Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met een gemiddelde leeftijd van nog geen achttien jaar zitten er wel eens haken en ogen aan het muzikantenbestaan. Zeker in Australië, waar de horecawetten erg streng zijn. Dan maakt het niets uit of je in de band zit. Zangeres Amandah Wilkinson: "Ze geloven daar niet in het polsbandjessysteem zoals in Amerika, zodat kinderen en volwassenen in aparte ruimten moeten zijn. Omdat de zalen de boetes niet willen riskeren, is het voor ons als band ook moeilijk om daar op te treden."
In Europa zijn er weer andere problemen, zoals de taalbarrière. Violiste Taylor Henderson (die als ze niet praat aan één stuk door kauwgombellen blaast): "In Italië werd onze toetseniste geslagen door mensen van de beveiliging omdat ze niet geloofden dat ze in de band zat. Zo'n situatie wil je snel oplossen, maar zij verstonden geen Engels en als je zelf de taal van het land niet spreekt is het nogal lastig."
Geen back-upplan
De band werd ooit door Wilkinson bij elkaar gebracht om in een bandwedstrijd een doos met donuts te winnen. Maar ook zonder die wedstrijd was Wilkinson ervan overtuigd dat ze de muziek in wilde gaan: "Een paar weken voor die wedstrijd realiseerde ik me dat muziek echt het enige is waarvan ik wist dat ik het zou kunnen."
"Op school kwam ik alleen maar in de problemen, als ik weer eens niet het juiste schooluniform of geen zwarte schoenen droeg", vervolgt de zangeres. Dat ze tijdens het interview haar überhippe podiumoutfit aan heeft, zegt genoeg. "Iedereen staat klaar om te zeggen dat je het nooit zult maken. En daarom wil je het extra hard. Ze vragen dan wat je back-upplan is, maar dat is er niet. Falen is geen optie voor mij."
Dom, lomp en famous?
"Veel mensen hebben de perceptie dat je jong en dus dom bent", vervolgt de zangeres. "Ja, ik schreef 'Just a Song about Ping Pong', net die ene tekst die helemaal niets betekent. Maar mensen baseren alles over onze band op dat ene liedje en nemen niet de moeite om verder te kijken. Dat is het lastige van onze leeftijd; ze willen weten wat voor kleur ondergoed je draagt en wat je favoriete soort spaghetti is of op wie je op dit moment verliefd bent."
In Europa is het vijftal nog relatief onbekend en kunnen de bandleden gewoon over straat. In Australië ook, al is het daar een ander verhaal. Wilkinson: "Australiërs kunnen behoorlijk respectloos zijn. Zodra je boven het maaiveld uitkomt, gaan ze je haten. Ze doen het ook bij acteurs en sportlui, die verlaten het land dan en komen meestal niet meer terug. En dan klagen ze dat je je eigen land verwaarloost."
Het stigma van indie
Operator Please lijkt vooral op een missie om landgenoten in andere bands uit de underground te krijgen. Tientallen bandnamen vliegen over de tafel. Wilkinson: "In onze eerste week hier was ik in Top Shop [Britse modezaak, HV] aan het dj'en en draaide wat van The Flamingo Crash. Er kwamen meteen drie mensen om te vragen wie dat waren. Gelukkig had ik een paar cd's bij me."
"Er zijn zoveel goeie bands in Australië!", roept de zangeres. "Er heerst in ons land alleen een te groot stigma op het label dat je als band krijgt opgeplakt. Je bent óf indie, óf mainstream. De hitlijsten lijken op die in de VS, waarin je niet meer cool bent als je als indieband in de poplijsten komt. Ik hoop dat dat heel snel gaat veranderen. Het zal gebeuren, maar ik hoop dat het niet te lang gaat duren omdat de bands zelf het zat zijn."
Wilkinson: "Ik klink alsof ik Australië heel erg haat, en dat doe ik niet. Maar als je de wereld rondreist, worden je ogen geopend en word je minder bekrompen." De violiste vult aan: "Maar ik denk dat Australië wel op de goede weg zit, ze groeien. Vergeleken met Nederland is het een heel jong land en de muziekscene zelf is helemaal jong."
http://www.kindamuzik.net/interview/operator-please/operator-please-wil-verbinding-tussen-indie-en-groot-publiek/16793/
Meer Operator Please op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/operator-please
Deel dit artikel: