• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Razor Crusade: We Zijn Matrozen Van Nu.

Al lange tijd gonsde de naam van Razor Crusade in de Nederlandse hardcore-scène. Na de veelbelovende EP Are You Wired? verscheen ruim een half jaar geleden het uitstekende debuutalbum Infinite Water. Aan de vooravond van een Europese tour met Stretch Armstrong is het voor KindaMuzik tijd om de stand op te maken.

Tekst: Eric Looge

Publicatiedatum: 30 oktober 2004

Op een vrijdagavond speelt Razor Crusade in een kleine kroeg in Leeuwarden met labelgenoten Malkovich en het onbekende The Murder Of Rosa Luxembourg. Een uur voordat de band opmoet, zit ik met bassist Harm, zanger Ivo en gitarist Michiel in de tourbus. Binnen is het stil, buiten is het kil en nat, maar toch is de sfeer opperbest. Harm en Ivo praten enthousiast, Michiel grinnikt op de achterbank mee. Het gaat goed met de band. Toch verscheen een dag voor dit optreden op de website van Razor Crusade dat drummer Mark per direct gestopt was, maar er desondanks geen shows geannuleerd hoefden te worden.

“Dit is de één-na-laatste show met Mark. Daan, zijn vervanger, kan zo invallen. Na drie repetities kon hij de hele liveset al spelen. Hij leert met de snelheid van het licht, dat is ongelofelijk. We hebben tegen Mark gezegd dat hij kon stoppen wanneer hij wilde, want de nieuwe drummer kan alles al spelen. Bij de meeste bands is een bezettingswissel een hele ingreep, maar bij ons gaat dat op een of andere manier van een leien dakje”, zegt Harm. Ook de wissel op zang verliep soepel vertelt Ivo: “Toen mijn vorige band, Against Time, gestopt was kreeg ik direct een mailtje van Harm. Of ik niet mee wilde spelen. Dat heb ik toen direct gedaan en nu zit ik dus alweer een tijdje in Razor Crusade”

Té
Het debuutalbum Infinite Water werd uitstekend ontvangen. De plaat is agressief en emotioneel zonder tot een slappe emopunk-variant te verworden. Toch krijgt de band wel eens te horen dat hun plaat te druk en te hectisch is. Daarnaast zitten de teksten van Ivo cryptisch in elkaar en bedient hij zich van schuimende volzinnen die soms wat geforceerd over kunnen komen.

“Ach het is maar een mening van een persoon”, zegt Ivo. “Ik vind dat onze nummers helemaal niet zo hectisch of druk zijn. Het zijn gewoon popsongs in een iets steviger jasje met Sonic Youth-achtige dissonante akkoorden.” Harm vult aan: “Hoe kan een plaat nou ‘te hectisch’ zijn? The Blood Brothers of Dillinger Escape Plan, dat vind ik hectisch. In vergelijking met hen zijn wij toch nog goed aan te horen. En te veel ideeën in een nummer snap ik ook niet. Ja, als je de zooi op de radio als referentie neemt, dan wel ja. Dat bestaat uit drie stukjes die eindeloos herhaald worden. Ik snap ook wel dat onze plaat niet een heel makkelijke luisterplaat is, maar als je je een beetje verdiept in het genre valt het nog wel mee volgens mij.”

Ivo komt uit zichzelf met nog een aantal negatieve reacties in de pers: “Ik las ook een recensie waarin geschreven werd dat het leek of ieder nummer van een andere band was. Dat was negatief bedoeld, maar ik vind dat het grootste compliment dat je kunt krijgen! We spelen geen covers, dus het betekent alleen maar dat je een heel gevarieerd album hebt gemaakt. Bovendien is mijn stem heel gevarieerd waardoor het soms lijkt alsof er een andere zanger staat.”

“Weer een andere recensent schreef dat er te weinig bezieling in de plaat zat, maar daar kan ik me zelfs wel in vinden. Drie weken voor de plaat opgenomen werd, heb ik de oude zanger vervangen. Ik heb dus in die drie weken alle teksten en zanglijnen uit mijn duim moeten zuigen. Veel tijd om me in te kunnen leven heb ik dus niet gehad. Als ik de plaat nu, een jaar later, opnieuw in zou mogen zingen kwam het er heel anders op te staan. Veel meer als een soort eenheid. Mijn vorige bands waren melodieuzer dan Razor Crusade. Deze muziek is zwaarder en dat was wennen. Ik heb nu mijn balans beter gevonden en dat komt de muziek ten goede. Het is niet zo dat ik nu compleet andere zanglijnen verzonnen zou hebben, maar live ontwikkelen de nummers zich verder. Op de plaat lijkt het alsof de zanglijnen als een sheet over de muziek heen gelegd zijn, terwijl ze nu geïntegreerd zijn in het totale plaatje.”
Harm beaamt dat: “We zijn nog steeds bezig met het zoeken naar ons eigen geluid, alhoewel we ons ook weer niet vast willen pinnen op een bepaald soort muziek waarmee we dan plaat na plaat gaan vullen.”

