• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Skinny Puppy: Voor de een een vrijheidsstrijder, voor de ander een terrorist

Skinny Puppy heeft vele valkuilen overleefd en dus staat de Canadese industrial band na jaren van afwezigheid momenteel weer gewoon op de planken. De boodschap is onveranderd omdat de wereld onveranderd is. Jarenlang leefden de bandleden in onmin met elkaar. Eerder contact leverde niets op, maar nu vertelt zanger Nivek Ogre zijn kant van het chaotische verhaal aan KindaMuzik.

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 05 september 2005

live foto's: Jan Mulders

Daar komt hij aanrijden op zijn gehuurde crossfiets. Heeft de grachten van Amsterdam herontdekt. Maar dit keer nuchter. Hij ziet er fit en vrolijk uit en draagt een legerpet. Hij maakt een kort praatje met zijn druk bellende tourmanager die zich zichtbaar te goed heeft gedaan aan de geneugten van onze hoofdstad. Hij draait een rondje en fietst op zijn dooie akkertje weer weg. Hij is Nivek Ogre. Bij de burgerlijke stand beter bekend als Kevin Ogilvie. Zanger en naast toetsenist/programmeur/percussionist cEvin Key het enige overgebleven originele lid van Skinny Puppy.

Anderhalf uur later zit Ogre op KindaMuzik te wachten aan een klein tafeltje in de foyer van de Melkweg. De veertigjarige Ogre ziet er ook van dichtbij extreem gezond uit. Hij is toch nog redelijk ongeschonden uit de heroïnehel omhoog gekropen, al duurde de revalidatie jaren. Begin jaren negentig was hij een wrak dat zijn huis amper uitkwam en wel vijftig keer per etmaal de naald in zijn armen zette. Het Amerikaanse blad Rolling Stone waande hem ooit dood. Dat was hij echter niet, wel Skinny Puppy-bandlid en bovenal vriend Dwayne Goettel. Toen hief het overgebleven duo zichzelf op. En nu zit hij hier weer ter promotie van de onlangs verschenen Skinny Puppy-cd en -dvd The Greater Wrong of the Right. Toeval of geen toeval; op de dag van de zestigste Hiroshima herdenking praat KindaMuzik met Ogre over hoe Skinny Puppy vele valkuilen overwon.

Fiasco
We beginnen bij het onluisterende opnameproces van hun afscheidsalbum The Process uit 1995. "We leefden in een staat van ontkenning", vertelt Ogre open. "We hadden allemaal een drugsprobleem maar wisten het niet van elkaar. Ik zat in Los Angeles om clean te worden en de anderen zaten gewoon in Vancouver drugs te gebruiken en kwamen later naar LA waar we de nieuwe plaat op zouden gaan nemen. Dwayne (toetsen) had problemen met zijn vriendin dus alles bij elkaar was het niet zo'n goede start. Het samenwonen in Los Angeles werkte ook niet echt. In de studio maakten we wel mooie dingen met Pigfac-voorman Mark Atkins als producer maar die ruilden we halverwege de sessies in voor Mark Walk om de opnamen uiteindelijk in Vancouver af te mixen.

"Het was echt een fiasco. Constant vlogen cEvin en ik elkaar in de haren. Ik stapte tijdens het mixen uit de band en liet cEvin en Dwayne achter. Het kon me geen ene moer meer schelen. Ik was het zat en liep gewoon de studio uit. We hadden vijftig- of zestigduizend dollar in de kas maar dat geld interesseerde me niet. Ik wilde destijds gewoon weg en vond het niet noodzakelijk om allerlei justitiële procedures op de band los te laten en smeerde 'm als de bliksem terug naar Los Angeles." Het album moest nog uitkomen toen het nieuws kwam dat Dwayne aan een overdosis was gestorven. "Ik dacht dat dat het definitieve einde van de band was. cEvin en ik praatten al jaren niet meer met elkaar, in ieder geval niet op een prettige manier. Dwayne was de lijm tussen ons en toen hij stierf wisten cEvin en ik dat het voorgoed over was met Skinny Puppy." The Process werd het grafschrift van een band die nog veel groter had kunnen worden. Ogre begon zijn Welt-project maar dat kwam niet echt van de grond. cEvin Key's Download was succesvoller maar kon de sprong van Puppy's chaotische industrial naar het grensverleggende Warp-tijdperk (lees: Aphex Twin, Autechre) qua populariteit niet maken. Toch kwam er een reünie, zij het middels een zijweg.

