• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Radioactive Man: Op het podium moet er gerockt worden

Radioactive Man maakte er tijdens zijn optreden op 10 Days Off in Gent een dolle avond van. Na zijn naar hemzelf genoemde debuutalbum uit 2001 is recentlijk de opvolger Booby Trap uitgekomen op zijn eigen label Rotters Golf Club.

Tekst: Dave Roozendaal

Publicatiedatum: 01 september 2003

Sporten
Ondanks de associatie met sport die je zou kunnen maken als je zijn achternaam, zijn activiteiten met Andrew Weatherall als Two Lone Swordsmen en de naam van het label dat hij met diezelfde Weatherall bestiert in acht neemt, is Keith Tenniswood geen sportman. Zijn lach galmt door de backstage-ruimte die diep in het prachtige gebouw van de Gentse Vooruit verscholen ligt. "De enige sporten die ik beoefen zijn bierheffen en Playstationspelletjes spelen. De sportconnectie is toeval. We hebben wel de naam van het label verzonnen naar aanleiding van een spelletje golf op de Playstation. We zaten te spelen en omdat het golf was zaten we er met een kakkineus accent bij te orakelen. Toen kwam op een gegeven moment het woord 'rotter' voorbij, een ouderwets scheldwoord dat eigenlijk vooral door dure Engelse kostschooljongetjes gebruikt werd voor nietsnutten. 'Rotters Golf Club' vonden we wel mooi klinken, en het was op dat moment nog van toepassing ook, haha."
De goedlachse Brit heeft net zijn tweede langspeler Booby Trap uitgebracht, waarop hij ruiger te werk gaat dan op de voorganger, Radioactive Man, maar lang niet zoals op zijn singles.
"Ik wilde een plaat maken als een live-optreden of DJ-set. Rustig beginnen en dan langzaam naar het kookpunt toe werken. Ik heb het afgelopen jaar heel veel opgetreden en dat heeft wel zijn weerslag gehad op dit album. Maar het is over het algemeen wel subtieler dan op mijn singles, ja. Ik hou van het contrast tussen mooie melodieën en gruizige baslijnen. Die liefde voor dat soort bassen heb ik overgehouden aan mijn rave-tijd. In het begin van de jaren negentig ging ik veel met vrienden naar raves, iedere week wel een paar keer, feesten tot we erbij neervielen. Het was zo iets fantastisch. Het waren de dagen dat de hardcore hoogtij vierde, pre-jungle zeg maar. Het was nieuw, fris, perfecte muziek voor de drugs die we toen namen. Eigenlijk probeer ik met mjn muziek die sfeer te vatten. Ook al omdat die tijd volgens mij niet meer terugkomt. Toen de Criminal Justice Bill (een Britse wet die onder meer housefeesten in de open lucht zwaar aan banden legde - DR) erdoor kwam in 1993 veranderde alles. Het spontane ging eraf. Er zijn natuurlijk altijd nog raves, maar het is toch anders. Op een gegeven moment kwam er een legale, indoorversie van dat soort feesten, georganiseerd door clubs, en die zijn zo groot geworden, dat kon niet anders dan misgaan. Wat betreft de lol en de beleving, bedoel ik dan. Het is allemaal heel commercieel en niet-spannend nu."

Rocken die bak
Niet-spannend is een term die niet snel in verband zal worden gebracht met de muziek van Radioactive Man. Tenniswood is een man van veel invloeden en een brede muzikale smaak, die altijd op zoek is naar een nieuwe invalshoek. Dat die niet perse van nieuwe muziek hoeft te komen bewijst zijn liefde voor krautrock, die pas vijtien jaar geleden, dus ver na de tijd van Neu! en Can, tot ontluiking kwam.
"Daar zat weird stuff bij. De songs die die mannen maakten waren eigenlijk geen songs, of tenminste niet in de traditionele zin van het woord. Het waren gewoon grooves zonder begin of einde. Jaki Liebezeit (ex-drummer van Can, tegenwoordig veel samenwerkend met Bernd Friedman en diens Nu Dub Players - DR) was een fantastische drummer, ik was gefascineerd door zijn patronen. [grijnzend] Waarschijnlijk heb ik hier en daar wel eens een sample van hem gebruikt. Misschien. Maar goed dat zul je toch niet snel horen want ik bewerk mijn samples altijd tot iets onherkenbaars. Maar ik was ook erg gecharmeerd van Hawkwind en bands als Gaye Bikers On Acid. Het psychedelische heeft me altijd aangesproken."
De afgelopen 6 maanden is Keith zelf bezig geweest met het vormen van een band, niet in de laatste plaats om nieuwe inspiratie op te doen.
"Het is een herontdekkingsreisje. Ik heb vroeger ook wel in bandjes gespeeld, in mijn tienerjaren. Punkbandjes, vooral - ik speelde gitaar. Nu heb ik een basgitaar gekocht en nog een andere oude gitaar, en daar ben ik wat op gaan zitten rammen. Silver Bullet (Britse rapper die onder meer met drum&basser Jonny L. werkte - DR) doet ook mee. We zijn al met een album bezig, hoewel we nog geen deal hebben met een platenmaatschappij. Het is geen electroding als Radioactive Man, verre van dat zelfs. We zitten meer in de ragga- en hiphophoek, maar met live drums en bas. Voor mij is het heel verfrissend om weer samen met anderen in een creatief proces te zitten, het is zo anders dan in je eentje in de studio knutselen. Ik heb ook erg veel zin om live te gaan optreden met de band."
Dat zal ongetwijfeld een intense aangelegenheid worden. Als Radioactive Man solo optreedt is het namelijk altijd bal. Tenniswood houdt ervan om met het publiek te communiceren en bouwt graag een feestje op het podium.
"Ik heb echt een grote hekel aan optredens waarbij een mannetje achter een batterij laptops staat zonder op te kijken van zijn scherm. Doodsaai. Ik wil een fysieke uitputtingsslag zien, ik wil dat er gerockt wordt, het is niet voor niets een live-optreden. Ik heb het idee dat veel van die laptopgasten te veel geobsedeerd zijn door het proces van muziek maken, waardoor er helemaal geen soul en funk meer in hun optredens zitten. Wat niet wil zeggen dat ik die muziek niet goed vind, hoor. En mijn bezwaren gelden niet ook iedereen - Aphex Twin of Squarepusher live kan fantastisch zijn."

