• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Nouvelle Vague: New wave op een broeierige zomeravond

Stelt u zich voor: een Jamaicaanse jongeman in een buitenwijk van Kingston, die new wave klassieker ‘Heart of Glass’ van Blondie speelt op zijn akoestische gitaar. Onwaarschijnlijk beeld? Niet voor Fransman Marc Colin, die er met zijn project Nouvelle Vague een heel album vol mee maakte. Sterker nog: met Bande à Part is al het tweede album van Nouvelle Vague verschenen.

Tekst: Chris Julien

Publicatiedatum: 12 juni 2006

Twee jaar geleden zag de eerste incarnatie van het Nouvelle Vagueproject van Marc Colin het licht. De genesis van het project lag in de semantische overeenkomst tussen new wave en bossanova, die bij Colin het sprekende beeld opriep van een Braziliaanse die ergens in de sixties op het strand van Rio de Janeiro 'Love Will Tear Us Apart' zingt.

Vanuit die scène kwam een album tot stand, waarop zowel klassieke als obscure new wave nummers uit de vroege tachtiger jaren teruggebracht worden naar hun meest basale akkoorden en structuren, met een flinke zwiep richting bossanova en Frans chanson. Die liedjes worden daarna bezongen door bevallige zangeressen, persoonlijk door Colin uit de rokerige nachtclubs van New York, Rio de Janeiro en Parijs geplukt. De laatste twist aan het project was de onbekendheid van deze zangeressen met de originele uitvoeringen van de liedjes.

Deze originele aanpak zorgt voor een sfeervol en breekbaar, sensueel-vrolijk meesterwerkje met melancholische schaduw, en wordt een onverwacht groot succes.

De Betovering, Part Deux
Gelukkig voor het kille noordwesten van Europa is de pijp bij Colin nog niet leeg en verscheen deze maan het tweede album van Nouvelle Vague. Dit wederom weelderige werk heet Bande à Part, naar de film van Jean-Luc Godard.

Ook nu heeft Colin vanuit zijn liefde voor new wave een aantal klassieke liedjes geselecteerd, om eens flink te herinterpreteren. Ook aan Bande à Part liggen sprekende beelden ten grondslag, al zijn ze ditmaal van een andere geografische ligging en uit een andere tijd. “Ik zag een Jamaicaanse jongeman voor me, die met zijn akoestische gitaar Heart of Glass zingt in zijn buitenwijk van Kingston”, schetst Colin.

In navolging van dit visioen is het nieuwe album in grote mate geïnspireerd op Caraïbische muziek. De bossanova van het eerste album is verruild voor een waaier aan zonnige stijlen: mento, ska/rocksteady, reggae, calypso, salsa en zelfs Haïtiaanse voodoo.
Colin: “Caraïbische muziek, ja, vooral uit de jaren veertig tot de jaren zeventig. Het was misschien gemakkelijk geweest het geluid van het eerste album op Bande à Part te herhalen, maar ik wilde iets nieuws doen en me niet laten intimideren door het succes van het eerste album. Dus heb ik naar een andere stijl gezocht. Het is interessant om te zien hoe sterk Jamaicaanse muziek de postpunk beïnvloed heeft en hoe gemakkelijk new wave zich laat adapteren naar reggae.”

De muzikant als filmregisseur
Ondanks deze muzikale vernieuwing zijn de Franse smaken op Bande à Part natuurlijk niet verdwenen. Colin liep ten tijde van de conceptie van dit album niet enkel met paradijselijke eilanden in zijn hoofd rond: “Ik zag ook een blind meisje dat in de Parijse metro ‘Fade to Grey’ zingt, alleen met haar accordeon, genegeerd door de andere metrogangers.”

De muzikale uitwerking van dit sprekende beeld bedient zich, zoals ook andere nummers op Bande à Part, van een minder conventionele muzikale structuur, waarin omgevings- en sfeergeluiden een prominente rol spelen. Colin: “Ik gebruik niet alleen muzikale bronnen om mijn inspiratie uit te putten. Ik werk vaak met beelden, cineastische ideeën, die ik probeer te vertalen naar muziek. Soms zijn het ook kleine dingen – een biografische anekdote of een woordspeling – die de aanleiding zijn voor een liedje. Dat is misschien een minder conventionele manier van muziek maken. Ik heb hiermee meer gedurfd op dit album en het is een stuk persoonlijkere muziek geworden. Artistieker ook.”