Ogre vertelt: "cEvin kwam wel eens bij me langs wanneer hij in Los Angeles was en dan praatte we over een doorstart en toen kwam het voorstel van Doomsday in Duitsland op tafel. We zouden daar kunnen headlinen. Ik hield een tijd lang de boot af omdat ik net in scheiding lag met mijn vrouw. Ik lag met mijzelf overhoop en hij bleef maar aan mijn haren trekken. Het leek me uiteindelijk toch wel interessant. Er lag een flink pak geld op tafel, laat ik daar eerlijk over zijn. Dus hebben we het uiteindelijk gedaan. Na de show keken we elkaar aan en voelden we een enorme connectie, net als vroeger en toen realiseerde ik me dat je met maar weinig mensen op de wereld zo een intens en lang contact hebt en dat die mensen kunnen sterven. Een boel mensen om mij heen zijn gestorven. Dwayne aan een overdosis op 31-jarige leeftijd. Anderen door zelfmoord. Allemaal mensen van wie ik hield. Mijn gevoelens over een reünie werd tevens versterkt door het feit dat ik net die scheiding achter de rug had. Al dat gezeik van vroeger kreeg een plaats omdat we op een bepaald punt in ons leven waren beland. Wanneer je alles en iedereen negeert raak je geïsoleerd. De muzikale en persoonlijke connectie die ik met cEvin (inmiddels ook al jaren clean, XVA) heb, heb ik nooit bij iemand anders gevoeld. Ja, bij Dwayne, maar die is dood. Justin Bennett speelt nu in de band en hij lijkt qua persoonlijkheid erg op Dwayne. Mark Walk speelt gitaar op The Greater Wrong of the Right en met hem heb ik dat ook wel maar het voelt anders dan wanneer je al twintig jaar met iemand in een band speelt. Persoonlijk ben ik door een hel gegaan om hier te komen dus wil ik Skinny Puppy niet weggooien. Alle problemen uit het verleden zijn van tafel geveegd. Maar de gruwelijke verhalen die de pers destijds over de ruzie tussen cEvin en mij schreef zijn allemaal waar, laat daar geen twijfel over bestaan. We hebben elkaar van alles genoemd en het was destijds nog waar ook. Maar het leven is te kort om je over alles kwaad te maken. Ik ben hier niet om mensen te haten. Ik heb teveel andere dingen om te haten."

Zwarte lijst
Skinny Puppy was berucht om haar opruiende stage act. Met teksten over rechtse politici, vivisectie en Ogre's zelfmutilatie bracht het de band niet alleen wereldfaam. Het bracht hen ook van de ene rechtzaal naar de andere. "Ik ben het niet eens met bepaalde dingen die er in de wereld gebeuren, die contrasteren met hoe wij onszelf als mensen voordoen. Dat is in Canada zo, maar zeker ook in Amerika waar ik woon. Gek genoeg kom ik in Amerika weg met mijn stage act. We hebben vorig jaar een brief gekregen van iemand van de Binnenlandse Veiligheidsdienst die beweerde fan te zijn en ons om een handtekening vroeg. Dus ben ik er zeker van dat we op de zwarte lijst staan. Dat moet wel want ik houd elke avond op het podium een geweer tegen George Bush' hoofd en schiet hem dan neer. Op de projecties tijdens de optredens zie je collages waarin wordt uitgebeeld dat Bush en Dick Cheney de echte terroristen zijn." Dan begint Ogre schaapachtig te lachen. Want hij snapt ook wel dat de boodschap maar een boodschap is en dat die niet bij iedereen aankomt en dat het uiteindelijk ook maar entertainment is. "Er bestaat in Amerika een rechtse groepering die PAABAH heet. Het zijn een stel kloothommels die college radiozenders een petitie stuurden om onze muziek uit de ether te houden want we zouden geen respect voor president Bush hebben en we laten op het podium onthoofdingen zien van Cheney. Het verscheen in alle kranten dus was het prima media aandacht voor ons en dus kregen zij het recht in hun gezicht terug. Het was fucking briljant man!"

Angst is macht
"Vanavond draag ik tijdens de eerste nummers een soort zelfmoordvest met gerafelde stukken vlees, besmeurd met bloed, net als op onze laatste tour vorig jaar. We zijn nu de dvd The Great Wrong of the Right Live aan het promoten maar we willen wel wat nieuwe dingen laten zien die niet op de dvd staan. Zo wordt ik vanavond door twee Moslimfundamentalisten onthoofd en we spelen ook wat nieuwe nummers. Ik neem tijdens andere nummers het personage aan van een Amerikaanse soldaat of in ieder geval het archetype daarvan en laat zien wat ze echt doen. Ik bedoel: wat voor de één een vrijheidsstrijder is, is voor iemand anders een terrorist. Kijk naar Iran. De Verenigde Staten staat terroristen financieel bij zodat zij hun regering kunnen destabiliseren, zodat de VS een reden heeft om dat land binnen te vallen. Er zit een groot contrast tussen wat ze zeggen en wat ze werkelijk doen; landen waardoor ze zich bedreigd voelen destabiliseren om ze later te kunnen binnenvallen. Voor olie en wereldmacht.

"De tactiek van de Amerikaanse regering heeft niets te maken met religie of met vrijheid. Ze willen de mensen angstig en fucked up houden zodat zij totale controle kunnen uitoefenen. Premier Sharon zegt dat Israël het topje van de speer van de democratie is maar wat betekent dat nou? Democratie gaat helemaal niet over vrijheid maar over totale controle. Zo creëer je angst en terreur en meer behoefte aan politie en geld voor defensie en zo beperk je de vrijheid van het volk nog wat verder. In Europa heb je veel meer toegang tot het nieuws dan in Amerika. Wij hebben CNN, Fox en NBC. Fox is letterlijk een schild voor de regering. En Amerikanen komen thuis in hun grote auto's, halen hun tv-diner uit de magnetron, gaan met hun dikke buiken voor de tv zitten en geloven alles dat ze voorgeschoteld krijgen. Hier heb je meer lokale nieuwszenders en verschillende landen die ieder het nieuws anders belichten. In Amerika is het gewoon propaganda en entertainment. Jullie kunnen verschillende zenders bekijken en een eigen mening vormen. Wij kunnen dat niet. Amerika is geen republiek meer, maar een keizerrijk. Maar ze gaan in Irak nooit winnen. Nooit."

http://www.kindamuzik.net/interview/skinny-puppy/skinny-puppy-voor-de-een-een-vrijheidsstrijder-voor-de-ander-een-terrorist/10404/
Meer Skinny Puppy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/skinny-puppy