Dub
Naast de eerdergenoemde krautrock heeft Tenniswood ook een warme interesse in dub.
"Lee Perry is de man voor mij. Tenminste, de Lee Perry van vroeger, want wat hij tegenwoordig zo af en toe uitpoept is nauwelijks te pruimen. Maar de producties uit de jaren zestig en vooral zeventig, man man, ongelofelijk mooi. Het is ook onvoorstelbaar met wat voor middelen hij die magische klanken tevoorschijn toverde. Een viersporenrecorder en een delay-knop, dat was het. Het is bijna een wonder. [lachend] Misschien heeft hij zijn ziel destijds wel verkocht aan de duivel, als een soort Robert Johnson van de reggae. Maar ik hou ook erg van het werk van Adrian Sherwood (de baas en opperproducer van het label On U Sound - DR). Toen Andy [Weatherall] en ik een keer in Japan waren trad Audio Active op in het voorprogramma, en Sherwood zat toen aan de knoppen. We raakten aan de praat en sindsdien zijn we zo'n beetje bevriend. Met hem ga ik zeker nog eens in de studio zitten. De manier waarop hij dub maakt vind ik fascinerend. Het is eigenlijk een soort rock, heel noisy. Ik ben wel heel benieuwd wat hij met mijn muziek zou doen, maar één ding weet ik zeker: het zal briljant zijn."
Ook in dub zit een zwaar psychedelisch element. In feite is de psychedelica een rode draad door het hele leven van Tenniswood.
"Tja, wat wil je. In de rave-tijd ging het er ook behoorlijk heftig aan toe. We probeerden van alles uit, maar LSD was toen wel favoriet. Maar ik ben nooit over de schreef gegaan, ik heb me altijd goed in de hand kunnen houden wat betreft de hoeveelheden, bedoel ik. Natuurlijk heb ik mezelf meer dan eens verloren in een trip, maar op de één of andere manier bleef ik in mijn achterhoofd houden dat het een tijdelijke staat van bewustzijn was, dus ik werd nooit al te paranoïde of zo. Ik merkte ook dat het me nieuwe inzichten verschafte, hoe clichématig dat ook klinkt. Als je acid gebruikt verandert de manier waarop je denkt, je ziet de dingen in een heel ander perspectief, waardoor je je over bepaalde zaken een veel genuanceerdere mening vormt. [lachend] Alleen het kostte nogal eens moeite om die nieuwe invalshoeken vast te houden of weer terug op te roepen als de drugs waren uitgewerkt. Ik las toen ook veel boeken over LSD en andere geestverruimende middelen, van Timothy Leary en Aldous Huxley, je kent het wel. Het heeft me toen wel gevormd."
Tegenwoordig doet hij dat soort dingen nauwelijks meer.
"Nee, haha, niet echt. Ach, ik rook wiet en ik neem nog wel eens wat hier of daar. Voor het maken van muziek of live spelen kan ik het in ieder geval niet gebruiken, dan moet ik echt helder zijn. Ik bedoel, je kunt je natuurlijk niet echt op een rij knoppen concentreren als er de hele tijd kleine groene mannetjes met rode puntmutsjes op hun veel te grote hoofden door het beeld komen rennen en alle geluiden drie keer uit alle hoeken echoën. Hoewel, misschien moet ik het eens proberen. Het zou zeker een nieuwe dimensie toevoegen aan de optredens. [lachend] Kunnen die groene mannetjes de koortjes doen."

Booby Trap is uitgebracht door Rotters Golf Club en wordt gedistribueerd door Zomba
» Lees de recensie op KindaMuzik

http://www.kindamuzik.net/interview/radioactive-man/radioactive-man-op-het-podium-moet-er-gerockt-worden/3882/
Meer Radioactive Man op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/radioactive-man