Wat vindt Ivo dan van de kritiek op zijn cryptische zinnen en ongebruikelijke vocabulaire? “Ik vind dat mijn teksten niet overdreven moeilijk zijn. Bovendien is er geen woordenboek bij te pas gekomen, het is mijn eigen woordenschat. Al mijn teksten heb ik ook nagenoeg in een keer op papier gezet. Er was een beperkte tijd en daarbinnen moest het gewoon klaar zijn. Mijn teksten zijn vrij abstract omdat ik het gewoon niet interessant vind om voor te kauwen hoe ik over bepaalde zaken denk. Laat mensen zelf hun betekenis kunnen geven aan de muziek. In een abstract schilderij ziet ook iedereen wat hij erin wil zien. Dat vind ik belangrijker dan dat iedereen mijn oorspronkelijke bedoeling uit de teksten haalt. Vroeger heb ik dat wel gedaan en dan kreeg ik een complimentje: ‘Ja, ik vind ook dat je blikjes niet op straat mag gooien!’ of ‘Ja, ik vind Balkenende ook een lul!’ Het is leuker om te puzzelen met woorden en het wat cryptischer te verpakken. Bovendien raak je minder snel uitgekeken op een tekst.”

Water
Op de hoes van Infinite Water vallen de typisch Nederlandse dijken en binnenwateren op. Bovendien bevatten vrijwel alle nummers op de plaat wel een verwijzing naar water, vaak in figuurlijke zin. De titel Infinite Water is ongetwijfeld niet voor niets gekozen. Wat heeft Razor Crusade met water?
“Kijk maar naar die natte straten buiten”, antwoordt Ivo. “Nederland heeft altijd met water te maken gehad. Ons lichaam bestaat voor een groot deel uit water. Daarbij komt dat water een vrij abstract en universeel begrip is.”
Harm vult aan: “We hebben dat ook gebruikt omdat de nummers vrij gevarieerd zijn. Sommige zijn melodisch, andere hard of wat meer indie. We hebben een thema meegegeven om toch een beetje meer lijn te krijgen in de plaat.”
Ivo springt hierop in: “Ik vond het ook wel prettig om wat meer houvast te hebben. In die drie weken kan ik overal wel teksten over gaan verzinnen. Je kunt je meer richten op een bepaald iets. Alsof je in opdracht van iemand werkt.”

“Daarbij wilden we ook graag een soort statement afgeven dat we een typisch Nederlandse band zijn”, zegt Harm. “In deze tijd heb je al genoeg bands die willen klinken als een exact kopie van een Amerikaanse, Engelse of Zweedse band. Wij komen uit Nederland en op deze manier proberen we dat ook duidelijk te maken. We hadden ook met klompen en molentjes kunnen beginnen, maar het moet ook niet klungelig worden. We hebben voor de duidelijkheid ook nog ‘dedicated to ’53 and everything after’ in het boekje gezet. Als je het dan nog niet snapt…”
Ivo gaat nog even verder over de nadruk op de Nederlandse afkomst: “Vroeger was voor mij Amerika het walhalla van alles. Skateboarden, muziek en weet ik wat. Toen ik er eenmaal was, bleek alles een grote luchtballon. Het hele land staat vol met dezelfde supermarkten en dezelfde fastfoodketens. In Europa zit je na een paar uur rijden in een heel andere cultuur. Met bijbehorende architecturen en eetgewoontes. Dat vind ik prachtig. Ik vind het dan ook jammer dat Europa steeds meer tot eenheidsworst wordt gekneed, door de euro en dergelijke. In ‘Europeanly Adorable’ zing ik ook: ‘Splinter this continent’. Ik hou wel van al die verschillende culturen.”

Support Act
Ondanks dat de band pas één EP had uitgebracht, tourden ze in november 2003 door Engeland met The Hope Conspiracy. Op dit moment vergezellen ze Stretch Armstrong op hun Europese Tournee. Het lijkt alsof de band veel geluk heeft met dergelijke buitenkansen. Harm beaamt dat: “Ik weet ook niet zo goed waar we het aan verdiend hebben, maar we hebben er wel geluk mee. We werken er wel hard voor, daar niet van, maar we hebben de mazzel dat we op een gegeven moment gewoon een mailtje krijgen met de vraag of we support willen zijn van deze bands. Ik moet wel zeggen dat ons label Reflections en ons boekingskantoor Loudnoise goed helpen.” Ivo vult aan: “Je hebt ook bands die zich moeten inkopen om een grote band te mogen supporten. Ze betalen als het ware die dikke touringcar voor de hoofdact. We hebben inderdaad wel mazzel dat we dat niet hoeven. Aan de andere kant: die bands kiezen ons omdat ze blijkbaar vinden dat we te gekke muziek maken. The Hope Conspiracy zag ons destijds spelen met Snapcase en die vonden het super. Voor Stretch Armstrong geldt hetzelfde. Ze zagen ons een paar maanden geleden en nu willen ze ons mee als support.