Colin stelt zich in het Nouvelle Vagueproject naar eigen zeggen letterlijk op als een filmregisseur of -producent: “Ik probeer in mijn muziek een compleet concept uit te werken, beginnend bij die paar specifieke beelden. Van daaruit heb ik een sterk gevoel dat bepaalde combinaties mooi kunnen worden.”

Vervolgens gaat hij op pad om mensen te zoeken die dit met hem kunnen verwezenlijken. “Ik ben dan niet alleen de artiest van het album, die zich binnen de liedjes als muzikale composities bevindt. Het is net zo belangrijk voor mij om een stap terug te doen en het overzicht te hebben over de combinaties van elementen. Zo kan ik de sfeer waarmee ik begon en het gevoel dat ik daarbij had, succesvol neerzetten.”

Echte liedjes
Het is een wonderlijke combinatie: new wave/postpunk, die wordt geïnterpreteerd naar Caraïbische muziek uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Colin beschreef deze combinatie van stijlen en tijden eerder als 'een poging nummers te herwaarderen die zelden als ‘echte’ liedjes zijn beschouwd'.
“Toen new wave opkwam, was het een cultbeweging", legt hij uit. "Vooral jonge mensen zoals ik voelden zich aangetrokken tot de donkere, melancholische sfeer van de muziek en ook tot de coole zwarte kleding en de gestileerde coupes van de artiesten.”

Nouvelle Vague is dus gemakkelijk in de tijdsgeest van de op postpunk terug grijpende bands als The Rapture en !!! te plaatsen. Toch voelt Colin zich een outsider in die tijdsgeest.
“Bands als Bloc Party, daar kan ik echt niet met plezier naar luisteren. Dat is al gedaan toen het de tijd daarvoor was: toen productietechnieken dat type geluid toestonden, toen samplers en beatboxen pas net bestonden. Bands als Liquid Liquid en The Cure zochten met de mogelijkheden van hun tijd naar een nieuw geluid. Ik denk soms dat bands vandaag de dag niet perse origineel willen zijn, maar enkel willen 'zijn'. Muziek lijkt wat dat betreft in een soort crisis te verkeren: de techniek heeft zijn grenzen wel ongeveer bereikt en bands zijn een beetje doelloos op zoek naar een eigen geluid.”

Colin is met Nouvelle Vague op zoek naar meer dan alleen het herontdekken van de muziek uit zijn jeugd. Ondanks het feit dat hij met veel plezier liedjes van zijn oude helden selecteerde voor het album, is Nouvelle Vague voor hem geen queeste om zijn publiek te tonen wat een geweldige bands dat waren.

“Wat is een goed liedje? Als je zomaar een hit analyseert denk je vaak: ‘waarom is het een hit?’ Neem nu ‘Blue Monday’: het is enkel een simpel baslijntje, zou je zeggen. Het is echter niet enkel die baslijn, er is ook een klein melodietje. De combinatie van verschillende, op zichzelf misschien niet spectaculaire dingen maakt het zo bijzonder. Mensen luisterden vaak vooral naar new wave, omdat ze zich identificeerden met iemand die er trendy uitzag, met de stijl van de scene. We vergeten dan vaak dat het ook prachtige liedjes zijn. Wat ik dus bedoelde met die herwaardering is dat we willen laten zien dat je met de basis van zo’n oud liedje – een simpele baslijn, een prachtige melodie – op een hele andere manier iets moois kan maken. Zonder elektrische gitaren, drums, en nu met een meisje dat zingt. Het is in zekere zin vreemd om te horen, maar ook heel mooi.”

http://www.kindamuzik.net/interview/nouvelle-vague/nouvelle-vague-klassieke-new-wave-op-een-broeierige-zomeravond/13132/
Meer Nouvelle Vague op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nouvelle-vague