• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

NQ Arbuckle: grappenmaker die intense liedjes maakt

XOK van NQ Arbuckle is een plaat die meteen vanaf het eerste nummer doel treft. Songschrijver Neville Quinlan uit Toronto maakt adembenemende, niet al te vrolijke rootsmuziek. In werkelijkheid blijkt NQ een opgeruimd persoon die zijn van emoties overkokende liedjes weet te relativeren.

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 11 augustus 2008

Neville Quinlan is een grappenmaker, iemand die met een ironische blik de wereld in kijkt. Zo blijkt uit de verklaring die hij geeft van de hoesfoto van zijn eerste plaat uit 2002. Op de foto zie je iemand met gympen op een krukje staan, tot halverwege zijn bovenbenen gefotografeerd. Het plaatje is in zwart-wit, de titel van de cd is Hanging the Battle en de muziek klinkt down. Quinlan: "Ik vind fotoshoots maar niks. Ik begrijp je associatie met een sombermansactie wel, maar echt, ik wilde gewoon de eerste zijn die ermee weg kwam om op zijn debuut alleen zijn voeten op de cover te hebben."

Quinlans intense songs op XOK kunnen niet als grappen worden afgedaan. De Canadees zoekt naar uitvluchten, zo beweert hij de eerste twee liedjes niet vanuit zijn eigen perspectief geschreven te hebben, maar, zegt hij eerlijk: "Dat geldt niet voor de andere songs, die zijn helemaal mijzelf en alles wat erin gebeurt heeft een directe relatie met mij." Toch, die eerste twee songs, die maken de plaat. 'My Baby' is een langzaam, melancholisch liedje dat steeds wanhopiger wordt en 'Ypres: 1915' is een half gedicht van Alden Nowlan (1933 -1983) over het lot van Canadezen tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Ella Fitzgerald
"Ach," relativeert Quinlan opnieuw, "voor 'My Baby' heb ik een flink deel gestolen van een song van Ella Fitzgerald die toch maar half af was. Het loopt alleen een beetje uit de hand met de zang, er wordt wel veel geschreeuwd, hè? Platenmaatschappijen vinden het niet leuk als je een plaat begint met een langzaam nummer en dan meteen dat liedje er achteraan dat van een gedicht is overgenomen. Not funny at all, haha."

En zo ga je denken dat Neville de songs die hij met zijn geraspte stemgeluid de wereld in spuugt gewoon bij elkaar steelt. Vraag hem naar de bijzondere openingsregels van zijn liedjes en hij vertelt over hoe hij aan die van 'Marco Polo' kwam: "Everything I say is a lie / How do you like me now." Quinlan: "Lang verhaal, maar het komt uit een optreden van Carolyn Mark. Ze zei op het podium dat Michael Jackson het recht moest hebben om zich aan kindertjes te vergrijpen. Toen werd het stil in de zaal. Daarna zei ze dat alles wat ze vervolgens zou zeggen als een leugen opgevat zou worden. Voor mij een uitgangspunt voor een song, ik schreef 'Marco Polo' en dacht aan haar."

Serieus is Quinlan wel over hoe hij zijn liedjes in elkaar zet. En over het belang van de eerste regels. "Refreinen schrijven, daar ben ik geloof ik niet goed in. Maar ik weet hoe een lied moet beginnen. Hoe je iemand een verhaal intrekt. Ik schrijf alles zelf. In afzondering. Daarna neem ik het mee naar mijn band, want ik speel nog net zo gitaar als op mijn veertiende, begrijp je?" Waarna Luke Doucet, de producer, zich er nog even over buigt. Quinlan is al jaren bevriend met hem. Dat is een voordeel, want Doucet is een kundig producer én een smaakvolle gitarist die niet te beroerd is om hier en daar enkele solo's en licks bij te dragen.

Canadiana
De muziek van NQ Arbuckle klinkt als en zal beschreven worden als americana. Terwijl hij Canadees is en werkt met landgenoot Doucet, het Canadese platenlabel Six Shooter en louter bevriende muzikanten uit de omgeving van Toronto. "Met de Amerikaanse cultuur en de Amerikaanse president heb ik helemaal niets", zegt Quinlan. "Ik toer liever in Europa, dan dat ik in Amerika rondtrek. Ik begrijp dat de term americana het mensen gemakkelijker maakt om hun muzieksoort te vinden, maar mij zegt het niets. Ten tijde van Uncle Tupelo had Canada Blue Rodeo. Mijn roots liggen in Canada. Bovendien gaat het mij alleen om de liedjes, om het songschrijverschap. Ik houd me niet bezig met labeling door journalisten of hoe de zogenaamde populaire muziek ook werkt."

Voor we afscheid nemen, wil Quinlan nog iets aardigs meegeven. Weer zo'n grapje met een ondertoon. Hij verwijst naar de foto op de achterkant van de XOK-cd. Die foto ontdekte hij in Diamond City, Alberta. Een stad met één gebouwtje. een postkantoor waar Neville de oude zwart-witfoto ontvreemdde. Op de foto staan twee silo's afgebeeld, met een afstandje ertussen van ongeveer dertig meter. De eerste staat in de brand. "Iemand zei me dat het eruit zag als de Canadese versie van 9-11. Twee graansilo's op het platteland waarvan de eerste al in vuur en vlam staat. Dat is een interessante benadering, vind je niet?"

http://www.kindamuzik.net/interview/nq-arbuckle/nq-arbuckle-grappenmaker-die-intense-liedjes-maakt/17285/
Meer NQ Arbuckle op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nq-arbuckle