• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Phantom Limb mengt country en soul voor jonge mensen

Goedlachs spreekt Yolanda Quartey met ons, terwijl de carrière van Phantom Limb als een speer gaat. Zeker in Nederland, na de ontwapende show op Lowlands. In het jonge leven van Quartey was het niet louter rozengeur en maneschijn. Maar ambitieus is ze wel. Hell yeah.

Tekst: Ronald Besemer

Beeld: Renate Beense

Publicatiedatum: 07 november 2012

In een oogverblindende zwarte jurk met oranje kraaltjes loopt Quartey de gezellig rommelige bovenruimte van Tivoli de Helling binnen. Zij vult de hele ruimte met haar lijf, persoonlijkheid en ruime glimlach. En wat een ongelooflijke bos krullen heeft ze. We keuvelen over haar voornaam die niet Engels klinkt en komen vervolgens terzake.

Countrysoul wordt jullie muziek genoemd. Brengen de jongens de country in en jij de soul?
"Nee, dat is te gemakkelijk. Om te beginnen ben ik groot fan van Gillian Welch en opgegroeid met Dolly Parton. Country is altijd onderdeel geweest van wat ik zong, hoewel ik dat op mijn zesde natuurlijk niet doorhad. Country en gospel leiden terug naar dezelfde sporen. En de jongens in Phantom Limb zijn soulfanatiekelingen. Dus eten we uit dezelfde ruif: Staple Singers, Otis, Ike & Tina, The Band, Neil Young, Gillian Welch."

Is zingen altijd belangrijk voor je geweest, hielp het je in moeilijke situaties?
"Ik groeide op in een schaamteloos racistisch stadje buiten Bristol. Een omgeving waar ik aan moest ontsnappen. Muziek werd een noodzaak voor me, al was ik me daar toen niet bewust van. Het is gewoon wat je doet. Ik zong en danste altijd. Dat zat er van nature in en dat werd iets positiefs in een negatieve omgeving. In Engeland hebben we niet zo'n hoog percentage zwarte mensen als in Amerika. Minder dan tien procent. Ik was dus sterk in de minderheid en werd echt gediscrimineerd. Toen ik veertien was kon ik geen shampoo kopen in de winkel waar mijn vriendinnen heen gingen. Ik moest veel verder lopen naar die ene winkel waar ik wel in mocht. En dan nog werd ik nagekeken. Dat gevoel een minderheid te zijn, joeg me dieper de muziek in."

Dit soort verhalen zijn over Engeland niet zo bekend.
"Dat klopt. In steden als Bristol gaat het er normaler en rustiger aan toe, maar waag je er niet buiten. Je voelt dat gewoon. Het duurt nog wel even voordat dit voorbij is. Ik denk echt dat het komt doordat mijn kleur ver in de minderheid is. We blijven vreemden, zijn minder zichtbaar in het openbare leven en op tv en er zijn minder zwarte rolmodellen. Als je een rolmodel ziet, is het negen uit tien keer een muzikant."

Met Massive Attack uit Bristol ontsnapte je aan alles?
"Ik ben maar tweeënhalve maand bij hen geweest. Geen miljoen jaar zoals sommige mensen nu lijken te denken. Het was een mooie tijd. Ik had helemaal geen geld meer. Omdat ik daarvoor anderhalf jaar stemproblemen had en niets kon zingen."

Je zat ineens dicht op het grote succes.
"Min of meer. Maar het was niet relevant voor mijn muzikale weg. Het staat ver af van wat ik nu met Phanton Limb doe. Wij zijn dol op mooie harmonieën en Massive Attack stond voor minimalisme. Per definitie zijn de verschillen dus groot. Zie het niet als natuurlijke progressie om van die groep naar deze te gaan. Het was een leuke tijd en ik verdiende weer eens geld voor de verandering. Dat was belangrijk voor me. Ik ben ook een tijdje dakloos geweest en ik kan je zeggen dat dát niet grappig is."

Bij Massive Attack rook je aan erkenning en kon je de ambitie uitspreken die je zelf ook had?
"O hell yeah. Ik wil dat alleen wel met de juiste redenen bereiken. Door mijn tijd bij Massive hoefde ik geen slijmerige reclames in te zingen... hahaha."

Nu klink je als of je je stem gevonden hebt. De plaat wordt goed ontvangen en je deelt podia met mooie acts. Speel je nu een andere wedstrijd, zit je op een ander niveau?
"We hebben met Dr. John gespeeld, die was wel okay... HAHAHAHAHA. Solomon Burke was mooi om mee te spelen. En Candi Staton."

Heb je de ambitie om net zo groot en relevant te worden als Sharon Jones nu is?
"Ja, maar wij pakken het anders aan. Zij runt een soulrevue. Ik dans niet zo veel als Sharon, but I am shaking it. Niet meer zoveel als toen ik een kind was. Misschien moet ik dat toch meer doen. Nee, ik zie mezelf meer in de traditie van Otis Redding. Met de noodzaak om er iets uit te gooien. Hoe Sharon Jones een spanningsboog opbouwt met al haar vaardigheden, dat heb ik niet, dat is niet mijn ding. Als ik van het podium loop en daarna weer opkom zeg ik altijd netjes: 'O dankjewel dat jullie er nog zijn.' Ik verbaas me nog te veel dat mensen van onze show genieten."

Op Lowlands speelden jullie in een kleine bezetting. Dat had grote impact op duizenden jongelui die dag. Die niet zo jonge muziekstijl van Phantom Limb sloeg enorm aan bij de hippe kids.
"Als je er goed over nadenkt, zie je dat jonge mensen van dezelfde muziek houden als ik en ik ben zelf nog jong. Dan is het toch logisch dat dit de muziek van nu is?"

Ehh… ja.
"HAHAHAHA. Eigenlijk was het succes geen verrassing. Althans niet in Nederland. Jullie hebben een goede reputatie. Alle Engelse muzikanten die naar het continent willen, weten dat ze in Nederland moeten beginnen. Dus ik wist wel dat het goed zou komen op Lowlands. Alleen niet dat de tent zo vol zou lopen. Men bleef maar aansluiten van achteren. Het is mooi dat je in dit land relatief nieuwe muziek en artiesten kunt ontdekken, zonder dat alles wordt voorgekookt."

http://www.kindamuzik.net/interview/phantom-limb/phantom-limb-mengt-country-en-soul-voor-jonge-mensen/23387/
Meer Phantom Limb op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/phantom-limb