• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Scissor Sisters: Dansen op de vulkaan

Vlak na de aanslagen van 11 september 2001 houdt de wereld zijn adem in. Wat nu in vredesnaam? De vijf leden van Scissor Sisters gaan niet bij de pakken neerzitten. Amper een week na de aanslagen vindt hun eerste optreden plaats. Hun kleurrijke verering van het leven wordt een megasucces. Toeval of niet, een week na het veelbesproken vijfjarige jubileum van de ramp verschijnt hun tweede album, met de haast provocerend simpele titel Ta-Dah.

Tekst: Atze de Vrieze

Publicatiedatum: 19 september 2006

Wie voorspelde dat Griekenland Europees kampioen voetbal zou worden, heeft daar indertijd een lieve duit aan verdiend. Bijna net zo’n onwaarschijnlijke gok: een Amerikaanse groep met daarin drie homo’s en twee hetero’s (waarvan één vrouw) scoort een hit met een cover van Pink Floyd (‘Comfortably Numb’) die klinkt als The Bee Gees. En toch gebeurde dit allebei in 2004. Nog onwaarschijnlijker leek het op voorhand dat de carrière van de Scissor Sisters een lang leven beschoren zou zijn. Het uitbundige popbrouwsel op hun titelloze debuutalbum bevat sporen van onder meer disco, kitscherige jaren zeventig pop en glamrock, niet bepaald voor de hand liggende kost.

Toch werd Scissor Sisters in Engeland een van de best verkopende acts van de laatste jaren en hun kleurrijke en overtuigende live show heeft die reputatie alleen nog maar versterkt. Afgelopen maand gaf Scissor Sisters nog een sterk optreden op Lowlands. Reden genoeg om nogal geheimzinnig te doen rond de opvolger. Journalisten kregen zelfs geen promo’s toegestuurd van het album, om vroegtijdig lekken te voorkomen. Dat zou de grap van het album natuurlijk ook wel verpesten. Want dat willen de Scissor Sisters zo graag, hun tweede album presenteren als een cadeautje achter de rug, met een trotse glimlach: Ta-Dah.

Voorbij de camp
Volgens Babydaddy (door collega/gitarist Del Marquis liefkozend het grote brein van de band genoemd), is de ogenschijnlijk platte titel een lichtvoetige sneer naar vooringenomen muziekjournalisten, maar vooral ook een verwijzing naar de typisch Amerikaanse muziekconsumptie: “Niet alles hoeft voor je uitgespeld te worden. Dat is het grote probleem van de Amerikaanse popcultuur.” Del Marquis beaamt: “Je hoort zo veel waardeloze teksten!”

Het is een belangrijk statement voor een band die nog wel eens versleten wordt voor een novelty act die alleen maar wat goochelt met kitsch. Niet iedere hipster heeft Elton John als idool (hij speelt zelfs mee op single ‘I Don’t Feel Like Dancing’), maar met camp en ironie heeft het verbazingwekkend weinig te maken. Scissor Sisters doft zich graag op voor een optreden, maar goedkoop is het daarmee nog niet. Muzikaal reflecteert de band op het leven en tovert het de bleke wereld weer wat kleur op de wangen.

“Op ons vorige album bezongen we de decadentie van het leven, dit album gaat veel meer uit van het positief benaderen van negatieve situaties. We zijn ons sterk bewust geworden van onze verantwoordelijkheid. Wij hebben gemerkt wat we allemaal met onze muziek los kunnen maken. We zien duidelijk welk effect negatieve muziek op mensen heeft, een positieve boodschap kan mensen uiteindelijk een stuk verder helpen.”

Dat klinkt alsof Scissor Sisters (net als The Polyphonic Spree) als een soort hogepriesters van het leven hun publiek de handen omhoog wil laten heffen. Bij Scissor Sisters ligt dat toch een stuk subtieler. De melodieën zijn steeds onmiskenbaar aanstekelijk, de songs daarentegen zitten verbazingwekkend vernuftig in elkaar en de teksten zijn lang niet eenvoudig te vatten. Ta-Dah laat horen dat Scissor Sisters in alle opzichten gegroeid is.

De invloeden zijn nog min of meer hetzelfde, maar ze zijn dichter naar elkaar toe gegroeid. Babydaddy: “Wij zijn het tegenovergestelde van de stelling ‘je moet al je invloeden aan de kant zetten en alleen van jezelf uitgaan’. Je bent een product van je invloeden. De kunst is om er iets nieuws en beters van te maken. Ik denk wel dat we daar beter in zijn geworden. De meest waardevolle momenten krijg je als je al jaren naar een plaat luistert en ineens iets hoort dat je nog nooit eerder had gehoord. Dat je je bijna niet kan voorstellen dat het er al die tijd al is geweest. Zoiets willen wij ook maken.”

Vieren in het absurde
Terug naar 11 september. De laatste jaren lijkt de wereldpolitiek – meer specifiek de manier waarop de Amerikaanse regering haar strijd met het terrorisme voert – steeds meer grip te krijgen op de popmuziek. In eerste instantie weten weinig mensen zich raad met de aanslagen en vervallen de Verenigde Staten in een orgie van vaderlandsliefde. De laatste tijd spreken meer en meer muzikanten zich uit tegen het beleid van de heren Bush en Blair. Van Bruce Springsteen tot Pearl Jam, van Thom Yorke tot The Dixie Chicks.

Scissor Sisters heeft nooit een geheim gemaakt van hun relatie met 11 september. De bandleden wonen allemaal in New York en hebben de aanslagen van dichtbij meegemaakt. Toch gaat de groep er heel anders mee om dan eerder genoemde voorbeelden. “We hebben nooit direct over 9/11 geschreven en verwerken geen politieke statements in onze muziek, maar wat wij doen, is heel duidelijk een reactie op die gebeurtenissen. Dat ze effect hebben op ons leven is overduidelijk. Wij vieren het leven tot in het absurde.”

Op een soortgelijke manier reflecteert de band op de ramp in New Orleans, die in eigen land veel heeft losgemaakt. Kanye West viel in het openbaar zijn president verbaal aan, DJ Shadow laat in een visual tijdens zijn live show het hoofd van Bush langzaam onder water verdwijnen. Scissor Sisters kiest er liever voor een ode te brengen aan de stad. New Orleans is beroemd om zijn rijke muzikale verleden, maar ook berucht om prostitutie, criminaliteit en seksueel getinte feesten als Mardi Grass en Southern Decadence (een event voor homoseksuelen). Het nummer ‘She’s My Man’, veruit het beste nummer van de plaat, refereert hieraan.

Del Marquis: “Het nummer gaat niet direct over wat daar gebeurd is, maar toen we het allemaal op televisie zagen gebeuren ontstond er wel een verlangen om die stad met al zijn mythes en verhalen te eren. Wij zijn verhalenvertellers, vooral Jake. En dat gaat van het meest obligate liefdesliedje tot aan het meest absurde verhaal. Het is eerlijk sentiment. Hij schrijft soms vanuit zijn hart, soms vanuit zijn hoofd en soms vanuit zijn reet, maar het is allemaal even belangrijk.”

http://www.kindamuzik.net/interview/scissor-sisters/scissor-sisters-dansen-op-de-vulkaan/13910/
Meer Scissor Sisters op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/scissor-sisters