• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Antister Ron Sexsmith wilde nooit beroemd worden

Hij draait al vijftien jaar mee in de muziek. Toch zijn er heel veel mensen die nog nooit van de Canadees Ron Sexsmith gehoord hebben. Dat terwijl de man grootheden als Paul McCartney, Elvis Costello, de mannen van Radiohead en Elton John onder zijn grootste fans mag rekenen.

Tekst: Anneke Ruys

Publicatiedatum: 06 juni 2006

Echt beroemd is Ron Sexsmith nooit geworden met zijn muziek. Denk je dat hij daarmee zit? Nee dus. Hij is eigenlijk wars van alles wat maar naar roem riekt. Liever houdt hij zich alleen bezig met het maken van muziek en het optreden voor diegenen die hem een warm hart toedragen. Interviews, radio, tv: Ron Sexsmith heeft er niet zoveel mee.

Toch antwoordt hij tijdens het interview braaf op alles wat hem gevraagd wordt. Jeugd, relaties en zijn eeuwige onzekerheden: Sexsmith praat er zonder problemen over. Uitlaatklep
Ron Sexsmith kijkt met een goed gevoel terug op zijn jeugd “Ik groeide op in een doorsnee gezin in een Canadees stadje met honderd duizend inwoners.. We waren niet rijk, maar ook weer niet arm. St. Catherines in Ontario is best een goede plek om je jeugd door te brengen. Mijn ouders zijn niet muzikaal, maar wel gek op muziek. Wel had ik een broer die met muziek bezig was. Hij speelde gitaar en hij zong covers. Niet professioneel, gewoon als hobby. Toen hij mijn enthousiasme bespeurde zei hij: ‘Waarom leer je geen Neil Youngsongs? Die passen goed bij je stem’. Dat leek me geen gek idee, want ik was een grote fan. Ook van de Kinks, Bob Dylan en The Beatles. Zo werd muziek mijn uitlaatklep en bouwde ik een heel coverrepertoire op en dat zong ik in één van de bars die St. Catherines rijk was. Met iets anders hoefde je ook niet aan te komen in de plaatselijke bar, want muziek moest volgens de bezoekers daar wel herkenbaar blijven”.

Volgens de man die al snel de bijnaam ‘one man jukebox’ kreeg, omdat hij bijna ieder verzoekje kon inwilligen dat hem gevraagd werd. “Ik kende zoveel nummers uit mijn hoofd dat de mensen iedere keer weer verbaasd stonden. Zelf begon ik er een soort sport van te maken om alle songs die me aanspraken uit mijn hoofd te leren. Dat is allemaal leuk en aardig, maar op een gegeven moment wil je meer. Zo nu en dan probeerde ik een van mijn eigen songs in het programma te stoppen, maar daar bleef het bij. Ondanks alles ben ik best trots dat ik me in de jaren tachtig, een tijd van electromuziek en beatboxen, staande heb weten te houden.”

Carrière
Sexsmith verhuisde naar Toronto. “Voor de muziek en nergens anders voor”, legt hij uit, “en om te eten, want dat is ook belangrijk. In St. Catherine zag ik geen echte toekomst voor mijn muziek. Bovendien was mijn eerste kind in 1985 geboren en er moest er écht geld op tafel komen. Inmiddels was ik ook zelf begonnen met het schrijven van songs. Als ik een doorzetter was geweest, was het me misschien wel eerder gelukt om carrière te maken, maar ik heb altijd last gehad van onzekerheden. Onzekerheid over mezelf, mijn uiterlijk, mijn muziek. Altijd dacht ik dat de wereld niet zat te wachten op zo’n onaantrekkelijke, onzekere man als ik. Toen de nood aan de man was, heb ik echt alles op alles gezet. Het was 1985 en ik wilde gewoon proberen een serieuze muzikale carrière op te bouwen.”

Die carrière kwam er niet meteen. Als Sexsmith eenmaal besluit om die toekomst na te streven merkt hij dat de mensen wel geïnteresseerd zijn, maar meer in Ron Sexsmith de songschrijver dan in Ron Sexsmith de artiest. “Her en der kon ik mijn liedjes aan geïnteresseerde zangers en zangeressen slijten. Toch kon ik het spelen niet laten. Ik trad overal op waar ik kon. Soms voor een handjevol mensen, soms voor een volle zaal. Zo kwam er op een gegeven moment een man van Interscope langs en toen ging het balletje opeens aan het rollen.”

Toegankelijk
Inmiddels heeft Ron Sexsmith een handvol platen op zijn naam staan. De laatste, die recent het daglicht zag, heet Time Being. Sexsmith durft het nu toe te geven: een beetje commercieel succes zou niet zo slecht zijn. “Ik heb er tenslotte jaren voor geknokt.”

Dat commerciële succes zal er voor de nieuwe plaat misschien weer niet in zitten, maar hij klinkt wel toegankelijker dan ooit tevoren. “Nummers als ‘The Grim Trucker’ en ‘I Think We’re Lost’ betreffen weliswaar onderwerpen als dood en vergankelijkheid, maar de muziek die erbij hoort, is wat lichter van toon.”

Sexsmith verkondigt het als een soort blijheid, een trots. Alsof hij iets bereikt heeft waar hij al jaren naar streeft. Hij is een man die niet zonder muziek kan en altijd maar móet schrijven. Dat is zijn leven. Toch is hij wel eens bang dat er een dag komt dat de liedjes wegblijven. “Dat zou een regelrechte ramp zijn, want mijn hele leven ligt in die liedjes. Aan de andere kant kan ik ook wel eens een rustperiode gebruiken. Wat ik dan zou gaan doen? Daar moet ik misschien nog maar eens heel diep over nadenken”.

http://www.kindamuzik.net/interview/ron-sexsmith/antister-ron-sexsmith-wilde-nooit-beroemd-worden/13055/
Meer Ron Sexsmith op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ron-sexsmith