Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Samen met broer Lars op bas en Morten Krog op drums speelde Peter als zo velen voor de lol in hun vrije tijd in bandjes. Ze woonden in Kopenhagen waar Peter architectuur studeerde en Lars op het conservatorium zat. Daar leerde Lars twee jaar geleden Stine kennen die als zangeres al wat diverse achtergrondkoortjes had gevuld. Van het één kwam het ander en de vier vormden samen een band. NU genaamd. De jongens werkten voornamelijk met een computer aan de muziek en als dat af was kwam Stine er wat overheen zingen. Ze waren nog steeds op zoek naar een eigen geluid tussen de kaders van elektronica en rock waarin zij verkeerden, maar hadden nergens echt haast mee. Via via kreeg de Engelsman Stewart Talbot een cd-r met het nummer 'Disco Hurts' te horen. Talbot, die al van alles en nog wat in de muziekindustrie gedaan had, was er wildenthousiast over en bood zich aan als vijfde groepslid, oftwel als manager. Niet veel later vlogen labelmanagers uit Amerika en Engeland over naar de oefenruimte van de groep om daar hun liedjes live aan te horen. Het voormalige hoofd van Virgin UK, Paul Conroy was net een nieuw label begonnen (Adventures In Music) en toonde zich het slachtvaardigst en tekende het gezelschap. Niet gek voor een groep die nog nooit had opgetreden.
Talbot stelde voor om ze mee te nemen naar Londen om daar verder aan de muziek te werken. Een beslissing waar de band helemaal geen moeite mee had. Stine: "We vonden het allemaal juist geweldig. Je laat wel alles achter, maar zo'n kans krijg je natuurlijk nooit meer. We wonen daar met z'n allen in een huis en zo hebben we elkaar ook veel beter leren kennen. De reden ervoor was dat we dicht bij het label zitten en zo goed en snel konden werken. Dan hoef je niet heel de tijd naar Londen over te vliegen en tijden in hotels te verblijven". Peter: “We konden ook goed werken aan de liedjes en hebben daar alles uitgewerkt voordat we de studio ingingen. De demo's die we daar maakten waren soms nog beter dan de studio opnames, maar uiteindelijk hebben we dat losse gevoel daarvan toch weer kunnen oppakken." Dat mag natuurlijk ook wel met een producer als Michael Paterson achter de knoppen. Deze heeft o.a. samengewerkt met Beck, Black Rebel Motorcycle Club en Tricky. Stine: "Toch was hij er vooral om ons te begeleiden met de manier waarop je een album in een studio opneemt. Muzikaal gezien komt alles van ons."
En die muziek is te omschrijven als de naam van jullie album AlphaBravoShockpopDisco? Peter: "Dat is een stukje tekst uit het nummer 'San Francisco', maar het is misschien wel een goede omschrijving. Het is van alles wat, maar het blijft natuurlijk gewoon popmuziek. En dat willen we ook maken. Niet van die rebellerende muziek, maar muziek die echt fun is."
En daarin zijn ze zeker geslaagd. Het album is pure popmuziek met een alternatief randje. Denk aan Soulwax, Blondie, Garbage en The Human League. De hoesfoto van om de vinger gewonden kauwgom is dan ook een goede metafoor voor de muziek. Wat dat betreft zijn ze goed vergelijkbaar met landgenoten als Superheroes, Junior Senior en The Raveonettes, die allemaal een voorliefde voor de jaren '80 en de populaire cultuur uit Amerika hebben. Is dit typisch Deens? Stine: "Nou dat weet ik niet. Net als bij Junior Senior hoor je ook bij ons wel dat het om plezier gaat in de muziek, maar of dat bij Denen hoort…" Jullie staan nu wel op de soundtrack van American Pie: The Wedding. Peter: "Ja dat is erg leuk, want daardoor kennen veel meer mensen onze naam gelijk. Het is geen geweldige film, maar het hoeft niet altijd cool te zijn." Is het totale imago van website tot de video’s eigenlijk belangrijk voor jullie? Peter: “Nee, we dragen nog altijd dezelfde kleding die we normaal ook dragen en al het andere visuele erom heen is bij ons ook vrij simpel. Bij The Strokes moest iedereen bijvoorbeeld van die leren jackjes dragen. En ja, iedereen heeft iets nodig om op te vallen, maar hopelijk is dat bij ons de muziek." Stine: "Ik ga ook niet op de foto's met mijn borsten naar buiten staan. Het is niet als Idols waar alles voorbedacht is. We willen het leuk voor onszelf maken. We maken tenslotte muziek voor onszelf en het is mooi meegenomen als het publiek dat leuk vindt."
Het publiek, zo blijkt in de basement van Nighttown, heeft geen enkele moeite met aanstekelijke nummers als 'Any Other Girl', 'Disco Hurts' en 'Leo Go Low'. Die laatste klinkt qua bas en drum verdacht veel op Gorillaz' 'Clint Eastwood’. Toeval? Peter: "Dat was wel grappig. We waren bezig met wat drumgeluiden en kwamen hierop uit. We vonden het heel lekker klinken met dat basloopje erbij. Toen kwamen we er opeens achter dat Gorillaz precies hetzelfde geluid gebruikten. Ondanks de overeenkomst besloten we het toch maar te houden. De rest van het nummer klinkt totaal anders, dus het is geen kopie." Tijdens het 50 minuten durende concert is NU echter nog niet de live band die het zou moeten zijn. Het is nog te tam en te netjes om iedereen het zwijgen op te leggen. Pas tijdens afsluiter 'Factory Girl' gaan alle remmen los en ontstaat er iets van opwinding. Maar met het drukke tourprogramma voor de boeg zullen ze daarin snel genoeg groeien.
http://www.kindamuzik.net/interview/nu/nu-van-niets-naar-iets/4312/
Meer NU op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nu
Deel dit artikel: