele ambitie hebben. Ze leggen zich neer bij de status quo en recyclen maar wat. Terwijl wij uitdagingen nooit uit de weg gaan. Eigenlijk vind ik dat wij popmuziek maken, maar we veranderen onze aanpak niet zomaar om meer succes te hebben. Soms zitten de omstandigheden mee en scoren we een hit, maar dat kan je nooit voorspellen. Onze grootste hit, 'This Town Ain't Big Enough for Both of Us', was ook niet bepaald een gemakkelijk nummer."

Je werkt sinds 1970 samen met Ron. Andere bands met twee broers, zoals The Kinks, Oasis of The Jesus & Mary Chain, maken onophoudelijk ruzie. Nooit zin om eens iets anders te doen?
"Ron en ik zijn enorm gemotiveerd en gepassioneerd. Ons gezamenlijk doel is Sparks. We werken daar constant aan en die passie verbindt ons. Ieder heeft ook duidelijk zijn rol binnen Sparks, dus van afgunst is er geen sprake. Wat wij doen is uniek en ik denk niet dat er veel mensen zijn die dezelfde drang hebben om de zaken zo aan te pakken. Ron en ik vullen elkaar perfect aan. Dat is onze kracht en dat zullen we met andere mensen nooit op dezelfde manier hebben."

Zijn jullie zo'n beetje de muzikale Coen Brothers, die ook bijna telepathisch verbonden zijn?
"Dat is een mooie vergelijking. Er zijn inderdaad dingen die we niet eens tegen elkaar hoeven te zeggen. We dóén het gewoon."

http://www.kindamuzik.net/interview/sparks/sparks-diepe-exotische-creaturen/17259/
Meer Sparks op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sparks