Harm relativeert: “Ik vind onszelf toch nog steeds niet uitzonderlijk goed hoor. Technisch gezien al helemaal niet.” Volgens Ivo is dat ook helemaal niet belangrijk: “We zijn echt. Dat is belangrijk. Je ziet zo of een band een toneelstukje op staat te voeren. Daar prikken mensen zo doorheen. Of we nu hier in Leeuwarden voor tien man staan of in de Melkweg voor… eh… ook tien man (gelach), dat maakt ons niets uit. Ik rijd fucking vijf uur om hier in Fryslân een show te doen waar we geld op moeten bijleggen! Maar dat maakt niet uit. Dit is wat we tof vinden. En dat zie je op het podium denk ik.”

Buitenland
Wie de agenda van Razor Crusade bekijkt, ziet dat de band veel in het buitenland speelt. Als ze in Nederland spelen, is dat vaak in jeugdhonken of andere kleine zalen. Volgens Harm ligt dat aan het feit dat ze domweg niet vaak door de grotere zalen gevraagd worden. “Nederland is voor ons eigenlijk ook wel weer een vreemde eend in de bijt. In Duitsland en Engeland spelen we veel vaker en daar houden we soms ook nog wel wat geld over aan een optreden, maar in Nederland loopt het allemaal nog niet zo hard. Maar we gaan onszelf ook niet opdringen aan zalen en festivals. Sommige bands kiezen daarvoor, maar wij niet. We spelen zo goed als we kunnen en hopen dat mensen dan op ons afkomen.”
Ivo is het daarmee eens: “Als we gaan leuren, zouden we er misschien wel van kunnen leven. Je speelt zoveel mogelijk, maar je houdbaarheid is dan beperkt. De tours zijn wel kicken. Een hele week met zijn allen in de bus door het buitenland crossen.”

Zwerversbestaan
Als Ivo het tourleven bejubelt, komt ook de rest van de band los. De oogjes twinkelen als de geromantiseerde verhalen over de bekende stinkende tourbussen en vage slaapplekken worden opgerakeld. Toch heeft het vele touren en spelen ook andere consequenties volgens Ivo: “Je moet er veel voor laten. Ik ben deze week voor de zoveelste keer ontslagen bij een drukkerij. Daar kies je dan wel voor. Toen ik voor de zesde keer binnen een jaar een tijd vrij vroeg om weer op tour te gaan vond de baas het welletjes.”
Ook Harm herkent deze problemen: “Ik ben net afgestudeerd en moet volgende week bij mijn sollicitatie ook melden dat ik de baan best wil hebben, maar dat ik voorlopig nog niet kan beginnen omdat ik weer een paar weken op tour ga. Dat is natuurlijk ook niet de beste binnenkomer…”
Voor het eerst mengt de timide Michiel zich in het gesprek. Berustend meldt hij dat zijn contract als elektricien ook al niet verlengd werd.

Toch maakt de band zich niet druk om dit soort zaken, vertelt Ivo: “We kiezen voor de band. Niet voor een gezin, een dikke auto of een huis. Doen we dat wel, dan kunnen we niet op deze manier leven. Dan hou je het nog twee jaar vol, maar dan is het gedaan met de band. Dan moeten er kinderen opgevoed worden en dergelijke. Ik kwam gisteren een 65-jarige kunstenaar tegen, die zei: “Ik zoek eigenlijk een bijbaantje, want ik heb mijn hele leven precies gedaan wat ik wilde, maar nu heb ik alleen geen pensioen opgebouwd.” Toen dacht ik: “Dat lijkt mij ook wel wat.” We kiezen als het ware een beetje voor een zwerversbestaan. Ik bezit wel wat dingetjes, maar die zijn me niet zo heel veel waard. Daarnaast zwerven we in een bus door verschillende streken en ontmoeten verschillende mensen. Het is een schitterend bestaan.”

Aangewakkerd door de enthousiaste tourverhalen van zo-even en Ivo’s zwerversvergelijking, draaft Harm nog even door: “Alleen maar touren, dat zou echt helemaal te gek zijn. We zijn een soort moderne zeemannen!” Iedereen lacht als Harm er nog een schepje bovenop doet: “Matrozen van nu!” Om vervolgens enigszins geschrokken te zeggen: “Als dit maar niet boven het artikel komt, mensen zouden nog gaan denken dat we een soort rare hippies zijn…”

http://www.kindamuzik.net/interview/razor-crusade/razor-crusade-we-zijn-matrozen-van-nu/7696/
Meer Razor Crusade op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/razor-crusade